Τα χέρια αρνούνται πια
μαγκώνονται σε δερμάτινες τσέπες
ραμμένες πάνω στους γοφούς.
Τα μανίκια αναλαμβάνουν
όλες τις βρωμοδουλειές του κόσμου.
Σερβίρουν το τίποτα
πληρώνουν ακριβά το κενό
σταυρώνουν τον άνθρωπο
απαγχονίζουν τον πιστό του φίλο
θάβουν τα πτώματα
ράβουν μαριονέτες για το επόμενο σκηνικό
σταυροκοπιούνται μπροστά στο Μεγάλο Σκιάχτρο
κάνουν κουπί να ξεφύγουν από το Ράφτη
που περιμένει με μία νέα πατέντα στο μυαλό
να ράψει νέα κουστούμια για το Έργο.
Μόνο ο Τρελός τριγυρίζει γυμνός
χωρίς μανίκια
χωρίς ραφές
στριφώματα
και κρυμμένες τσέπες.
Στο βατήρα που προεξέχει από τον τελευταίο όροφο
παίρνει την στάση του Ολυμπιονίκη των Καταδύσεων
βουτά στο ποτήρι του κόσμου
μέσα στον οίνο
και στο ψωμί που επιπλέει μεθυσμένο
σηκώνει κύμα ευλογημένο
και το τσουνάμι καταπίνει τα πάντα.
Ύστερα από αιώνες
σ' αυτόν τον κόκκινο πλανήτη
τα ρούχα
τα σώματα
οι άνθρωποι
οι θεοί
έχουν ξεχαστεί
μέσα σ έναν παφλασμό σιωπής
που σκίζεται από το γέλιο του Τρελού
καθώς σκαρφαλωμένος στο φεγγάρι
γονιμοποιεί τη θεϊκή Μοναξιά του
και γεμίζει το σύμπαν Αγγέλους
δίχως σώμα
δίχως ρούχα
δίχως πρόσβαση στη βιτρίνα που λέγεται
ανθρωπότητα.
μαγκώνονται σε δερμάτινες τσέπες
ραμμένες πάνω στους γοφούς.
Τα μανίκια αναλαμβάνουν
όλες τις βρωμοδουλειές του κόσμου.
Σερβίρουν το τίποτα
πληρώνουν ακριβά το κενό
σταυρώνουν τον άνθρωπο
απαγχονίζουν τον πιστό του φίλο
θάβουν τα πτώματα
ράβουν μαριονέτες για το επόμενο σκηνικό
σταυροκοπιούνται μπροστά στο Μεγάλο Σκιάχτρο
κάνουν κουπί να ξεφύγουν από το Ράφτη
που περιμένει με μία νέα πατέντα στο μυαλό
να ράψει νέα κουστούμια για το Έργο.
Μόνο ο Τρελός τριγυρίζει γυμνός
χωρίς μανίκια
χωρίς ραφές
στριφώματα
και κρυμμένες τσέπες.
Στο βατήρα που προεξέχει από τον τελευταίο όροφο
παίρνει την στάση του Ολυμπιονίκη των Καταδύσεων
βουτά στο ποτήρι του κόσμου
μέσα στον οίνο
και στο ψωμί που επιπλέει μεθυσμένο
σηκώνει κύμα ευλογημένο
και το τσουνάμι καταπίνει τα πάντα.
Ύστερα από αιώνες
σ' αυτόν τον κόκκινο πλανήτη
τα ρούχα
τα σώματα
οι άνθρωποι
οι θεοί
έχουν ξεχαστεί
μέσα σ έναν παφλασμό σιωπής
που σκίζεται από το γέλιο του Τρελού
καθώς σκαρφαλωμένος στο φεγγάρι
γονιμοποιεί τη θεϊκή Μοναξιά του
και γεμίζει το σύμπαν Αγγέλους
δίχως σώμα
δίχως ρούχα
δίχως πρόσβαση στη βιτρίνα που λέγεται
ανθρωπότητα.
9 σχόλια:
δυνατό Κάκια μου!
..επιμένω τρελός με τρέλα, δίχως.......
ύστερα, να έχω ξεχαστεί
και τώρα ξεχασμένα, ας είναι και κόκκινα, γελώ μαύρα
Τα φιλιά μου!
Πυρφόρα
Εμείς οι τρελοί είμαστε αιώνιοι!
:)
Τα ποιήματα κάνουν καταμέτρηση των λιγοστών Τρελών που μπορούν να σώσουν αυτόν τον κόσμο.. προμηνύοντας όχι μια Μέρα της Κρίσης, μα μία Κρίσιμη Στιγμή στο ημερολόγιο της ανθρωπότητας....
Παρακολουθώ με μεγάλη προσήλωση το blog σου εδώ και κάποιο καιρό. Σε ευχαριστώ για τα όμορφα ταξίδια. (αν και κατάτι με βαρύ φορτίο)
Expired
Με χαροποιεί ιδιαίτερα η αναφορά σου.
Αν δεν είχε τη μορφή ενός blog θα μπορούσε να είναι ένας Καθρέφτης που κοιτάζει προς τα μέσα. Προσπαθώ κι εγώ να παρακολουθήσω τον εαυτό μου, γιατί η πλάγια ερώτηση της ενδεχόμενης αυτοβελτίωσης μάς βασανίζει πάντα και περιμένει απάντηση.
Το βαρύ φορτίο των αναπάντητων Γιατί που ταλανίζουν το Εγώ, όταν σηκώνεται από τον Νου είναι κάποιες φορές δυσβάσταχτο, διότι ο Νους έχει κλίση μόνο στις εκλογικευμένες επεξεργασίες των δεδομένων και καμπουριάζει σαν του ζητώ να υπερβεί τα νοητικά του σχήματα ώστε να ερμηνεύσει με παιδικό ένστικτο τον έξω και μέσα κόσμο. Και ειδικά λυγίζει σαν του ζητώ να ορίσει από την αρχή την ατομική ηθική του, γιατί αυτή που διδασκόμαστε από εξωτερικές αφορμές είναι νοθευμένη με αδικία.
Αντιθέτως, όταν πέφτουμε στο ποτάμι και συμπλέουμε με το κεντρικό νόημα του κάθε προβληματισμού, σηκώνοντας το βάρος του με το άυλο σώμα της Ψυχής, τότε το ταξίδι αποκτά γαλαξιακές προοπτικές, στις οποίες πάντα οι γήινες αποσκευές χάνουν το βάρος τους και μένει μόνο η γλυκιά γεύση της εσωτερικής εμπειρίας..
Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πλειοψηφικά να διανύει τα ταξίδια της Ψυχής, συμπαρασύροντας όσο μπορεί την γήινη περιουσία του προς τη ΔιΚαίωση.
Ευχαριστώ για το πέρασμα.
Δυσλειτουργικό το καθρέφτισμα, γιγαντώνεται εύκολα και απομυζεί ό,τι λίγο μπορείς να χαρείς στην καθημερινότητα σου, τουλάχιστον εγώ έτσι το έχω εκλάβει.
Να κάτι που δεν έχω μάθει καθόλου καλά να κάνω, πάντα ρωτώ και ποτέ απάντηση δεν παίρνω, παρά μόνο πόνο και φορμόλη. Νοθευμένη με αδικία ή ασυνεννοησία; Το πρώτο φαντάζει τέρας αδάμαστο.
Σου εύχομαι μόνο τέτοια ταξίδια.
Δεν μπορώ να έχω άποψη αλλά ταυτότητα και συμπαρομαρτούντα μου ακούγονται ό,τι πιό μακρινό απο τη δικαίωση...
Καλή σου συνέχεια.
Πολυμορφικό θα το χαρακτήριζα κι όχι δυσλειτουργικό..αν και όντως σαν διαδικασία σε αποσπά από το σύνηθες ημερήσιο πρόγραμμα της καθημερινότητας.
Ασυνεννοησία προκύπτει όταν η επικοινωνία των ανθρώπων γίνεται με νοητικά σχήματα, εφόσον ο καθένας στο πεδίο αυτό έχει διαμορφώσει δική του διάλεκτο. Αν οι άνθρωποι διακατεχονταν περισσότερο από ενσυναίσθηση δεν θα υπήρχε ασυνεννοησία.
Η αδικία μοιάζει όντως τέρας αδάμαστο και σ αυτό με καλύπτει ο Στίρνερ λέγοντας "Η μόνη δικαιολογία του Θεού είναι πως δεν υπάρχει".
Στην μηδενιστική προέκταση αυτής της φράσης ο άνθρωπος έχει ευθύνη να θεοποιήσει τις Ηθικές Αξίες που Δικαιώνουν τη Ζωή.
Νομίζω πως η Δικαίωση βρίσκεται εκεί όπου εξαρχής φαντάζει πως δεν είναι.
Ο Πλιάτσικας στο νέο του τραγούδι "Ένα πλοίο για τον Παράδεισο" αναφέρει εύστοχα και διορατικά:
"Κι ας είναι στο εισιτήριο ξεκάθαρο
ότι ο δρόμος του περνάει μέσα απ´ την κόλαση"
Κόλαση εαυτού: η συνειδητοποίηση, η ανάληψη ευθύνης, η διαδικασία αλλαγής όταν η πλειοψηφία απλά συμπορεύεται.
Μα ...αυτό είναι το καλύτερο Ταξίδι!
Πολυμορφικό, σαν τη Ζωή..
Καλή συνέχεια
Μια αναπνοή να κλέψω και πάλι στο ταξίδι της χωρίς ανάσες διαδρομής μου
Vagnes
Όλοι οι τρελοί κοινωνούν από το ίδιο ποτήρι, της μεθοδικά εξεγερμένης ύπαρξης..
Vagnes
Όλοι οι τρελοί κοινωνούν από το ίδιο ποτήρι, της μεθοδικά εξεγερμένης ύπαρξης..
Δημοσίευση σχολίου