Ο δρόμος προς τον Παράδεισο θέλει
να έχεις Διασταυρώσεις μέσα σου
και να αξιοποιείς όλες τις κατευθύνσεις προς
την προσέγγιση της Αλήθειας
που δεν είναι άλλη από .................... (συμπληρώστε
ελεύθερα!)
Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.
Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.
4 σχόλια:
από αυτήν που ανέκαθεν γνώριζες.
Είμαστε πλασμένοι έτσι ώστε να ξέρουμε τις διασταυρώσεις και τα μονοπάτια μας, ακόμη κι όταν στρεφόμαστε σε άλλες διαδρομές, έχουμε πλήρη επίγνωση που πάμε και γιατί κι ας νομίζουμε πως πάμε σαν χαμένοι.
Είμαστε όντα προορισμένα για εξέλιξη κι όπου και να στραφούμε, μέσα μας, ξέρουμε το γιατί.
Μου έλειψες!
Σε φιλώ!
Κική
Όσοι κινούνται με πυξίδα την επίπλαστη λογική του Νου διατρέχουν πολυάριθμα ενδεχόμενα αποπροσανατολισμού τους...και το σενάριο της Ζωής επιβεβαιώνει πως κι ένας να χαθεί ενισχύεται ο λαβύρινθος που απομακρύνει την ανθρωπότητα απ τον Παράδεισο..
Είμαστε όντα προορισμένα για εξέλιξη μα πρωτίστως φέρουμε το χαρακτηριστικό της Ελεύθερης Επιλογής...
Παρατηρώντας τριγύρω διαπιστώνουμε πως η πλειοψηφία χάνεται σε λαβυρίνθους και η, όντως από Πάντα, γνωστή Αλήθεια λησμονήθηκε στο πλαίσιο εφαρμογής των σύγχρονων κανόνων εύρυθμης λειτουργίας των κοινωνιών..
Σ ευχαριστώ για το πέρασμα.... Μόνο μέσα από αλληλεπίδραση οι ημιτελείς διαδρομές προσεγγίζουν το Προσδοκώμενο!!
:))))
Φιλιά....
[...]
θα ηθελα ομως παρα πολυ η Αληθεια να μου φανερωθεί και απο την καλη της πλευρα... καθως κουράστηκα να ειμαι "δυνατη"μεσα απο άμυνες , να ανασαίνω μεσα απο τοίχους.
κουράστηκα χτίζοντας το φρούριο της ψυχής μου...μεσα απο δοκιμασίες και πικρες αλήθειες... τοσο που ξεχασα την απλότητα τον άνθρωπο μεσα μου...εκείνο ψαχνω και η αληθεια μου το στερεί [...]
Και σε μενα ελειψες τσιγγανακι.
Σοφία
Θα χρησιμοποιώ μια φράση του Μπουκάι:
"Η μέρα είναι αυτή που είναι. Ούτε όμορφη, ούτε άσχημη. Εμείς της αποδίδουμε χαρακτηρισμό. Κι αφού είναι έτσι, γιατί να μην την θεωρούμε Όμορφη?.."
:))
Το ίδιο και η Αλήθεια.
Είναι αυτή που είναι, κι εμείς την ερμηνεύουμε με βάση τις καταβολές μας.
Θα εμπλέξω εδώ και πάλι τη Σιμόν ντε Μπωβουάρ που επιμένει στον προσδιορισμό του νοήματος της Ύπαρξης.
Στην πορεία του αυτοπροσδιορισμού μας θα διαπιστωσουμε πως δε χρειάζεται μόνιμα να είμαστε δυνατοί, απλά χρειάζεται μόνιμα να αγαπάμε το θνητό Εγώ μας που μέσα μας παλεύει να ταυτιστεί με το Είναι μας!
:))
Δημοσίευση σχολίου