Στο ανθρώπινο μάτι
μοιάζω πλήρης κι άρτια
να κυριαρχώ στις αγέλες μου
σκαρφαλώνοντας με άνεση
στον πρώτο όροφο του γραφείου μου
στον τρίτο όροφο του σπιτιού μου
στο ρετιρέ της ζωής μου
ορειβατικά ανεβαίνοντας στο σύννεφο
κι όμως πάντα βρίσκομαι καθισμένη
στο πεζοδρόμιο ενός υψιπετή γκρεμού
με σκυμμένο εαυτό
να ενορχηστρώνω μέσα μου
την υπαρξιακή μου μουσική
μελωδική μου κλίμακα
από τον ανθρώπινο ως το θείο εαυτό μου
και ζητιανεύω από τους αγγέλους
ένα ψήγμα ουρανού
στο απλωμένο προς τον παράδεισο καπέλο μου
γνωρίζοντας καλά
πως ο Θεός που μ' αφουγκράζεται
νανουρίζεται άπειρος
μέσα μου.
4 σχόλια:
....την ξέρω αυτή τη μουσική....... την έχω ακούσει....... ακουστικό μεγαλείο...... ως κι Θεός ηρεμεί και νανουρίζεται........ φαντάσου ο άνθρωπος....... !!!!!!!!!!!!! σ ευχαριστώ !!!!!!!!
Frankne
Εχθές έξω από το σούπερ μάρκετ ήταν ένας ταλαιπωρημένος γεράκος που έπαιζε ακορντεόν για λίγα νομίσματα.
Κοίταξα διακριτικά τη θνητή του απόγνωση και είδα πάνω του την αντανάκλαση της υπαρξιακής αγωνίας κάθε ανθρώπου..
Σκέφτηκα πως όλοι μας παίζουμε μέσα μας την υπαρξιακή μας μουσική για λίγα ψήγματα παραδείσου..
Το μόνο που μένει να συνειδητοποιήσουμε εν τέλει είναι πως εμείς είμαστε ο Ζητιάνος και ο Συνθέτης και η ίδια η Μουσική και ο Θεός που δημιουργεί Παράδεισο και ο ίδιος ο Παράδεισος!!
:))
Οσο ψηλα ανεβαινουμε
τοσο εντος μας κατεβαινουμε
Velvet
θα τολμούσα να πω πως στο υπαρξιακό πεδίο δεν υπάρχει βαρύτητα, οπότε η Άνοδος και η Κάθοδος μπορούν αμοιβαία να μεταφραστούν ως Πορείες προς το Ποθητό της Ψυχής.
Σχηματικά θα τοποθετούσα τον Άνθρωπο στον πυρήνα μιας σφαίρας, όπου όποιες διαδρομές κι αν περπατηθούν, με κατάλληλο μετασχηματισμό των εμπειριών, μπορούν να ξεκλειδώσουν τον Παράδεισο.
Αυτός ο Ανθρώπινος πυρήνας φέρει εγγενώς την ταπεινοφροσύνη του Ζητιάνου και ταυτόχρονα το μεγαλείο του Θεού.
Δημοσίευση σχολίου