Ο χωμάτινος δρόμος
γεμάτος κεράκια και πατημασιές
κι όμως
τόσες χιλιάδες χρόνια
πουθενά δε φτάσαμε.
Στο γρασίδι
καθισμένος ένας βοσκός
σμίγει το φλάουτο
με την πένθιμη καμπάνα
και η γη
σπάει την νεκρική σιγή της
σκιρτίζει σύγκορμη
σα μάνα που γεννά Δύσκολους Γιούς
μέσα στα δέντρα
άντρες ολόκληροι τα δάση
και το γρασίδι της
φρέσκο βρέφος
μπουσουλάει
στο χρόνο
στρώνοντας χαλί
σε κείνη τη φυλή των ανθρώπων
που ξεπροβάλλει
από τα βάθη της Παρθένας Γης
γήινα αριστοκρατική
έχοντας αποτινάξει από πάνω της
το αμάρτημα
τη ντροπή
και τη σκόνη
από τις συνωμοσίες του ανθρώπου.
5 σχόλια:
Καλη Ανασταση!
Velvet
αν ήταν μεγάλο βεγγαλικό η αμερικανική βόμβα στο Αφγανιστάν
αν ήταν εχθροί οι νεκροί της (ποιος είναι εχθρός ποιανού και γιατί?...)
αν συνεχίσουν να σκάνε ευκαιρίες πολέμου στα χέρια μας
αν συνεχίσουμε να σταυρώνουμε τον κάθε Χριστό της κάθε θρησκείας
τότε έχουμε πολλές φορές ακόμη να ευχηθούμε Καλή Ανάσταση, χωρίς ποτέ να βιώσουμε τί θα πει Ανασταίνω κι Ανασταίνομαι...
Καμια Ανασταση δεν υπαρχει
αν εμεις παψουμε
να τραγουδαμε και να ελπιζουμε
Η μεγαλύτερη πλάνη (τροχοπέδη) είναι η ελπίδα και ο φόβος.
Και πολιτικά έτσι πλανεύονται οι λαοί, και θρησκευτικά επίσης..
Αυτό που χρειάζεται είναι όντως το τραγούδι, μα όπως το συνθέτει, το χορεύει και το ζει ένα Παιδί..
"Στην προοπτική του νοός όλα αυτά φαντάζουν ότι ανήκουν στο αδύνατον.
Όμως σ’ όλες τις γλώσσες, είτε των λαών, είτε των συναισθημάτων, είτε του φωτός,
το αδύνατον διαρκεί. Ως ελπίδα. Ως πίστη. Ως άνοιγμα αγάπης.
Στη δική μας το αδύνατον ονομάζεται Ανάσταση!
Οδ.Ελύτης
(από το "Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου")
Δημοσίευση σχολίου