Υιοθετώ
όσα εγκατέλειψες.
Φτιάχνω τεράστια οικογένεια
απ' τα ορφανά σου είδωλα
τους παιδικούς σου εαυτούς
τα όνειρα που δεν κυνήγησες
τις σκέψεις που γέννησες
κρυμμένος στη γωνία
της αυτοτιμωρίας
και τις εγκατέλειψες
σαν βγήκες στο φως.
Κρατώ με τρυφερότητα
τα σπασμένα σου παιχνίδια
όλα τα παζλ
που τους λείπουν κομμάτια
και τη στιγμή που
εγκαταλείπεις τον εαυτό σου
τον φιλοξενώ στο σπίτι μου
και σε περιμένω
γνωρίζοντας πως
Εσύ που εγκαταλείπεις
έχεις πιο μεγάλη ανάγκη από αγκαλιά
παρά ο εαυτός σου που εγκαταλείφθηκε.
---------------------------------------------------------------
Στην κυρία Χρυσάνθη, που αγωνίζεται ακολουθώντας την καρδιά της.
όσα εγκατέλειψες.
Φτιάχνω τεράστια οικογένεια
απ' τα ορφανά σου είδωλα
τους παιδικούς σου εαυτούς
τα όνειρα που δεν κυνήγησες
τις σκέψεις που γέννησες
κρυμμένος στη γωνία
της αυτοτιμωρίας
και τις εγκατέλειψες
σαν βγήκες στο φως.
Κρατώ με τρυφερότητα
τα σπασμένα σου παιχνίδια
όλα τα παζλ
που τους λείπουν κομμάτια
και τη στιγμή που
εγκαταλείπεις τον εαυτό σου
τον φιλοξενώ στο σπίτι μου
και σε περιμένω
γνωρίζοντας πως
Εσύ που εγκαταλείπεις
έχεις πιο μεγάλη ανάγκη από αγκαλιά
παρά ο εαυτός σου που εγκαταλείφθηκε.
---------------------------------------------------------------
Στην κυρία Χρυσάνθη, που αγωνίζεται ακολουθώντας την καρδιά της.
6 σχόλια:
φάρμακο η αγκαλιά σε κάθε ασθένια...... πχ εγώ πάντα είχα ανάγκη από μια αγκαλιά.... πάντα από κάτι υπέφερα είχε γίνει ανάγκη πλέον η αγκαλια...... γειατρικό μεγάλο......
αυτό το ποίημα είναι μία αγκαλιά για την κυρία Χρυσάνθη και όχι μόνο...
Υπέροχο ποίημα, γεμάτο τρυφερότητα. Πολλά φιλιά!
Μαρία Π.
είναι από κείνα τα πολύτιμα που δεν πληρώνονται, δεν αγοράζονται, μόνο χαρίζονται!
Και θεωρώ την πιο μεγάλη ανάγκη για αγκαλιά τη βιώνει αυτός που δηλώνει δυνατός κι αυτάρκης, που τάχα δεν τη χρειάζεται!..
Margo
είναι μαγικό πώς οι άνθρωποι μπορούν άθελά τους να σε εμπνεύσουν τόσο ώστε να καταπιαστείς και πάλι με τα αυτονόητα, όπως είναι η αγκαλιά, το άγγιγμα, το χάδι και η ουσιαστική επαφή και σαν παιδί -με λεκτικό πλέον βηματισμό- να τρέξεις στη Μητέρα σου, να κρυφτείς στην αγκαλιά που από πάντα και για πάντα ήταν και θα 'ναι το ατάραχο λιμάνι του καθενός μας.
Mia
τα λατρεύω τα παιΔικά μου κείμενα.
Με πλημμυρίζουν τρυφερότητα ακόμη και αν είναι εμποτισμένα με τη θλίψη που γεννά η ενηλικίωση καθώς μάς σπρώχνει να φαινόμαστε δυνατοί κι αυτάρκεις.
Δημοσίευση σχολίου