Μονόλογος ενός commando

Μονόλογος ενός commando, Φιλοξενία του άρθρου στην Εκπαιδευτική Πύλη alfavita.gr

Το σχολείο μου είναι μικρό. Γυμνάσιο με 6 τμήματα σε επαρχιακή ζώνη. «Παιδιά θηρία» θα σκεφτείς και δε θα έχεις άδικο! Είναι φορές που το εγχείρημα να μπεις μέσα στην τάξη και να κάνεις μάθημα μοιάζει σαν αποστολή commandos.

Αποστολή Νο1: Διαχείριση της τάξης. Άθλος! Θα πάρει χρόνο. Θα σού εξαντλήσει τις δυνάμεις. Θα σού απορροφήσει την ευρηματικότητα.

Αποστολή Νο2: αν σού έχει μείνει ενέργεια, ήρθε η ώρα να διδάξεις το γνωστικό αντικείμενο, στο χρόνο που θα επιτύχεις να διαρκέσει η επίτευξη της αποστολής Νο1. Μόλις λήξει ο χρόνος θα είναι αργά να εντρυφήσεις σε νέους ορισμούς, νέα πειράματα, πόσο μάλλον σε μεταγνώση.

Αποστολή Νο3: αν στην προσπάθεια των δύο προηγούμενων αποστολών δεν κατάφερες ν’ αγγίξεις το στόχο, η τρίτη  και τελευταία σου αποστολή είναι να βγεις σώος από αυτήν τη διδακτική ώρα, με ψυχικά αποθέματα για την επόμενη ώρα, που θ’ ακολουθήσει.

Οι συνάδελφοι κοιτάζουν το πρόγραμμά τους. Όποιος ετοιμάζεται να μπει στην αίθουσα του Β2 βγάζει έναν αναστεναγμό απόγνωσης, αποπειράται να ορθώσει το ανάστημά του ανακτώντας την αυτοπεποίθησή του πως ως καθηγητής μπορεί να τα βγάλει πέρα με 16 ατίθασα παιδιά και προχωρά στο πεδίο της μάχης.

Πέρσι τα μικράκια μας ήταν πρωτάκια. Στον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε μέτρησα τις ώρες που κατάφερα να κάνω ολοκληρωμένο μάθημα στο εργαστήριο πληροφορικής. Ελάχιστες.

Αυτό το τμήμα όντως έχει κάποιες ιδιαιτερότητες που καλείται ο καθένας να αντιμετωπίσει. Δεν έχουν μάθει να λειτουργούν δεμένοι, ως ομάδα. Δεν έμαθαν να σέβονται ούτε τον καθηγητή, ούτε το συμμαθητή τους, μα ορισμένες φορές θα έλεγες πως δε σέβονται ούτε τον εαυτό τους, καθώς  γίνεσαι μάρτυρας περιστατικών που οι ίδιοι προσβάλλουν, με ένα παράξενα αστειευόμενο ύφος, τον ίδιο τους τον εαυτό. Μοιάζει σαν να υποτιμούν τις ικανότητές τους και να θέλουν να προσελκύσουν την προσοχή επιλέγοντας τους πιο λάθος τρόπους. Ρίχνω το φταίξιμο στους γονείς. Μα 12 χρόνια, δεν έχουν  μάθει τρόπους συμπεριφοράς σ’ αυτά τα παιδιά; Και μ’ αυτές τις προϋποθέσεις καλείται ο καθηγητής να μπει μέσα στην τάξη να διδάξει μαθηματικά, αρχαία, ιστορία, κ.α.

Συσκέφτομαι μόνη μου. Ο δικηγόρος του διαβόλου είναι πάντα μέσα στο μυαλό μου: «Δε θα σώσεις εσύ τον κόσμο. Κάνε το μάθημα που ξέρεις και όποιος θέλει ας προσέξει να μάθει! Δεν είναι ευθύνη σου να ψυχολογήσεις τον κάθε μαθητή. Εξάλλου, σκέψου, πόσα λάθη μπορείς να κάνεις και να κατηγορηθείς και να βρεις και τον μπελά σου. Μία χρονιά ακόμη είναι. Θα  περάσει! Κι από την άλλη, σκέψου, πόσες εναλλακτικές νομίζεις ότι έχεις; Σχεδόν καμία! Δηλαδή τι σκέφτεσαι; Να αλλάξεις όλον τον προγραμματισμό της ύλης σου για ένα τμήμα ασυμμόρφωτων παιδιών; Να ακολουθήσεις μία οδό που δεν ξέρεις καν πού θα σε βγάλει; Το κλασικό σου μάθημα είναι εγγυημένο και σε έχει κατοχυρωμένο. Οι κανόνες και οι νόμοι είναι σαφείς. Όποιος παρεμποδίζει το μάθημα αποβάλλεται με ωριαία και με τον εκφοβισμό οι υπόλοιποι λουφάζουν στη θέση τους και έστω προσποιούμαστε πως όλα κυλούν ρολόι. Εγώ παραδίδω. Και τα παιδιά προσποιούνται πως καταλαβαίνουν, ή απλώς γέρνουν αφηρημένα στο θρανίο και δεν ενοχλούν κανέναν. Είναι ένα κέρδος κι αυτό. Δε νομίζεις;»

Ο δικηγόρος του διαβόλου ξέρει πως κι εγώ όταν ήμουν μικρή ήμουν ένα παιδί που αμφισβητούσε έντονα τις αυθεντίες των γονιών και των δασκάλων. Ξέρει πως πάρα πολύ συχνά μπαίνω στη θέση αυτών των ατίθασων πιτσιρίκων και προβληματίζομαι: ΓΙΑΤΙ δεν μπορώ να προσελκύσω το ενδιαφέρον τους; Τι πρέπει να αλλάξω; Τι θα ήθελα εγώ αν ήμουν στη θέση τους;

Το νιώθω πως αρχίζω να ξεβολεύομαι. Αυτά τα θηρία με βάζουν σε άλλη τροχιά! Αντί να τους επηρεάσω εγώ, με σπρώχνουν αυτά. Η Χάρις Κατάκη στο «Ήρεμο Φίδι του Θεού» ερμηνεύει τις αποκλίσεις της συμπεριφοράς ενός νέου με τη Συστημική Θεωρία. Ο κάθε νέος που παρουσιάζει μία προκλητική συμπεριφορά είναι ο γενναίος που έχει το θάρρος να μας χτυπήσει το καμπανάκι πώς στο σύστημα/στην ομάδα όπου εντασσόμαστε ΔΕΝ κυλούν όλα ρολόι, όπως θέλουμε να δείχνουμε. Ο νέος μάς προκαλεί να παραδεχτούμε όλα όσα δεν πάνε καλά και να τα αλλάξουμε. Και ναι, ΔΕΝ είναι συμβατό με τις ανάγκες της κάθε νέας γενιάς να διδάσκω το ίδιο γνωστικό αντικείμενο χωρίς παραλλαγές, χωρίς προσαρμογές, χωρίς ψυχή συγχρονισμένη με τις ανησυχίες των παιδιών  μου.

Στο Β2 διδάσκω από πέρσι. Πληροφορική και  μαθηματικά. Αν το Β2 δεν  έμαθε να λειτουργεί ως ομάδα, φταίω εγώ. Αν δεν κατάφερα να τους διδάξω να σέβονται τον κάθε συμμαθητή τους που παίρνει το λόγο να μιλήσει, φταίω εγώ. Αν έμεινα μόνο στις πράξεις  με θετικούς κι αρνητικούς αριθμούς, χωρίς να τους διδάξω -στο βαθμό έστω που μου αναλογεί- το Μεγάλο ΣΥΝ των Αξιών της Ζωής, φταίω εγώ.

Θα μου πείς, το κράτος σε πληρώνει για εκπαιδευτικό ειδικότητας ΠΕ19. Πόσους ρόλους νομίζεις μπορείς να αναλάβεις; Δε φτάνει που ξαφνικά διδάσκεις και μαθηματικά, θέλεις να το παίξεις και ψυχολόγος!

Και πάλι, ξυπνώντας το δικό μου ατίθασο κοριτσάκι, που το κουβαλάω μέσα μου από το δημοτικό, θα απαντήσω πως ΔΕ χρειάζεται να είμαι ψυχολόγος για να πλησιάσω τα παιδιά μου. Αρκεί αυτό το μαγικό:  να τα νιώσω παιδιά Μου. Να τους δείξω ότι νοιάζομαι. Να μάθω τι συμβαίνει πίσω από τη βιτρίνα του  ατίθασου κι απροσάρμοστου μαθητή. Να έρχεται ο γονιός του κάθε παιδιού μου να ρωτήσει για το παιδί του και, όπως ο Μάνατζερ του Ενός λεπτού (Kenneth Blanchard, Ph.D. Spencer Johnson, M.D. – Εκδόσεις Κλειδάριθμος), να έχω ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ να πω για το  κάθε παιδί. Κρατώ το γεγονός πως ο Φώτης (που έχασε τη χρονιά του πρόπερσι) έχει πάρα πολύ καλή στρατηγική στο σκάκι, άρα έχει μαθηματική σκέψη, την οποία πρέπει να του μάθουμε να αξιοποιεί και σε άλλους τομείς της ζωής του. Αυτό το παιδί είναι η αφορμή να διδαχτούμε νέα μαθήματα ζωής. Ποιος θα εγγραφεί στην τάξη;

Αυτό προϋποθέτει από μέρους μας παρατήρηση, επεξεργασία, θετική παρέμβαση, επινοητικότητα στο να εξελίξουμε τα θετικά στοιχεία του κάθε παιδιού, πολύτιμο χρόνο, διάθεση εαυτού και τη γενναία απόφαση να συνδυάσουμε τη διδακτέα ύλη με τους νέους στόχους που άπτονται των Αξιών Ζωής και της συμπεριφοράς του ατόμου, ώστε να εξελιχθεί σε έναν χρήσιμο και ευτυχισμένο άνθρωπο.

Το πιο ζωηρό τμήμα του σχολείου μας είναι το Β2. Το τμήμα σε προκαλεί: να μείνεις στα ίδια ή να αλλάξεις νοοτροπία και συχνότητα. Να αναπροσαρμοστείς.

Θα πάρεις την απόφαση να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου;

Όλοι επιθυμούμε να διδάξουμε σε άριστους μαθητές για να κλέψουμε λίγη από την καταξίωση που θα γνωρίσουν στο μέλλον. Όμως, η αληθινή πρόκληση είναι αυτή που διατύπωσε ο Αλεξάντερ Νιλ:

«Ευχαριστιέμαι να γίνονται ευτυχισμένα και να περπατάνε με ψηλά το κεφάλι παιδιά που τα γνώρισα δυστυχισμένα, γεμάτα μίσος και φόβο. Το αν θα γίνουν καθηγητές πανεπιστημίου ή υδραυλικοί, δε με νοιάζει»

Και υπάρχουν  παιδιά σήμερα, όπως υπήρχαν και πάντα, που βιώνουν καταστάσεις ζωής που υπερβαίνουν τις παιδικές αντοχές τους. Δεν μπορούμε να λύσουμε ανάλογα προβλήματα, όμως μπορούμε να δείξουμε και να διδάξουμε αγάπη. Και αυτό δεν προϋποθέτει να έχουμε σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Αγάπης. Προϋποθέτει να θυμηθούμε πως κάθε δάσκαλος είναι κι ένας δεύτερος γονιός, ειδικά στο παιδί που το έχει ανάγκη και ξεσπά αντιδρώντας σε όλα.

Είναι φορές που η Αποστολή έχει πετύχει πριν καν τεθεί στην πράξη.

Αποστολή Νο4:  θα ενσωματωθώ σ’ αυτήν την παράξενη ομάδα του Β2 και θα αλλάξω, προσπαθώντας να μάθω και να διδάξω νέους τρόπους επικοινωνίας, δημιουργικότητας και ανθρώπινης επαφής μέσα στην τάξη.

Παυλίδου Κάκια

ΠΕ19 – ΠΕ12.05

Απώλεια μνήμης

Mind Blowing Surreal Digital Paintings

by American Artist Jeffrey Smith - Ascending Storm

Δε θυμάμαι το όνειρο

που είδα χθες

κι έρχονται στιγμές

που ξεχνώ

κι όλα όσα έχω ζήσει,

σαν να έχω έρθει 

από το πουθενά

να χαράξω τ' όνομά μου

στη διεύθυνση 

αυτού του σπιτιού

που νιώθω δε μου ανήκει,

μα ούτε τ' όνομά μου θυμάμαι

και όμως, έτσι, 

δίχως μνήμη 

υπέροχα ζω

κι αισθάνομαι

γιατί υποψιάζομαι

πως η μνήμη

υπάρχει κυρίως 

να καταγράφει χρέη

να ενισχύει την απώλεια

να διατηρεί την ταυτότητα

που σε διαφοροποιεί από τους άλλους

και πάντα, μα πάντα

η μνήμη ξεχνά

να ζήσει το τώρα.

Όχι, δε γράφεται έτσι το ποίημα!

My picture is writing it's poem right here:

https://hiveminer.com/Tags/surreal%2Ctornado

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Ελίσσεται τόσο όμορφα
μέσα στο πέπλο του ανέμου
με τις εισπνοές της κόμπους σφιχτούς
σε σκοινιά ασφαλείας
που την προφυλάσσουν από την κριτική σας.

Πιο όμορφα απ' όλους τους καταδικασμένους
φορά τις χειροπέδες της
κι απ' όλους τους νεκρούς
με μεγαλύτερη συνέπεια ανασταίνεται.

Κεντά λουλουδάκια
στο δέρμα γύρω από το στόμα της
και δένει χαρταετούς στο λαιμό της
να μοιάζει πως αυτοκτονεί
κρεμασμένη από ένα πέταγμα.

Διαστροφικά χορεύει το μπλουζ
αγκαλιάζοντας τον εαυτό της
και μαχαιρώνοντας την πλάτη του.

Ήθελε αμέτρητα ακανόνιστα πλακάκια
να τρέχει αποφεύγοντας τις γραμμές.
Άπλωσε ατελείωτα ακανόνιστα ποιήματα
να σκοντάφτει αποφεύγοντας τις ρίμες.

Ένιωθε ξεχωριστή.

Ίσως και να ήταν
στο βαθμό που είναι όλοι
τη στιγμή που στέκονται γυμνοί
στο καθρέφτη με τις αλήθειες τους
ψεγάδια, ρυτίδες, στραβά δόντια,
ψυχή ασιδέρωτη
ζωή τσαλακωμένη.

Ο χαρταετός σφίγγει στο λαιμό
και αντί για βοήθεια
εκείνη απαγγέλει τη ζωή της
σαν ποίημα,
νεράκι που το ξέρει
απ' έξω κι ανακατωτά.

Μα έτσι
δε δημιουργείς
απλά αναπαράγεις την προσευχή
σ' ένα θεό που αρνείται να υπάρξει.

Το ποίημα είναι ποίημα
όταν δεν υπάρχει χρόνος για απαγγελία
ίσως, ούτε χρόνος για συγγραφή.

Αγκαλιάστηκε ξανά.
Αφέθηκε στα χέρια της
που την ξέρουν καλύτερα απ' όλους.

Χόρευε μόνη της
κι όσο χόρευε
οι λέξεις δεν τελείωναν ποτέ
τα ποιήματα στρώνονταν
το ένα δίπλα στο άλλο
κι ο δρόμος της κόντευε να φτάσει
το πέταγμα του χαρταετού
που την έπνιγε.

Στον πνιγμό
δεν υπάρχει χρόνος
ούτε για απαγγελία
ούτε για συγγραφή.
Μόνο χρόνος
για να Λύσεις το Γρίφο σου.

Ματωμένα σύμβολα

Η εικόνα μου προσκυνά τον εαυτό της εδώ:

http://rebloggy.com/post/hair-eyes-white-skin-neck-surreal-blond-pale/74983614275

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Πολλοί προσκυνήσαν το λευκό λαιμό της

φιλήσαν το φυλαχτό

που κατά καιρούς 

κρεμούσε στην αλυσίδα της.

Ένα σταυρό,

τα χρόνια που πλανευόταν

απ' τους αγγέλους.

Μία σημαία,

τις εποχές που ήθελε να ανήκει.

Ένα σφυροδρέπανο,

τους καιρούς που διψούσε για επανάσταση.

Μία πεντάλφα,

όταν οργισμένη ξεπερνούσε τα όρια.

Όλα σύμβολα ματωμένα

χόρευαν πάνω στους νεκρούς

που τα ανέδειξαν

και το ασήμι τους 

πότιζε με κόκκινες λίμνες

το λακκάκι του λαιμού της.

Όταν ολοκλήρωσαν το έργο τους

οι προσκυνητές

είχε μία ανίατη πληγή στο λαιμό

κι ένας λυγμός κρεμόταν 

απ' την αλυσίδα της.

Αναλογίστηκε τις διαδρομές

που διέσχισε η πίστη της

και προδομένη από τον εαυτό της

αναζήτησε ένα σύμβολο δικό της

που δε ζητούσε αίμα

για να καταξιωθεί

ούτε οπαδούς

για να κυριαρχήσει.

Πέθανε με γυμνό λαιμό

αόρατο να κρέμεται 

απ' την αλυσίδα,

φυλαχτό της,

το παιδικό Εγώ της.

Στρατιώτης

Όλοι κυνηγούσαν το στρατιώτη

αθώος ή ένοχος

είχε στραμμένο πάνω του

ένα δάχτυλο, μία κάννη

ενός ανωτέρου 

ενός εχθρού

ενός καταδότη

του ίδιου του εαυτού του

και πάντα 

λίγο πριν πιαστεί

πριν ξυπνήσει απ' τον εφιάλτη

της μάχης 

αμυδρά διέκρινε στο βάθος

τη φιγούρα μιας Μάνας

που ζαρωμένη άπλωνε το χέρι

άρπαζε τον τρομαγμένο άνθρωπο

και τον έκρυβε πάλι στην κοιλιά της

να τον ξαναγεννήσει αργότερα

όταν οι πόλεμοι θα 'χουν τελειώσει

και σαν έφτανε κείνη η μελλοντική στιγμή

ήταν ο ίδιος ο τοκετός

ο πρώτος πόλεμος 

ο γιος αποχωριζόταν τη Μάνα

και ριχνόταν ξανά στην άγρια μάχη

της επόμενης ημέρας.

Άγριος Παράδεισος

I borrow my picture from here:

https://fineartamerica.com/featured/surreal-light-painted-forest-sven-brogren.html

Οι μέρες μας απρόβλεπτες
ξημερώνουν σκαρφαλωμένες
πάνω από τον κόσμο
κατάματα στο πρώτο φως
που τυφλώνει
κι οι νύχτες μας ασυμβίβαστες
ξενιτεύονται
πέρα απ' τους ανθρώπους
κι ανταμώνουν στο σκοτάδι
τους ιθαγενείς εαυτούς μας
κι εγώ που διέσχιζα ερήμους
χωρίς μία στάλα νερό
αναβλύζω πηγή μέσα στα χέρια σου
κι εσύ που είχες ένα θεό να πιστεύεις
υποκλίνεσαι με κατάνυξη
στο ζεστό καρβέλι ψωμί μου
ψυχή και σώμα μου
καθώς το εκκρεμές στον τοίχο
δανείζει τα λεπτά του στο μέλλον
και χρεώνει τα δευτερόλεπτά του στο παρελθόν
καταργώντας το μέτρημα,
την αρχή και το τέλος,
κι αντικαθιστά
την εναλλαγή μέρας νύχτας
με το ρυθμό που ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου
σαν όλα να υπήρχαν από πάντα
συμπυκνωμένα σ' αυτό το παρόν μας
μέσα στο βλέμμα σου
που με διασχίζει σαν ποτάμι
βυθίζοντας το τοτέμ μου
στα μυθικά βιβλία των τρελών
όπου θεός, θηρίο κι άνθρωπος
σιαμαίοι
υμνούν τον Άγριο Παράδεισο
που 'χεις φυτέψει με τα χέρια σου
πάνω στη Γη μου.



-----------------------------------------