Ασυγχώρητα

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Θα έρθει καιρός
που θα συγχωρέσεις τα παιδιά
για την τόση τους φασαρία
θα συγχωρέσεις τα πουλιά
που προσβάλλουν την αδυναμία σου
για αιώρηση
θα συγχωρέσεις τους αγγέλους
που δεν σου παρουσιάστηκαν ποτέ
θα συγχωρέσεις τους δαίμονες
που κατέκλυσαν τη σκέψη σου
θα συγχωρέσεις τον άσωτο Υιό
που πρόδωσε την ασωτία του
θα συγχωρέσεις τα λουλούδια
που διδάσκουν μαρασμό το καταχείμωνο
θα συγχωρέσεις την απουσία
που δεν μπόρεσε να γίνει δρόμος
θα συγχωρέσεις τη σιωπή
που δεν κατάφερε να γίνει χρυσή
θα συγχωρέσεις την αγάπη
που δεν σου επέτρεψε να την ελέγξεις
θα συγχωρέσεις το θεό
που αποφάσισε να μην υπάρχει
θα συγχωρέσεις το δάσκαλο
που δε σου τα έμαθε όλα
θα συγχωρέσεις τον κόσμο
που μένει πάντα ίδιος
θα συγχωρέσεις τη ζωή
που δε σε χωρά.

Θα έρθει καιρός
που θα τους έχεις συγχωρέσει όλους
και μέσα στη θνητή  αγιοσύνη σου
το μόνο που θα μένει
θα είναι να πράξεις εκείνο το Λάθος
που αιώνες απέφευγες
όχι για να δεις αν θα σε συγχωρέσουν οι άλλοι
μα για να λευτερώσεις από μέσα σου
την Εμμονή και την Τρέλα
που ασυγχώρητα
μια Ζωή παρακάμπτεις.

Ισόβια

Δε θέλω να είμαι η αθώα

θέλω να με έχεις κατηγορούμενη 

να με ανακρίνεις

να σου απαντώ με τις αλληγορίες μου

και να πρέπει να με μεταφράσεις

για να τεκμηριώσεις το έγκλημα.

Θέλω να έχεις έτοιμο 

ένα κελί να με περιμένει

κι εσύ απ' έξω

αυτός που θα φροντίζει να μην το σκάσω

να μην αρρωστήσω

να μην κρεμαστώ.

Αυτός που θα με ταΐζει

θα μου φέρνει βιβλία

και θα μου ζητάς 

να σου γράφω ιστορίες 

απ' όλες τις αλήθειες 

που κυλάνε στο αίμα μου

για να βαραίνει η ενοχή μου

ώστε να μένω εκεί, ισόβια

γράφοντας μόνο για Σένα.

Ανατροπή

Οι Άντρες μεγιστάνες του Χρόνου

διαχειρίζονται την ιεραρχία

και την προτεραιότητα

με σοφή τεκμηρίωση εστιασμένης σκέψης

κι επαλήθευση πολλαπλού δεκαδικού ψηφίου

υπολογιστικής λεπτομέρειας...

....μέχρις ότου 

εισέρχεται στο πλάνο

η Γυναίκα...

..κι ο Χρόνος καμπυλώνεται,

η Ιεραρχία κατεδαφίζεται συθέμελα,

η Προτεραιότητα σπρώχνεται ακανόνιστα 

μπρος στην πόρτα της,

η Τεκμηρίωση διδάσκεται αλληγορία,

οι Υπολογισμοί νοθεύουν το μέτρημα

κι η Επαλήθευση παραπλανεί τον εαυτό της

καθώς ο Άντρας σκέφτεται να γίνει

Επιστήμονας για να ερμηνεύσει, να ελέγξει

και ίσως να προβλέψει το Φαινόμενο,

ή Ποιητής για να το περιγράψει, 

ή Τρελός για να το ζήσει....

-----------------------------------------------

Αφιερωμένο στον ΔιΚό μου Τρελό.... που ΠΟΤΕ δε θα πάψω να παιδεύω.

Τζιμάκος

Περασμένα μεσάνυχτα

κάθεσαι στο κοινό

με την αμηχανία της πολύωρης αναμονής,

με την ημέρα να σέρνει το νυχτικό της

ανάμεσα στις περιποιημένες γυναίκες,

σαν ατίθαση πιτσιρίκα που αρνείται 

να πάει για ύπνο χωρίς τον Έρωτά της,

-Έρωτας ο Τζιμάκος.

Κάθεσαι ώρα 

και περιμένεις να γεμίσει η άδεια θέση

στο μικρόφωνο

κι ο Τζιμάκος δε λέει να σηκωθεί

ή ίσως σού ετοιμάζει -ως είθισται- άγριο σκηνικό

στο θέατρο της Ζωής

προσποιούμενος γι' άλλη μία φορά 

ένα ρόλο πιο αληθινό από όλους.

Μ' ένα πονηρό γελάκι

σού κλείνει το μάτι

και σού σβήνει το φόβο του τί υπάρχει Μετά.

Μετά, φίλε μου,  ξεκινά η Μεγάλη Παράσταση

γιατί ο Τζιμάκος δίδαξε

πως η Ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα Θέατρο Παραλόγου

κι αν έχεις ένα λόγο να υπάρχεις Εδώ

είναι η Τρέλα σου

με την οποία ρε  μάγκα

πληρώνεις το εισιτήριο για την Μεγάλη Παράσταση

εκεί

όπου Αιώνια Έφηβος θα παραμονεύει ο Τζιμάκος....

Ένας Ευαίσθητος Ληστής

Δεν ήξερες πώς..

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Τα παιδιά κοιμούνται

μη φωνάξεις αν τρομάξεις

στο σημείο που υπάρχεις

γεννιέται ο πανικός

κλείνει το κέλυφος

δεν κουνιέται τίποτα

η συντέλεια δεν ξεκίνησε ακόμη

φοβάμαι -λίγο-

μα δεν προσεύχομαι

προσέρχομαι

ντυμένη  την αιχμηρή μου τρυφερότητα.

Αιώνες τώρα σε παρατηρώ

σπρώχνεις το Θηρίο σου στο αδιέξοδο

πεινά και δεν ξέρεις πώς να το ταΐσεις

χωρίς να σού φάει τα χέρια

κρυώνει και δεν ξέρεις πώς να ανάψεις φωτιά

χωρίς να κάψεις το βελούδινο τρίχωμά του

ιδρώνει και δεν ξέρεις πώς να το ηρεμήσεις

χωρίς να σού επιτεθεί

κουλουριάζεται και δεν ξέρεις πώς να το νανουρίσεις

χωρίς ο ψίθυρος να ξυπνήσει τους δαίμονές του.

Οι αθωότητές μας κοιμούνται

μη φωνάξεις αν τρομάξεις

θα έρθω ακόμη πιο κοντά

άσε ελεύθερο το Θηρίο

και τους δαίμονές σου

δε φοβάμαι πια

όπου κι αν μ' αγγίξεις είμαι φωτιά

είμαι τροφή

είμαι τρυφερότητα

έχω καλλιεργήσει πάνω μου

όσα χρειάζεται το Θηρίο

για να εξημερωθεί

ακόμη κι αν Εσύ δεν ξέρεις πώς.

Γεωργικές Εργασίες

Η κοιλάδα με τις σκιές

Μια αγέλη ολόκληρη

ξυπόλητα αγρίμια

στην κοιλάδα με τις σκιές

θέατρο σκιών

καταπίνει τις αλήθειες.

Αιχμαλωτίζεσαι

φιμώνεσαι

τρέμεις

καταπίνεις το φόβο σου

επιζείς χορτάτος.

Ένας, μέσα στους πολλούς.

Σκοτεινιάζει.

Δε βραδιάζει.

Μέρα μεσημέρι

απλώνεται εκείνη η πνιχτή σκοτεινιά

που φιμώνει τα παραμύθια.

Έπαψαν να κλαίνε τα παιδιά.

Πεθαίνουν αθόρυβα στα κρεβάτια

αγκαλιά με τα ψεύτικα παιχνίδια τους.

Τα σκεπάζεις ευλαβικά

και προσποιείσαι πως δεν τα σκότωσες.

Φτάνεις και στο δικό μου.

Τεντώνεις την κουβέρτα

κι όμως δε με χωράει πια.

Οι αστράγαλοι ξεπροβάλλουν

σαν κόμποι σ' έναν λαιμό 

που έμαθε να τρέχει 

πάνω σε δρόμους κλειστούς

που τους έσκαβα πάντα με τα χέρια.

Απομακρύνεσαι.

Ό,τι σκέπασες, σκέπασες.

Όσα προεξέχουν

αλήθειες που δε θάβονται στις σκιές.

Ποτέ δεν έπαιξα με ψεύτικα παιχνίδια.

Μού τα χάριζαν έτσι,

μα στο πρώτο βάφτισμα

τους έδινα Ζωή.

Μόνη μου

μία αγέλη ολόκληρη

ξυπόλητα αγρίμια

στην κοιλάδα μου με τις σκιές.

Οι λύκοι μου ουρλιάζουν σκαρφαλωμένοι 

στη σωρό με τα φιμωμένα παραμύθια.

Τα σύννεφα πρόβατα αλαφιασμένα

συσσωρεύονται. 

Κοπάδια που πνίγουν το φως.

Σκοτεινιάζει.

Ποιος βλέπει να γράψει ιστορία μέσα στο σκοτάδι;

Αυτό το μαύρο -σαν σκιά- φόρεμα

δεν είναι κεντημένο από μαύρα γραμματάκια

κάποιας γραφομηχανής.

Είναι λουσμένο στον διάφανο πυρετό

του Φεγγαριού 

που πλέον δε χωρά κάτω από το σύννεφο

όπως δε χωράω κι εγώ κάτω από την κουβέρτα μου πια

όπως δε χωρά η αγέλη μου στην κοιλάδα με τις σκιές

όπως δεν φτάνουν πλέον δυο παλάμες να φιμώσουν τα παραμύθια.

Κι εκεί που νόμιζες..

Κι εκεί που νόμιζες πως εξαντλήθηκαν τα δώρα

φτωχαίνει ο κόσμος

οι γιορτές τελειώνουν νωρίς

η Ζωή μεγαλώνοντας μικραίνει,

εκεί που νόμιζες χάθηκαν οι περιουσίες 

και μάς μείναν μόνο χρέη

πως τελείωσαν τα Θαύματα

και ο Εαυτός έμεινε ορφανός

εκεί που έσκυψες να κλάψεις

ή να κρυφτείς

εκεί ζωντάνεψε το Ποίημα

κι άρχισαν να πληθαίνουν πάλι τα δώρα

οι γιορτές να παίρνουν παράταση

ο Εαυτός να αποκτά παιδικότητα

η παιδικότητα να πιστώνει τη Ζωή με Φαντασία και Τρέλα

και να γινόμαστε πλούσιοι ξανά

χωρίς τίποτε στα χέρια.