μη φωνάξεις αν τρομάξεις
στο σημείο που υπάρχεις
γεννιέται ο πανικός
κλείνει το κέλυφος
δεν κουνιέται τίποτα
η συντέλεια δεν ξεκίνησε ακόμη
φοβάμαι -λίγο-
μα δεν προσεύχομαι
προσέρχομαι
ντυμένη την αιχμηρή μου τρυφερότητα.
Αιώνες τώρα σε παρατηρώ
σπρώχνεις το Θηρίο σου στο αδιέξοδο
πεινά και δεν ξέρεις πώς να το ταΐσεις
χωρίς να σού φάει τα χέρια
κρυώνει και δεν ξέρεις πώς να ανάψεις φωτιά
χωρίς να κάψεις το βελούδινο τρίχωμά του
ιδρώνει και δεν ξέρεις πώς να το ηρεμήσεις
χωρίς να σού επιτεθεί
κουλουριάζεται και δεν ξέρεις πώς να το νανουρίσεις
χωρίς ο ψίθυρος να ξυπνήσει τους δαίμονές του.
Οι αθωότητές μας κοιμούνται
μη φωνάξεις αν τρομάξεις
θα έρθω ακόμη πιο κοντά
άσε ελεύθερο το Θηρίο
και τους δαίμονές σου
δε φοβάμαι πια
όπου κι αν μ' αγγίξεις είμαι φωτιά
είμαι τροφή
είμαι τρυφερότητα
έχω καλλιεργήσει πάνω μου
όσα χρειάζεται το Θηρίο
για να εξημερωθεί
ακόμη κι αν Εσύ δεν ξέρεις πώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου