ΠΟΙΗΣΗ: Δύσκολη Υιοθεσία

Ήρθε τυλιγμένο με γάζες, γιατί γεννήθηκε με πληγές και Υιοθετήθηκε Δύσκολα.
Δεν είναι Ποίηση. Είναι Κομμάτια Εαυτού. Είναι ο τρόπος που ζω τη Ζωή μου.
------------------------------------------------

Σε Υιοθετώ. Εγώ είμαι υπεύθυνη για Σένα. Για τα Ισχυρά Κίνητρα που κλονίζουν το υπέδαφός σου και σε μετατοπίζουν προς το Υπέρτατο +  του Εαυτού σου.

Όλες οι ευχές «Καλημέρα», «Καληνύχτα», «Καλή συνέχεια» ευλογούν τις καλές συγκυρίες Ζωής. Και οι κακές συγκυρίες; Και εκείνα τα δύσκολα σενάρια περιπετειώδους αγωνίας που σου ζητούν να ψηλώσεις, να μετατοπιστείς, να ενεργοποιήσεις όλες σου τις πτυχές, να αλλάξεις το πρόγραμμά σου, να υποστείς μία κατάρρευση, να προκαλέσεις μία αναδόμηση Εαυτού, να πεις Ναι στην πρόκληση;

Είμαι στο δρόμο σου με σκοπό να μείνω ως το τέλος της διαδρομής. Δεν με ενοχλεί ο καιρός. 

Λατρεύω το χιόνι, την ξηρασία, τη βροχή, τον κατακλυσμό, το θυμό σου, την ανασφάλειά σου, τον αρσενικό σου εγωισμό. Ήρθα να σε αγαπήσω ολόκληρο, χωρίς ακρωτηριάσεις. Ήρθα να σε συνοδεύσω στον Άδη και να σε φέρω πίσω. Να κρυφτώ πρώτη στο σκοτεινό σου δωμάτιο και να σε περιμένω εκεί όταν  αιώνια τιμωρημένο παιδί θα έρθεις να εκτίσεις την τιμωρία σου. Ήρθα να σε συντροφεύσω, όπως ο μόνιμος αντίλαλος της σκέψης σου. Να είμαι εκείνο το «Σ’ αγαπώ» που σου ζητά να είσαι ο Εαυτός σου, κατακερματισμένος μα άρτιος, πληγωμένος μα δυνατός. Ήρθα να περπατήσω δίπλα σου όλους τους δρόμους. Να μη φοβηθώ το σκοτάδι σου. Να μην τρομάξω από τα ουρλιαχτά των λύκων σου. Να μη λυγίσω από τις φοβέρες του Θεού σου. Να μην επιτρέψω να με πλανέψει ο Δαίμονάς σου που εκμαυλίζει τις Αλήθειες.

Ήρθα για Σένα και δε θα φύγω, εκτός κι αν Σε πάρω μαζί μου.

Σε Υιοθετώ. Εγώ είμαι υπεύθυνη για Σένα. Και μπορώ να το κάνω γιατί έχω ήδη καταφέρει να υιοθετήσω τους πιο Δύσκολους δικούς μου Εαυτούς και με όλους αυτούς σού συστήνομαι.

Και είμαι Εδώ γιατί στοχευμένα Εσύ με διάλεξες, σ’ αυτήν τη «Δύσκολη» αμοιβαία «Υιοθεσία» μας,  την οποία, πίστεψέ με, έχει τόσο ανάγκη ο Κόσμος, αυτό το δυσπροσάρμοστο ορφανό παιδί που η Ανθρωπότητα διστάζει να το Υιοθετήσει.

Βροχή

Εκεί που οι λέξεις γίνονται άναρθρες κραυγές
μιας Φύσης που βιώνει την αυταπάρνηση,
εκεί κρύβεται η ουσία των νοημάτων.
Βρέφος στα σπάργανατης παιδικής αθωότητας
που πορεύεται προς μία εφηβεία
που βρίθει από ακατανόητες προθέσεις και
από αυθορμητισμούς συναισθημάτων.
Να φοβάσαι τη βροχή...
όταν αυτή δεν είναι βροχή ονείρων
στο έδαφος της εφηβικής ευαισθησίας.

Παραπομπή

Αστεράκι σημειώσεων. *

Τα ένστικτα αρνούνται να ακολουθήσουν το χρόνο. Υιοθετούν ένα κοπάδι εαυτών και τρέχουν αντίστροφα στο ρεύμα. Ο κίνδυνος ατυχήματος πάντα τεράστιος κι όμως όλο γλιτώνουν, ενώ οι ακίνητοι σφαδάζουν από τον πόνο της αγκύλωσης. Οι ρόδες της καρέκλας γραφείου ονειρεύονται τους ίππους των οχημάτων. Μαρσάρισμα. Drift. Ιλιγγιώδεις ελιγμοί. Τα ποδαράκια των πεζών δισταγμών κρατάνε κόντρα. Πόσο ακόμα; Η χαρά πλησιάζει κορύφωση. Σε  λίγο θα σπάσει ο επίτονος κι όλες οι Δυνάμεις θα ευθυγραμμιστούν άγρια με την Ορμή των φραγμάτων που παραδόθηκαν στις ρωγμές τους.

Εγώ η Ίδια, 2018. Ενδοσκοπήσεις: Παρακινδυνευμένες Αντιστάσεις, Τόμος 43,  κεφ. 10, σ. 5689, § 3, Πλανήτης ΓΗ: Βιώματα

Προσωπική Ήττα

Τη φωτογραφία δανείστηκα από τη φίλη μου Sofia Zoubery

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Συμβαίνει να 'ναι νόστιμες
αυτές οι μαύρες ήττες.
Γλείφεις όπου σ' ακουμπήσουν,
όχι σαν σκύλος που γιατρεύει πληγές,
μα σαν πεινασμένος
που είχε χρόνια να δοκιμάσει
κάτι ζωντανό
που σκοτώνεται και σερβίρεται
με ιεροτελεστία δείπνου.

Γλείφεις το δέρμα,
τη γυαλιστερή ως το κόκκαλο πληγή,
τα μαλλιά που στάζουν ανώφελη προσπάθεια,
γλείφεις τους μολυσμένους
απ' το οξύ των ηττημένων ρημάτων
νευρώνες,
γλείφεις τα μάτια που δακρύζουν
κι όσο περνά η ώρα γλυκαίνει το κάψιμο
μουδιάζει η γλώσσα
και πάνω της λιώνουν οι λέξεις,
που δεν έχουν πια αξία- ποτέ δεν είχαν -
κι όλο το σιρόπι
με ιδιότητες αυτοθεραπείας
σε δυναμώνει
ώστε η επόμενη προσωπική σου ήττα
γευστικότερη όλων
να προσπαθήσει
-μάταια, και το ξέρεις-
να σε αποτελειώσει.

αποΠοίηση

Η Γάτα μέσα μου φταίει για όλα.

Εγώ είμαι αθώα.

Ακατοίκητη κιβωτός του Νώε

Επιστρέφω
με τα παπούτσια γεμάτα άμμο
γδαρμένη απ' το αλάτι
και το βράχο
με δέρμα ψαριού
που στραγγίζει κύμα
στη μέση του καθιστικού.

Ποτίζω το σανίδι
αλμύρα
-να ποτίζεις τα δέντρα
και κομμένα ακόμη,
έχουν μνήμες.

Αυτή η ακατοίκητη
κιβωτός του Νώε
δε λέει να ζευγαρώσει τον πνιγμό μου.
Υπό εξαφάνιση κινούμαι
στις θάλασσες μέσα μου
και ούτε ένα αγκίστρι
να με ψαρέψει
ίσως γιατί
δεν δαγκώνω πλέον τα δολώματα.

Τρόπος

Να έρχεσαι πάντα

άψογα προετοιμασμένος,

μα πάνω απ' όλα

να έρχεσαι έτοιμος

να τινάξεις όλα τα σχέδιά σου

στον αέρα.

Σαν σε όνειρο

Ο ύπνος μικραίνει
κι όσο μικραίνει βαθαίνει
απρόσμενα.
Μικρή τον απολάμβανα
όπως τη λογοτεχνία.
Ζούσα πολλαπλάσια ζωής
στο κάθε όνειρο
κι όλο σκαρφάλωνα στα δέντρα
που στην πραγματική ζωή
είχαν κοπεί επιμελώς.



Τα δέντρα εξακολουθούν κομμένα
μα τώρα ξυπνώ νωρίς.
Τοποθετώ το σώμα στο πράσινο χαλί
και δουλεύω με πραγματικότητες.
Τεντώνομαι ακανόνιστα
ύλη μου και επιθυμία.
Μία σπίθα με σκαρφαλώνει
από τους αστραγάλους ως τον κρόταφο
λες και εκεί κάτω στην πατούσα
γεννιέται το Θέλω.

Με καίει όπου πατήσει
μα όσο κι αν πονούν τα εγκαύματα
τ' αφομοιώνω
όπως το δάσος την πυρκαγιά του.

Έξω από το όνειρο
χωρίς λογοτεχνία
με εκείνη την επίγνωση
του πόνου στις πληγές
που μαρτυρά ότι ζήσαμε
πριν πεθάνουμε στο όνειρο
και πριν σκοτώσουμε τη λογοτεχνία.

Μαθηματικά Α' Γυμνασίου. Ενότητα: Κύκλος

Σύνδεση με τα προηγούμενα: Δόθηκε ο ορισμός του κύκλου. Ορίστηκε η ακτίνα, η διάμετρος, η χορδή, το τόξο, οι ίσιοι κύκλοι, τα απαραίτητα για να σχεδιάσουμε έναν κύκλο, η ισότητα των κύκλων.

Στο σημερινό μάθημα προηγήθηκε ανακοίνωση για τη συλλογή τροφίμων για την εκπαιδευτική εκδρομή που διοργανώνει το σχολείο μας στο Παιδικό Χωριό στο Φίλυρο. Η υπενθύμιση συνοδεύτηκε από σημειώσεις στον πίνακα για να ενεργοποιήσουμε με οπτικοακουστικά ερεθίσματα τη μνήμη. Στα προς συλλογή είδη αναφέρθηκαν και οι συσκευασμένοι χυμοί, τους οποίους σβήσαμε μετά από σύντομη συζήτηση γιατί  καταλήξαμε πως περιέχουν συντηρητικά, ζάχαρη και τελικά δεν είναι τόσο χυμοί όσο ο φυσικός χυμός. Αναπόφευκτα αμπάριζα πήραν στη συζήτηση τα συντηρητικά, τα ενισχυτικά γεύσης, οι χρωστικές και αναφέρθηκε εν συντομία η αξία της σωστής επιλογής των τροφών που θα καταλήξουν στο σώμα μας. Οι άξονες των διατροφικών μας συνηθειών –πάλι αναπόφευκτα- προεκτάθηκαν από το φαγητό που προορίζεται για το σώμα μας σε αυτό που θρέφει το μυαλό  και σε αυτό που θρέφει την ψυχή μας.

Φυσικά τονίσαμε πως χρειάζεται να κάνουμε αυστηρή επιλογή στις «τροφές» με τις οποίες ταΐζουμε το μυαλό μας. Στο σημείο αυτό  αναφέραμε την εξής σύντομη ιστοριούλα:

Ο Δάσκαλος του ΖΕΝ δέχθηκε τον επισκέπτη που ήρθε να τον δει από μακριά. Ο επισκέπτης ήταν καθηγητής Πανεπιστημίου και σε όλη τη διαδρομή του περιπάτου τους ανάμεσα στις κερασιές ο καθηγητής Πανεπιστημίου επιδείκνυε αδιάκοπα τις γνώσεις του. Μετά από ώρα υπομονής ο Δάσκαλος σταμάτησε το περπάτημα, στράφηκε προς τον επισκέπτη και του είπε: «Πάψε να περπατάς με τα λασπωμένα πόδια σου μέσα στο κεφάλι μου!»

Επιλέγουμε την τροφή  με την οποία θα ταΐσουμε το μυαλό μας!
Και αναρωτηθήκαμε «Ποιος από τους δύο ήταν πραγματικά ευτυχισμένος; Ο Δάσκαλος ή ο καθηγητής Πανεπιστημίου;»
Καταλήξαμε πως άλλη γνώση χρειάζεται η Ευτυχία, άλλη γνώση η Επιτυχία, άλλη γνώση και προσπάθεια το να γίνεις πλούσιος.
Εκεί η συζήτηση στράφηκε στην τροφή που απευθύνεται στην ψυχή μας και τέθηκε το ερώτημα: Με τι ταΐζουμε την ψυχούλα μας, λοιπόν; Είμαστε ευτυχισμένοι μέσα στη μέρα μας, κάθε μέρα;
Και μία πιτσιρίκα πετάχτηκε λέγοντας: «Δεν προλαβαίνουμε έχουμε πολύ διάβασμα και πολλές δραστηριότητες.»
Δεν προλαβαίνουμε να νιώσουμε ευτυχισμένοι μέσα στη μέρα μας!
Απίστευτο!
Ένα πιτσιρικάκι 12 χρονών τρέχει τόσο που δεν προλαβαίνει!
Αναπόφευκτα πάλι (συμβαίνει μονάχα όταν δε γίνεται αλλιώς – Μέγας Σαχτούρης) αναφέρθηκα στο 2009, όπου είχα αναλάβει 2 τμήματα ενηλίκων για εκπαίδευση στη χρήση Νέων Τεχνολογιών και 2 τμήματα μαθητών δημοτικού, μέσα από ανάλογα προγράμματα, συν το Γυμνάσιο με τις απαιτήσεις του, συν το σπίτι. Και ενώ κάποια στιγμή ένιωσα να πιέζομαι υπερβολικά πίστευα πως δεν μπορούσα να σταματήσω τίποτε απ’ όσα είχα αναλάβει. Σε 4 μήνες από εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ένα γρομπαλάκι στο λαιμό μου. Μετά άλλο ένα, και ένα ακόμη. Πήγα στο γιατρό. Κατεπείγουσα μαγνητική. Καρκίνος στους λεμφαδένες.  Νόσος του Hodgkin. Τυχερή μέσα στην ατυχία μου: 99% ιάσιμη. Μόλις έμαθα τα νέα, ξαπλωμένη, λευκή σαν το πανί στον 6ο όροφο του Θεαγενείου Αντικαρκινικού Νοσοκομείου, μέσα σε μισή ωρίτσα αποδεσμεύτηκα από όλα: τα τμήματα των ενηλίκων, του δημοτικού, του Γυμνασίου, από όλα. Όλα συνέχισαν και χωρίς εμένα. Που τελικά μάλλον δεν τους ήμουν τόσο απαραίτητη. Τελικά τι είναι το απαραίτητο στη Ζωή;
Το να είσαι και να εξακολουθήσεις να είσαι ΕΔΩ. Υγιής, Πλήρης και Ευτυχισμένος.

Φέτος ήρθε από μία αγαπημένη φίλη και συνεργάτιδα  μία πρόταση για προγράμματα ΚΣΕ. Είπα ευγενικά «Ευχαριστώ, δε θα συμμετάσχω.»
Η Ζωή δε θέλει υπερφορτωμένα προγράμματα. Θέλει να έχουμε χρόνο να απολαμβάνουμε τις στιγμές σαν παιδιά.
Η επόμενη ερώτηση, πάλι αβίαστη κι αναπόφευκτη, προς τα παιδιά:
Παρατηρείτε τους  γονείς σας μέσα στο σπίτι;
Είναι ευτυχισμένοι;
Έχουν χρόνο να απολαύσουν τις στιγμές …σαν παιδιά;
Με τι ασχολούνται οι γονείς σας;

Ένας μαθητής πετάχτηκε: «Η μαμά μου ασχολείται με τα πιάτα.»
Η Μαμά γίνεται καθόλου παιδί; Ασχολείται με κάτι που την ενθουσιάζει, της δημιουργεί ανάταση, την ανανεώνει;
Η σιωπή απάντησε Όχι.
Συζητήσαμε πόσο μα πόσο σπουδαίο είναι οι γονείς να γίνονται πού και πού παιδιά. Να παίζουν κυνηγητό  και παλέματα με τα παιδιά τους, να γαργαλιούνται, να ξεκαρδίζονται στα γέλια. Και μετά ήρθε η ώρα για εργασία στο σπίτι:
Πρόβλημα….ε όχι, το ονομάσαμε Πρόκληση:

«Να βρω τρόπους να κάνω τους γονείς μου να νιώσουν παιδιά.»

Και λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι ένας μαθητής πετάχτηκε:
«Κυρία, τι σχέση έχουν όλα αυτά  με τον κύκλο;»
Και η κυρία απάντησε:
-Ποιος είναι ο ΠΙΟ Σπουδαίος Κύκλος;
….. σκέφτονται όλοι μαζί……. σκέφτονται…….. σκέφτονται……  καμία απάντηση. Συνήθως όταν δεν έχουμε απάντηση παίζουμε κρεμάλα για να βρούμε την απάντηση, μα το κουδούνι επίσπευσε τη διαδικασία:

Ο ΠΙΟ Σπουδαίος Κύκλος είναι ο Κύκλος Εμπιστοσύνης των Ανθρώπων που αγαπιούνται.