Decibel

Να προσέχεις τους Ανθρώπους που έρχονται θορυβώδεις και φεύγουν αθόρυβα.


Αφήνουν τις κραυγές τους μέσα σου.

Περί Πτώσεων και πτωμάτων

Όταν πέφτεις, μην πέφτεις αθόρυβα, αναίμακτα, ευπρεπώς. Να πέφτεις με όλο σου το βάρος. Από ψηλά. Σαν μετεωρίτης. Να ανοίγεις ομαδικό τάφο πεσόντων. Να σείεται η Ζωή σου. Να γκρεμίζεται ο κόσμος. Να διαχέεται εκκωφαντική κραυγή πόνου. Και μετά σιωπή.
Κι όταν σηκώνεσαι, να παίρνεις μαζί σου όλους τους νεκρούς. Τους άγνωστους στρατιώτες της Ζωής, που έπεσαν και δε σηκώθηκαν, που δεν κατάφεραν να κάνουν θόρυβο, που δεν κόλλησαν τα σπασμένα κομμάτια τους, που δεν ούρλιαξαν στην πτώση τους από φόβο μην έρθει νέο κύμα μάχης και τους ρίξει πιο κάτω. Πάρ' τους μαζί σου. Σήκωσέ τους στα χέρια σου την ώρα που πολεμάς να σηκώσεις το βάρος του Εαυτού σου. Γίνε πολλαπλάσιος κι όταν σηκωθείς, ανύψωσε μαζί σου τον κόσμο. Κι αν ξαναπέσεις, φρόντισε να είναι από πιο Ψηλά. Κι όταν ξανασηκωθείς, φρόντισε να πάρεις περισσότερους μαζί σου.

Έργο

Κουράζεις έτσι όπως γράφεσαι. Ο κόσμος δεν έχει κουράγιο να διαβάζει σενάρια παρόντος σε σκηνικό προβληματισμού. Ο κόσμος αργοπεθαίνει. Τα μάτια του θολώνουν από την κούραση. Ο νους υπολειτουργεί. Αν τον αγαπάς γίνε κωμωδία. Ο κόσμος έχει ανάγκη από γέλιο. Γίνε γαργαλιστική φάρσα κι ανέκδοτο που ενεργοποιεί επιδερμικά τα αγγεία μηχανικού γέλωτος στο κορμί του κοινού. Γίνε διαφήμιση. Ο κόσμος έχει ανάγκη από αλλεπάλληλα διαλείμματα μέσα στη ζωή του, να ξαποστάσει χωρίς να σκέφτεται. Ο κόσμος ονειρεύεται με τις διαφημίσεις. Ταξιδεύει. Γεμίζει τον ουρανίσκο του γεύσεις κατοχής. Γίνεται ένας άλλος. Γίνε πορνογραφία, μαζί σου ο κόσμος να φαντασιώνεται. Να θεριεύεις τη λίμπιντο, να μουδιάζεις το μυαλό και ο κόσμος να ξεχνά τις άλυτες εξισώσεις του. Γίνε παιχνίδι. Ο κόσμος δελεάζεται να σκαρφαλώνει σε εικονικά επίπεδα και πίστες. Νιώθει σπουδαίος, μέσα στη μικρότητά του, σαν κατακτά ανύπαρκτους στόχους. Γίνε καρτούν. Ο κόσμος έχει ανάγκη παλιμπαιδισμού. Να λείπει η μαμά και να τον αφήνει να ξεχνιέται στην τηλεόραση. Γίνε ακόμη και σάτιρα του ίδιου του κόσμου. Ο κόσμος γελά με τα χάλια του. Διασκεδάζεται.

Αν αγαπάς τον κόσμο κάν' τον να γελά, να ταξιδεύει, να ονειρεύεται ουτοπίες, να ντύνεται ρόλους, να ξεχνιέται.

Μα αν τον πονάς και θέλεις να τον βοηθήσεις, φρόντισε να έχεις βρει τον τρόπο να απορροφήσεις τους κραδασμούς του λυγμού του, να έχεις βρει έναν τρόπο να γιατρεύεις τις πληγές που κοχλάζουν μέσα του και τις καινούριες που θα φυτρώσουν στα χέρια του σαν θ' αρχίσουν να σκάβουν, να έχεις βρει έναν τρόπο να καθαρίζεις το Νου του από το θόρυβο, τη σκόνη και τους αντιπερισπασμούς και να έχεις βρει ένα νέο μέρος να του προτείνεις, όχι γεωγραφικό, υπαρξιακό. Για να ξαναστήσει από την αρχή, ο κόσμος, τον Εαυτό του.

Ημιτελής τελειότητα

Προσπερνώντας όλους τους επώνυμους

δεμένους τόμους

στους τακτοποιημένους διαδρόμους της βιβλιοθήκης

φτάνεις στη σκοτεινή αποθήκη

όπου δίχως αρχειοθέτηση

φυλάσσονται οι σκισμένες σελίδες

αγνώστων

που δεν ολοκλήρωσαν καμία αποστολή

καμία ιστορία

που δεν ακολούθησαν κανόνες συγγραφής

ούτε αναγνωρισμένη διάλεκτο

έχοντας ζήσει τη ζωή τους

μ' ανορθόγραφη ποίηση

από ρωγμές, εκδορές και επιφωνήματα

που τη ζηλεύουν νομπελίστες. 

Φτάνοντας εκεί 

μπορείς να τους μελετήσεις

φτωχέ αναγνώστη

ή φτάνοντας εκεί

μπορεί να είσαι ένας από αυτούς

που προσθέτει τις σκισμένες σελίδες του

στην αταξινόμητη μνήμη 

που συντηρεί το Χάος,

αυτό που πολεμούν οι άνθρωποι της Τάξης

και των γραμμάτων

παλεύοντας να ομαδοποιήσουν τις ατομικές αναρχίες.