................Έναρξη................

Όλα ξεκινούν

τη στιγμή που συνειδητοΠοιείς

πως ΑξίΖΕΙΣ

πιο πολλά

απ' όσα 
{σου έμαθαν να} 
Θέλεις....

ΑΝΘΡΩΠΟΥγεννα

Πρώτη αποτύπωση 23 Δεκεμβρίου 2011. Δεν άλλαξα ούτε κόμμα. Με ρωτάς αν πιστεύω. Πιστεύω στον Άνθρωπο και ακόμη περιμένω να γεννηθεί.

***

Πνιγμένη ατμόσφαιρα τόσης ευφορίας..

βαθιά φωταψία σε μάτια Νεκρά...

Όμορφες Βιτρίνες και πουλιέμαι

αγοράζομαι, ξετυλίγομαι Δώρο κι Αντι-Δωρο Ζωής...

Χέρια τρεμάμενα

κι ο Φτωχός που δεν πιστεύει στην τύχη του

με λίγα ψίχουλα Νομίσματος

αγοράζει Καρδιές και Θωπεία...

Νανούρισέ με, σαν αν είχα αιώνες ξάγρυπνη

περιμενοντας Εκεινον τον Χριστό

που με απαρνήθηκε πριν ο Πέτρος απαρνηθεί τρεις...

Χρειάζομαι Αλήθεια.

Κρυμμένη στη Βασιλόπιτα, το φλουρί μου..

Κόβω με ακονισμένη Υποψία

και πριν σκοντάψει η Κόψη στο Νόμισμα

Ολισθαίνει στο Χρηματιστήριο της ΖΩΗΣ

η τιμή της Αληθειας μου...

πού να επενδυσει η Τύχη?...

Πληγώνομαι...

Χιονίζει δάκρυα κρυσταλωμένα,

μελομακαρωμένα σιρόπια μιας δήθεν Ευαισθησίας...

ΚΛΑΙΩ να με ΔΕΙ...

ο Χριστός?...

ο Ανθρωπος?...

ο Εαυτός μου?...

ΕΣΥ?...

Απολογισμός...

Τόσα ΧΡΙΣΤΟΥγεννα να γεννιέται ο Χριστός

να βαδίζει Παραβολές και Ύμνους

να Σταυρώνεται να Ανασταίνεται ξανα...

κι ο Ανθρωπος πουθενά να χειροκροτήσει με ΨΥΧΗ

το Μέγα Σενάριο της Σωτηρίας....

Κουραστηκα...

Απαγορεύονται τα γελια...

Σβήνω τα λαμπάκια της Αγωνίας μου 

αν θα πουληθω και φετος ή Όχι!...

Κατεβαινω από την Βιτρίνα, το Σανίδι, το Καλάμι μου...

Σκάρτη Πρωταγωνίστρια μιας Κάλπικης Λίρας

που ζει ένα Deja vu Δραχμής...

Απογυμνώνομαι...

Μένω αστεΓΗ, διπλα σ'ενα Δέντρο Ανθρώπινης Ρίζας...

ΜΗΝ καλαντίσεις

Αν δεν έχεις σκοπό να το στολίσεις με την ΨΥΧΗ σου!!!!

Ζητείται Ανθρωπος για τα Φετινα ΑΝΘΡΩΠΟΥγεννα....

ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ?......

...με λίπασμα τη Ζεστασιά...

ΧειμωνιάΖει στο ημερολόγιο του Χρόνου

και το Κορμί ντύνεται ρύπους για ν' αντέξει...

το μετάξι  το απέσυραν στα ράφια τους οι Βασιλιάδες.

Στους αστραγάλους τυλιγμένες Ρίζες Ζωής...

Για να δώσει καρπούς αυτό το Φεγγάρι

θέλει λίπασμα Ζεστασιάς,

και το φυτέψαμε στις παγωνιές.

Πάντα κόντρα στο πολύτιμο

λες και με πείσμα δοκιμάζουμε τις αντοχές του.

Γνωρίζει τον τρόπο της αθανασίας,

μα και της ευθανασίας 

η Ζωή.

Στο μεταίχμιο που κινούμαι,

εκπροσωπώντας τον λιλιπούτειο στεναγμό των ποιημάτων,

χιονάνθρωπος που ταυτόχρονα κρυώνει και λιώνει

κρατώ μία Ζεστή Επιβίωση στην αγκαλιά

με μορφή Γυναίκας 

να υπομένει πόνους στείρας Ζωής,

που Ονειρεύεται γέννες σε μήνα Άνοιξης 

αειφόρου Χρόνου...

------------------------

Αειφόρα Χρονιά

η Νέα Χρονιά

~Τσιγγάνας Ευχή~

~Κρυφτό~

Με κραγιόν στον καθρέφτη

μήνυμα χθεσινής επιθυμίας 

σε σημερινές αναγνώσεις.

Πάντα καθυστερούν τα νέα.

Σταθμευμένη μπρος στο σπίτι σου

η Σκέψη

η Ζωή

η Αλήθεια.

Εγώ κρυμμένη χρόνια τώρα

πίσω από τις Λέξεις.

Ασφαλής, 

Θέ μου τόσο ασφαλής!

Δεν με ανακάλυψε ποτέ κανείς.

Όποιος κι αν τα φυλούσε

πάντα του ξέφευγα.

Μία μόνο φορά δελεάστηκα

να με προδώσω...

Λευκή σημαία με κόκκινες φωνές:

"Εδώ είμαι..."...

Με γλίτωσε η Σιωπή μου...

Κάποια στιγμή υπόσχομαι  να το σκάσω,

να κυνηγήσω Εγώ τον Εαυτό μου,

να με αρπάξω,

να με φέρω μπροστά σου...

ΕτεροΧρονισμένα γράφω.

Όλα έχουν συμβεί  και έχουν τελειώσει.

Όλα θα υπάρξουν ξανά,

πάλι με διαφορά φάσης από το Όνειρο.

ΤρεμοπαίΖουν οι καμπύλες της Ζωής.

Μπλέκονται Σκιές και Σώματα.

Επαφή και Απώλεια.

Παντού δίψα για ΣυγΧρονισμό,

μα εκ των υστέρων πάντα 

καταδικάζεται ή δικαιώνεται η Απόφαση.

Μετράς,

Μένω κρυμμένη

κι όταν πλησιάΖεις

έχω ήδη Φύγει

ή έχω Χαθεί.

~Silent night, deadly night~

Το κείμενο είναι κυριολεκτικά κλεμμένο από τον TaSosPap, που του ζήτησα την άδεια της δημοσίευσής του και αρνήθηκε. Δεν είχα  άλλη επιλογή. Το κείμενο έπρεπε να διαβαστεί.

Ο ηθικός αυτουργός του είναι ένας Σκοπευτής, που Παρατηρεί αιώνες πριν αποφασίσει να τραβήξει τη σκανδάλη προς τα πολύτιμα….

Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Δεν αντέχω να ξαναζήσω αυτό το μαρτύριο της υποκριτικής φιλανθρωπίας που ξυπνά για 15  μέρες, βαριά ένα μήνα. Δεν αντέχω να στολίζουν τη φτώχεια με λαμπιόνια και κομφετί  αποκριάτικης  πλάνης. Δεν αντέχω να περιμένουν το μάννα εξ ουρανού οι δεμένοι στα σκλαβοπάζαρα της Συνείδησης…. Δεν αντέχω την εμπορευματοποίηση της λαχτάρας για  ευτυχία και δικαίωση.... ΚΑΠΟΙΟΣ πρέπει να το σταματήσει αυτό…. 

Και τότε συνάντησα τον TaSosPap:

..έσφιξα το μάγουλο στο κοντάκι, πέρασα την ματιά μου μέσα από την διόπτρα της Bausch & Lomb και ακούμπησα απαλά την σκανδάλη. 2/3 της ανάσας εκπνοή, μάζεμα τα μπόσικα και πίεση. Η βολίδα των 0.50’’ βρήκε τον τάρανδο ακριβώς κάτω από το δεξί μάτι.
Έπεσε σαν να τον χτύπησε αμαξοστοιχία φορτωμένη σιδηρομετάλλευμα. Κρεμάστηκε στον αέρα από τα χαλινάρια και το υποζύγιο, άψυχος μόνο για μια στιγμή. Κατόπιν μετατράπηκε κατευθείαν σε χιόνι που έπεφτε από ψηλά...

‘’Τι στον διάολο γίνεται...?!’’ μουρμούρισα....
‘’οκ, ας χιονίσει ταράνδους, λοιπόν..’’
Και σημάδεψα το διπλανό του.
Οι υπόλοιποι πέντε που μείναν να τραβάνε το έλκηθρο, δεν πτοηθήκαν καθόλου.
Το ίδιο εύκολα πέσαν και οι επόμενοι τέσσερις.
Άφησα τον έναν να τραβάει, γιατί έτσι είχα μια αργή ακολουθία με την διόπτρα, ενώ αν τον ξεπάστρευα τον μπάσταρδο, το έλκυθρο με τον κωλόγερο θα έπεφτε με ελεύθερη πτώση...
Σημάδεψα τον γέρο με τα λευκά γένεια και τα κόκκινα ρούχα ακριβώς στον κρόταφο.
Πάτησα την σκανδάλη και η Μ33 ήταν το τελευταίο πράγμα που του πέρασε από το μυαλό.
Ακολούθησε και ο τελευταίος τάρανδος την τύχη των υπολοίπων.

Κατέβασα το Barrett από την κουπαστή που ακουμπούσα το δίποδό του και άρχισα να το λύνω. Ήδη η κάνη άχνιζε ελαφρά.

Τότε άκουσα πίσω μου κλάματα, φωνές και τσιρίδες....
Γύρισα και αντίκρισα κάτω από το ικρίωμα, που είχα ανέβει για να έχω θέα του στόχου μου, πλήθος μανάδων με τα πιστιρίκια τους στα χέρια να κλαίνε όλοι μαζί, να οδύρονται και να μου φωνάζουν....
Άφησα αυτό που έκανα, και κάθισα κρεμώντας τα πόδια μου στο κενό.
Στήριξα τα χέρια μου στις αντηρίδες και χάζεψα όλο αυτό το πλήθος, σαν να το απολάμβανα...

’’Βγάλτε τον σκασμό...!’’ είπα ελάχιστα πιο δυνατά.
Το βούλωσαν όλοι, σχεδόν μονομιάς.

’’Τι πρόβλημα έχετε, θα σας λείψουν τα δώρα...?!’’ρώτησα χωρίς να τις αφήσω να μου απαντήσουν.
’’΄Η μήπως θα σας λείψει αυτό που πιστεύετε...?!” συνέχισα.
‘’Τα δώρα σας τα κρατάτε ήδη στα χέρια σας. Και για τα πιτσιρίκια τα δώρα τους, είστε εσείς, ηλίθιες κακοβολεμένες νοικοκυρές...’’
’’Αυτό που πρέπει να πιστεύετε δεν το σκότωσα.
Πιστέψτε στον εαυτό σας και κάντε τα παιδιά σας να πιστέψουν στις δικές τους ικανότητες. Ένα πράγμα πρέπει να κάνετε και τίποτε άλλο: τα αγόρια άντρες και τα κοριτσάκια γυναίκες. Αυτός είναι ο σκοπός σας....‘’

Μπήκα στο αμάξι και κοίταξα την λίστα.
Σειρά είχαν όλοι εκείνοι που φτιάχνουν χριστουγεννιάτικα στολίδια και μπάλες.
Ακολουθούσαν όλοι όσοι πωλούσαν αληθινά δέντρα και όλοι όσοι κρεμούσαν κάλτσες στα τζάκια.
Σίγουρα δεν θα άφηνα κανέναν.

Αυτή η αηδία κάποια στιγμή έπρεπε να τελειώσει.
Και θα την τελείωνα Εγώ...[...]

Παγκόσμια ημέρα ΤΙ???....

ΔΕΝ πιστεύω στις Παγκόσμιες ΗΜΕΡΕΣ...

Μισώ τις Παγκόσμιες ημέρες του τυποποιημένου Ημερολογίου Υπενθυμίσεων...

Σιχαίνομαι να πρέπει σήμερα να αγκαλιάσω, να χαϊδέψω, να φιλήσω, να μιλήσω, να χαμογελάσω, να θυμηθώ το ΠΑΙΔΙ...

ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ τον Εαυτό μου όταν θέλω καμπανάκια για να ΠΡΑΞΩ ως ΑΝΘΡΩΠΟΣ....

ΜΗ χτυπάς την πόρτα μου για να συμμετάσχω στον Έρανο Υπέρ του ΠΑΙΔΙΟΥ..... ΔΕΝ είναι ιδρυματοΠοιημένο το ΠΑΙΔΙ... ΔΕ θέλει Έρανο, του οποίου τα έσοδα θα είναι μέλι στο δάχτυλο που γλείφει ο κάθε τυχοδιώκτης που εμπλέκεται με ΧΡΗΜΑ....

ΔΕΝ θέλω να μου μιλάς ΣΗΜΕΡΑ για το ΠΑΙΔΙ...

ΘΕΛΩ κάθε μέρα να ΠΡΑΤΤΕΙΣ για το ΠΑΙΔΙ......

Είμαι η Μητέρα του Παιδιού... Πήρα το Παιδί μου Αγκαλιά...

Νανουριστήκαμε σε ένα Παραμύθι Ζωής, όπως το Ονειρεύονται οι ΑΛΗΘΕΙΕΣ, οι ΑΞΙΕΣ, τα ΙΔΑΝΙΚΑ του ΑΝΘΡΩΠΟΥ....

ΜΗΝ μας Ξυπνήσεις αν δεν έχεις ΚΑΛΑ νέα να μας ΠΕΙΣ.....

και ειδικά πως το ΠΑΙΔΙ ΓιορτάΖΕΙ ΖΩΗ κάθε ΜΕΡΑ!.......

~Απο...ΣΤΡΟΦΗ~

ΑποΣτρέφομαι τους Συλλέκτες Στιγμών, Γυναικών, Αντικειμένων, Φωτογραφιών, Ποιημάτων, Ζωών, Θανάτων....

Ψάχνω τον Έναν

φτωχό

ρακένδυτο

με άδεια χέρια

Ερωτευμένο Μελλοθάνατο

που νικά όλους τους θανάτους του........

~Σκορπιοί και Θηλιές~

Η Έρημος κρύβει Σκορπιούς

ντυμέΝΟΥς με μαύρο μυστήριο

και βραδινό Ουρανό...

Αόρατοι στο Φως,

μα μόλις βραδιάσει

οι Σκιές τους αποκτούν Υπόσταση

και από τις γωνιές της Ερήμου

φυτρώνουν σπόροι Βήματα 

που ξετυλίγουν Δρόμους Συνάντησης με τη Θάλασσα...............

Η Θάλασσα κρύβει Θηλιές

ντυμένες με διαφάνεια υγρού στοιχείου

και υψηλή θερμοκρασία Φωτός...

Ανέγγιχτες με την Αφή,

μα μόλις η διαίσθηση ξημερώσει

η Υφή τους αποκτά Θηλυκότητας επιφάνεια

και από τις καμπύλες των κυμάτων 

φυτρώνουν σπόροι υδάτινα Βήματα

που ξετυλίγουν Υπόγεια Ρεύματα Συνάντησης με την Έρημο...........

η Έρημος κρύβει Σκορπιούς......................

και η Θάλασσα πλέον το Ξέρει....................................

~ΠρόΚληση~

Όσο θα παίΖεις μουσική

ΕΓΩ

θα Χορεύω…

Είτε λέγεσαι Θεός,

είτε Χρόνος,

είτε Έρωτας….

Και σε προκαλώ να δούμε

ΠΟΙΟΣ θα αντέξει

ως το … Τέλος!...

~Κλωστή~

Έχω μία Ψυχή να ράψω.

Κι αν δε μου φτάσει η κλωστή των Ποιημάτων?...

~Εκείνοι~

Οι σπηλιές τους μυρίζουν από μακριά
υγρασία, ακινησία και αρρωστημένη εγκαρτέρηση.
Παραφυλάνε
το Φως, τον Αέρα και τη Σκέψη μου.
Μιλούν με συριγμούς καυτού θροΐσματος ενός λίβα
που καίει τις τρυφερότητες
και λοιδορούν με χειρονομίες τη Ζωή μου.

Εξαρτημένοι
κι όμως θρασύτατοι.
Δεν υφίστανται,
αν δεν ασχοληθώ μαζί τους.
Δεν ακούγονται,
αν δεν τρομάξω.

Μακριά τους.
Περιφέρομαι ανέμελα
στον προαύλιο χώρο της Ζωής.
Θρέφομαι με ψίχα σαρκοφάγων στιγμών
πετώντας τον χαρταετό μου
πάνω από τις κορυφές της κάθε Άνοιξης
και πέρα από τα χιόνια του κάθε Χειμώνα.
Ανέμελα.

Τις νύχτες όμως
τα σύνορα σβήνουν.
Οι πατρίδες μας μπλέκονται.
Ο στρατός τους εισβάλλει στον ύπνο μου
και σημαδεύει στον κρόταφο
όλα τα παιδιά που χωρά το παραμύθι μου.
Αιχμαλωτίζει την μικρή μου Ελένη,
που κάθεται και κλαίει
που γελάει αμήχανα,
που τρέμει,
που ψιθυρίζει
"Θα ξυπνήσω... Ξύπνησέ με... Μη με ξεχάσεις..."

Τα όνειρα συνωμοτικά
φαντάζουν ατελείωτα
και ο χρόνος τούς θρέφει
και γιγαντώνουν τις σκιές τους
πάνω από το πέταγμα του χαρταετού
που τυλίγεται στην ουρά του,
μπλέκεται στο χθες και στο τίποτα,
σκοντάφτει στον λίβα
και στις προσταγές των συριγμών τους.

Είναι τόσο κοντά,
Εκείνοι,
που ακόμη και η Σκιά τους  απλώνει τα χέρια
και ηδονικά εκμαυλίζει την ασφάλεια της Ζωής μου.

Μυρίζω το ρούχο τους
υγρασία, ακινησία και αρρωστημένη εγκαρτέρηση.

Έρχονται στο λαιμό μου οι Φωνές τους
και γλείφουν με πεινασμένους φθόγγους
την κομμένη μου ανάσα.

"Θα ξυπνήσω... Ξύπνησέ με... Μη με ξεχάσεις..."

Όταν Εγώ με ξεχνώ
Εκείνοι θεριεύουν.
Εξαρτημένοι
κι όμως θρασύτατοι,
οι Φόβοι μου......................................................

~Χρόνος ΤΕΛΟΣ~

Περάσαμε πάλι ξυστά
από τον Έρωτα,
χωρίς να τολμήσουμε
Άγγιγμα,
από την Πολιτική,
χωρίς να τολμήσουμε
Ανατροπή,
από τη Ζωή,
χωρίς να τολμήσουμε
Αλήθεια...

Τολμήσαμε όμως Ποίημα...

Τι τόλμη!...
ΣκοποΒολή στο Νου των υποψιασμένων,
όταν οι ανυποψίαστοι είχαν ανάγκη θεραπείας.

Είναι νόσος η Φτώχεια,
η Αμάθεια,
η Δειλία...

Τα φάρμακα εξαιρέθηκαν από τη Λίστα..
τα ξόρκια μου χαρακτηρίστηκαν κομπογιαννίτικα..

ΠεριθωριοΠΟΙΗΘΗΚΑ στο τετράδιο των Ποιημάτων
ενώ η ΖΩΗ, ορφανή από Μαχητές,
παλεύει να σώσει τον γόνιμο Σπόρο της Επόμενης Γενιάς..

Η παρούσα πάει, χάθηκε...
Χρόνος ΤΕΛΟΣ...
η ΖΩΗ καταδικάστηκε επιτυχώς...
ΜΗΝ αγωνιάται πιά...
Σκύψτε να θαφτεί η συνείδηση στο άγιο χώμα,
δίπλα στους Ήρωες...

Τι θα πει Ήρωας?..
Ξέχασα...
Ξεχνάω εύκολα...
Γι' αυτο με κατατρέχουν τα λάθη...

Φεύγω...
Είχα κι ένα ραντεβού στην πλατεία Ερωτευμένων...
Ξεχάστηκα εδώ...
Αν ο Ερωτευμένος μου δεν ξεχάστηκε κι αυτός
-το 'χουν οι ερωτευμένοι να λησμονούν τα καθημερινά-
ίσως συναντηθούμε
να γράψουμε Ποίημα, στους τοίχους
και Ζωή, μες στην αγκαλιά μας....

Αποκομμένοι από τον Κόσμο
ενταγμένοι στον Κόσμο των Reflections of Feelings...

~Πόσο Χρόνο έχω ακόμη?~

Μέσα σε μία περίοδο Κρίσης, το πρώτο που πλήττεται είναι η Παιδεία. Η Παιδεία κρατά στο χέρι της το κλειδί των συνειδήσεων των Νέων Ανθρώπων.

Με την εξαθλίωση του εκπαιδευτικού, το τρομοκρατικό καθεστώς των απειλών για εφεδρείες κι απολύσεις , τις μειώσεις των κονδυλίων για τα λειτουργικά έξοδα και έξοδα συντήρησης των σχολικών μονάδων, απαξιώνουμε τον όρο Παιδεία, που απαιτεί επενδύσεις γιατί στα χέρια του κρατά το μέλλον του τόπου.

Όταν η εντολή είναι οι νέοι Άνθρωποι να είναι το επόμενο φτηνό εργατικό δυναμικό, τότε χάνεται η έννοια της επένδυσης στον Τομέα της Εκπαίδευσης, στο χώρο της μάθησης εισχωρούν χορηγοί  και γίνεται ένα εμπορεύσιμο προϊόν που κατευθύνει συνειδήσεις.

Το βιβλίο του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού της Γ’ τάξης του Γυμνασίου στο δεύτερο κεφάλαιο καλεί τον εκπαιδευτικό να διδάξει στα παιδιά τους όρους: Εργασία, Ανεργία, Απασχόληση…

Όταν η Εργασία μπαίνει δίπλα στην Απασχόληση και η Γνώση δίπλα στην Πληροφόρηση, τότε αβίαστα και  ο εκπαιδευτικός θα εξισωθεί με το Εργαλείο των ισχυρών που προετοιμάζει Ρομποτοποιημένες Συνειδήσεις Ανθρώπων, και ο μαθητής θα γίνει το επόμενο Πιόνι στα χέρια των ισχυρών.

Αυτός ο μαθητής είναι το δικό μας Παιδί.  Είναι το Παιδί που θα στερηθεί την ΚΡΙΣΗ, όχι την οικονομική που θέλουν να του κληροδοτήσουν, μα την ΚΡΙΣΗ της ΣΚΕΨΗΣ, ώστε να βγει στο δρόμο και να διεκδικήσει ΕΡΓΑΣΙΑ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΖΩΗ…

Η Παιδεία σήμερα ακρωτηριάζεται μέσα στο κλίμα της οικονομικής ανέχειας. Όμως, πάντα υπάρχιε και η ΑΛΛΗ ΠΑΙΔΕΙΑ, εκείνη που διδάσκεται με αγώνες στους Δρόμους, με Πράξεις και ΑντίΔραση.

Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, το 3^ο μνημόνιο είναι ήδη εδώ…. Καλούμαστε να ανοίξουμε τα βιβλία της ΖΩΗΣ μας για να γράψουμε Εμείς την Ιστορία. 

~Η Δημοκρατία των ΠΟΛΛΩΝ~

Τι πλάνη!

Πώς μπορούν να ζωγραφίσουν Δημοκρατία οι πολλοί,

όταν φέρουν κατευθυνόμενες συνειδήσεις?...

---------

Ανοίξαμε τις Πόρτες... 

Περιμένουμε επισκέπτη τον Εχθρό....
Δημοκρατία!!!!... 

ο ΤρεΛός πάει να κλείσει την Πόρτα...

ΚΛΕΙΣΤΕ τον Στο κλουβί του..... 

ΑΝ αγριέψει ο Επισκέπτης θα μας γκρεμίσει το Σπίτι... 

Να είστε ευγενικοί..... 

φιλόξενοι... 

Ερχονται οι Εχθροί, ντυμένοι επισκέπτες...

ΚΛΕΙΣΤΕ τον ΤΡΕΛΟ ΣΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΤΟΥ, 

μην και χαλασει τη Γιορτή της Φιλοξενίας.........

μην....

~Ποτέ ξανά~

Η αφορμή δόθηκε στα χωρικά Ύδατα της Χριστίνας  http://photosdemenage.blogspot.gr/ , μα πιο πολύ μες στην πραγματικότητα της Ζωής...

-----

Η φιγούρα περνά

χάνεται

μα η Λέξη παραμένει εκεί

να θυμίΖΕΙ

πως και η ΑΛΗΘΕΙΑ

πρέπει να διδάσκεται με επαναλήψεις,

για τις γενιές που θα έρθουν με νιάτα

να ξαναπεράσουν

από τον ίδιο με μας δρόμο....

 --------------

~Υπό την απειλή Όπλου~

Με αφορμή κάτι Χρεολύσια ενός Σκοπευτή, Μηχανικού, Δον Κιχώτη {που επέμενε να μην αναγραφεί το όνομά του} στο βωμό των Ποιημάτων....

------------------------------------------

Ακούγεται παιχνίδι... μα οι οφειλές έχουν καταδικαστική {α'}Διέξοδο την Εξόφληση. Πρακτική Εισπράξεων με πιστόλια / λειόκανα {επαναληπτικά ή αυτογεμή}. Έχουν επιλεγεί τα ΑΥΤογεμή, ακριβώς γιατί η Ποίηση είναι ΑΥΤΟβιογραφία Φαντασίας και ψάχναμε διακαώς κοινή Τομή στο χειρουργικό τραπέζι των διαπραγματεύσεων...

Στο πίσω κάθισμα κάτι χαρτιά, μυστηριωδώς ασύνδετα. Στη θήκη της πόρτας ένας φάκελος. Ημερομηνία ταχυδρομείου σχεδόν σβησμένη. Επτασφράγιστος χρόνια. Το αυτοκίνητο γεμάτο ενθύμια από παλιές Ζωές και Χρέη. Κάποτε απλώθηκες στο σεντόνι του Χρόνου, Ισχυρός και σχεδόν Παντοδύναμος με κυριαρχία στο Αδιόρατο... μα ο άνεμος ποτέ δεν υπογράφει συνθήκη μόνιμα ευνοϊκής πνοής.... Και οι Σιωπές κρύβουν πολλούς ανέμους κόντρα στη Σκέψη. Κάτω από τέτοιο καθεστώς αντιπαράθεσης, με τον Καιρό, χάθηκε το κλειδί. Βρέθηκε σε χέρια ξένα, κι ας μην είχαν γνώση πώς να το χρησιμοΠοιήσουν. Ο Χρόνος ποτέ δεν κρατά το στόμα του ερμητικά κλειστό. Δε θα είχαν νόημα όλα τα παιχνίδια που σκαρώνει η Ζωή. Κάποια στιγμή τα ηχητικά ντοκουμέντα της ηχογραφημένης απάντησης θα παρουσιαστούν δημόσια. 

Φώτα παρακαλώ.

Διακριτικά ακολουθούμε τα βήματα του Υπόπτου.

ΠροειδοΠΟΙΗΣΗ πρώτης καταγραφής: 

Κάποιος που σου μοιάΖει σε ψάχνει. Μαζεύει στοιχεία και ιχνηλατεί διαδρομές απ'όπου πέρασε το ΙδεοΓράφημά σου, είτε εν γνώσει σου, είτε εν αγνοία σου. Και πέρασε από Εδώ. Περνά ακόμα. Πλέον σαν να επιστρέφει στην παιδική του ηλικία - ναι, το ΙδεοΓράφημά σου- ζητώντας το ΑΥΤΟνόητο μιας αγκαλιάς. Προσποίηση και Σκόρ πρώτης Αλήθειας vs των ΥπερΒολών του Ψέματος. Υπερ-Βολή στο Στόχο, πρωτίστως του Νου. Σε ψάχνουν. Ακούγεται σαν επαναληπτικό σποτ σε ιδιωτικό ραδιόφωνο σε συχνότητα λήψης αποκλειστικής αφιέρωσης. "Δεν υπάρχουν αποκλειστικότητες", είπες. "Εκτός από τα ΧΡΕΗ", προσθέτω  καθυστερημένα... Σε ψάχνουν και συλλέγουν στοιχεία. Γέφυρα ανάμεσα στο Φως και στο Σκοτάδι.... τι άλλο?...  μα φυσικά εκκίνηση από Γ, όπως..... Γυναίκα. Αναφέρεται ευθαρσώς  η αλληγορία στα πρακτικά των πρώτων επισκέψεων στο Σκοτεινό Δάσος, όπου πρωτοσυναντήθηκαν το Φάντασμα και η Αόρατη Παρουσία. Σ' εκείνη την παλαιολιθική εποχή της Αθωότητας, κανείς ακόμη δεν είχε όπλο στην κατοχή του και δεν είχε καν παρακολουθήσει μαθήματα χρήσης του. Τότε, οι Στόχοι επιτυγχάνονταν με το Βλέμμα.... πιο επώδυνο από τη σφαίρα, πιο θανάσιμο από τον εξ επαφής πυροβολισμό, πιο εύστοχο από το λειόκανο που κρατάς.

Σημειώθηκαν με επιμέλεια οι εξωτερικές συνθήκες λήψης του πρώτου πλάνου αναζήτησης του Υπόπτου: 
Το Φεγγάρι σε Έκλειψη, εις αποζημίωση του κοινού αισθήματος για Δικαιοσύνη. Οι περαστικοί μειδιάζουν, σαν Φιγούρες που έχουν μόλις αποδράσει από το Καρέ μιας ταινίας "κινηματογραφικής ειρωνίας" ως προς την υποψία του θεατή. Προοικονομούν την εξέλιξη της υπόθεσης, μα τίποτε δεν υπογράφει η Μοίρα, πριν μπει η τελευταία  τελεία στο Κείμενο, στον Απολογισμό του Χρέους και στην Ομολογία που θα ακολουθήσει εν καιρώ.... Το πλακόστρωτο της πεζοδρομημένης διαδρομής δυσχεραίνει το κυνηγητό, γιατί η Γυναίκα πάντα εμφανίζεται  με ψηλοτάκουνες Εμμονές που σκοντάφτουν στα κενά ανάμεσα στους αρμούς. Η σκιά της πάντα γλιστρά πιο γρήγορα, μα πώς με Σκιά να κυνηγήσεις τόσο Σκοτάδι?... Θηλυκιά η Σκιά, γοητεύεται και απλά υποκύπτει προκαλώντας καθυστερήσεις στις επιδιωκόμενες αποπληρωμές του Χρέους....

Λάθος τακτική: 

Τόσο λάθος η, ευθυγραμμισμένη προς την αναμονή της, Κίνηση. Ανειδίκευτη σχεδόν, με προσόντα ανύπαρκτης εμπειρίας και τελείως ακατάλληλη για το Ρόλο. Όλα Λάθος και το μόνο που σώζει το τελικό άθροισμα είναι η Άρνηση της Άρνησης που ίσως οδηγήσει σε Κατάφαση. Τα τόσα Λάθη, που ίσως αλλάξουν το πρόσημο στη κάννη του όπλου.

Πόσες επιλογές υπάρχουν?...  Τα Χρέη έχουν πάντα το μείον. Η συστημένη επιστολή εφτασφράγιστη στο πίσω κάθισμα. Ριγμένη σε χρόνο ανύποπτο από μία αγύρτισσα που ικέτευε για Προσοχή, την ώρα που δεξιοτεχνικά έκλεβε Χρόνο...

Το θέμα είναι να μην γίνεις Στόχος. Να είσαι ο Τύπος που κρατά το όπλο και να μαντεύεις πού κρύβονται οι ελεύθεροι σκοπευτές που εκπροσωπούν την Τράπεζα που φιλοξενεί Λογαριασμούς στο όνομα της Θηλυκότητας....

Ενημέρωση ύψους του Χρέους: 

Δυστυχώς προς τον Οφειλέτη τον απολογισμό τον ανέλαβε η Ποίηση, που ως γνωστόν ΥπερΒάλλει και στρογγυλοΠΟΙΕΙ προς τα πάνω σε χιλιετίες τα ποσά.... και ΠροΕιδοΠοιούμε πως ό,τι Προστατευτικός εξοπλισμός ήδη υπάρχει (γυαλιά, ear muffs κ.α.) θα αποβεί αναποτελεσματικός, διότι τις Εισπράξεις θα αναλάβει η ΠΟΙΗΣΗ, που στοχεύει ΕΚΕΙ, όπου η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ πλέον είναι έννοια ανύπαρκτη....

Η Εξόφληση αναμένεται σε Νομίσματα ΠανΣελήνης Διαφάνειας και απαγορεύονται διακανονισμοί σε Σκοτεινές Γέφυρες απομονωμένων Δασών, διότι η Νύχτα, η Διαπραγμάτευση, η Γέφυρα, είναι Γυναίκες και εύκολα υποκύπτουν Υπό την απειλή Όπλου και ειδικά Βλέμματος από μάτια  Αυτογεμή.................................

------------------------------------ Ο Οφειλέτης:

~Καμπύλες~

Τόσες καμπύλες...

κάτω από στις άκαμπτες ράγες του τρένου

πάνω στη διψασμένη επιφάνεια της Γης

γύρω από την ταξιδιωτική περιφέρεια της πόλης

μέσα στο ψυχόρμητο της Αυτόνομης Γυναίκας

και το μόνο Αρσενικό που έχω να τους γνωρίσω

είναι ο Χρόνος μου...

Μεγαλώνω

Η κόκκινη Γιορτή

λαμβάνει χώρα στο σκοτάδι,

για να βιώνεται τυφλά

η θερμότητα της ηδονικής αφής του Χρόνου

πάνω στο δέρμα της Ζωής...

Δύσκολος αυτός ο Έρωτας.

Όλο σημάδια επίμονης τριβής.

Πόνος και Χάδι...

Ντύθηκε Εραστής

και η Ζωή μου, μία Άγνωστη.

Ο Χώρος ένα λίκνισμα 

έμφυτης ικεσίας των πραγμάτων,

με το Αιώνιο να ενορχηστρώνει

το σφιχταγκάλιασμα.

Έχω υπάρξει ξανά

σε αυτή την καμπυλότητα των Γεγονότων

κι έχω ξαναχορέψει εδώ

με πρόσκληση

το ίδιο γενέθλιο κάλεσμα του Χρόνου.

Δε με ξεγελάς πια με Έρωτες.

Μυήθηκα στην άΧρονη Γεωμετρία των Στίχων.

Κι αν είμαι εδώ απόψε,

καλοντυμένη με αλληγορίες,

ήρθα να δηλώσω

πως σε ξεπέρασα πια...

Λάθος με ψάχνεις μες στη Ζωή

να μου χρεώσεις χρόνια.

Πλέον, 

μ ε γ α λ ώ ν ω 

μέσα στα Ποιήματα....

-----------------------------------------

*Άντε

να με χαίρεστε...

εχθροί 

και

φίλοι!...

;-))))

~Ακροβάτισσα~

Μην κοιτάς κάτω!...
Επάνω ακροβατεί η Ψυχή....
Εκείνη πρόσεχε μην πέσει......

~Αργοπορημένη~

Δεν υπήρχα ποτέ
στο σημείο όπου όλα αρχίζουν.
Πάντα λές έφτανα κάπου στη μέση
των πραγμάτων.
Έχανα τον πρόλογο
και με σκορπίσματα ψιθύρων
αγωνιούσα να μαντέψω
όσα προηγήθηκαν.

Στην Οδό Περιπέτειας
όλοι οι Ήρωες είχαν Ρόλο.
Δεν περίσσευε κουστούμι Ζωής
για τους αργοπορημένους.

Δύο επιλογές:
αμήχανη να συναθροιστώ με το κοινό
ή να επινοήσω Ρόλο ουτοπίας
και να πείσω
πως μ’ ένα πείσμα βιώνεται η Ζωή.