~Πάντα Αθώα~

Έχω μόνο σκοτάδια
κι ένα λύχνο σβησμένο αιώνες {καταγεγραμμένους}...
Παίζω με κάρβουνα,
καίγομαι
και πνίγομαι από στάχτες και καπνό...
Μου πάει ο κόκκινος θάνατος...
σαν Ήλιος πάντα υποσχόταν Θεότητα....

Πάντα γύριζα την πλάτη στο Θηρίο της Αβύσσου,
ένα κρυφτό που δεν διεκδίκησε ποτέ την Αποκάλυψη...
Τώρα είναι αλλιώς....
Ταλαντεύομαι απέραντα....
Η κούνια μου κρεμάστηκε από τη φωτιά ενός Κομήτη...
Καίγονται τα σκοινιά σαν φυτίλι σε μπαρούτι...
Όλο το Σύμπαν - εκείνο το ιδιωτικό - σε παλμό κατάρρευσης...
Κι Εγώ ξένοιαστη, φοράω ανέμους,
ταλαντεύομαι, αλλάζω γνώμες,
ανεμίζω το Νου, παίρνω φόρα από τη δύναμη μιας τρελής Καρδιάς
και εκτοξεύω Φεγγάρια
μέχρι να γυρίσεις το Βλέμμα σου να με δεις...

μετά.... αθώα,
καταπίνω σφηνάκια από Ηλιακές Εκρήξεις,
κοκκινίζουν τα μάγουλά μου
και χαρίζομαι στο Θεό σου,
με φιόγκο και κορδέλα
το αίμα μου που τρέμει.......................