................Έναρξη................

Όλα ξεκινούν

τη στιγμή που συνειδητοΠοιείς

πως ΑξίΖΕΙΣ

πιο πολλά

απ' όσα 
{σου έμαθαν να} 
Θέλεις....

ΑΝΘΡΩΠΟΥγεννα

Πρώτη αποτύπωση 23 Δεκεμβρίου 2011. Δεν άλλαξα ούτε κόμμα. Με ρωτάς αν πιστεύω. Πιστεύω στον Άνθρωπο και ακόμη περιμένω να γεννηθεί.

***

Πνιγμένη ατμόσφαιρα τόσης ευφορίας..

βαθιά φωταψία σε μάτια Νεκρά...

Όμορφες Βιτρίνες και πουλιέμαι

αγοράζομαι, ξετυλίγομαι Δώρο κι Αντι-Δωρο Ζωής...

Χέρια τρεμάμενα

κι ο Φτωχός που δεν πιστεύει στην τύχη του

με λίγα ψίχουλα Νομίσματος

αγοράζει Καρδιές και Θωπεία...

Νανούρισέ με, σαν αν είχα αιώνες ξάγρυπνη

περιμενοντας Εκεινον τον Χριστό

που με απαρνήθηκε πριν ο Πέτρος απαρνηθεί τρεις...

Χρειάζομαι Αλήθεια.

Κρυμμένη στη Βασιλόπιτα, το φλουρί μου..

Κόβω με ακονισμένη Υποψία

και πριν σκοντάψει η Κόψη στο Νόμισμα

Ολισθαίνει στο Χρηματιστήριο της ΖΩΗΣ

η τιμή της Αληθειας μου...

πού να επενδυσει η Τύχη?...

Πληγώνομαι...

Χιονίζει δάκρυα κρυσταλωμένα,

μελομακαρωμένα σιρόπια μιας δήθεν Ευαισθησίας...

ΚΛΑΙΩ να με ΔΕΙ...

ο Χριστός?...

ο Ανθρωπος?...

ο Εαυτός μου?...

ΕΣΥ?...

Απολογισμός...

Τόσα ΧΡΙΣΤΟΥγεννα να γεννιέται ο Χριστός

να βαδίζει Παραβολές και Ύμνους

να Σταυρώνεται να Ανασταίνεται ξανα...

κι ο Ανθρωπος πουθενά να χειροκροτήσει με ΨΥΧΗ

το Μέγα Σενάριο της Σωτηρίας....

Κουραστηκα...

Απαγορεύονται τα γελια...

Σβήνω τα λαμπάκια της Αγωνίας μου 

αν θα πουληθω και φετος ή Όχι!...

Κατεβαινω από την Βιτρίνα, το Σανίδι, το Καλάμι μου...

Σκάρτη Πρωταγωνίστρια μιας Κάλπικης Λίρας

που ζει ένα Deja vu Δραχμής...

Απογυμνώνομαι...

Μένω αστεΓΗ, διπλα σ'ενα Δέντρο Ανθρώπινης Ρίζας...

ΜΗΝ καλαντίσεις

Αν δεν έχεις σκοπό να το στολίσεις με την ΨΥΧΗ σου!!!!

Ζητείται Ανθρωπος για τα Φετινα ΑΝΘΡΩΠΟΥγεννα....

ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ?......

...με λίπασμα τη Ζεστασιά...

ΧειμωνιάΖει στο ημερολόγιο του Χρόνου

και το Κορμί ντύνεται ρύπους για ν' αντέξει...

το μετάξι  το απέσυραν στα ράφια τους οι Βασιλιάδες.

Στους αστραγάλους τυλιγμένες Ρίζες Ζωής...

Για να δώσει καρπούς αυτό το Φεγγάρι

θέλει λίπασμα Ζεστασιάς,

και το φυτέψαμε στις παγωνιές.

Πάντα κόντρα στο πολύτιμο

λες και με πείσμα δοκιμάζουμε τις αντοχές του.

Γνωρίζει τον τρόπο της αθανασίας,

μα και της ευθανασίας 

η Ζωή.

Στο μεταίχμιο που κινούμαι,

εκπροσωπώντας τον λιλιπούτειο στεναγμό των ποιημάτων,

χιονάνθρωπος που ταυτόχρονα κρυώνει και λιώνει

κρατώ μία Ζεστή Επιβίωση στην αγκαλιά

με μορφή Γυναίκας 

να υπομένει πόνους στείρας Ζωής,

που Ονειρεύεται γέννες σε μήνα Άνοιξης 

αειφόρου Χρόνου...

------------------------

Αειφόρα Χρονιά

η Νέα Χρονιά

~Τσιγγάνας Ευχή~

~Κρυφτό~

Με κραγιόν στον καθρέφτη

μήνυμα χθεσινής επιθυμίας 

σε σημερινές αναγνώσεις.

Πάντα καθυστερούν τα νέα.

Σταθμευμένη μπρος στο σπίτι σου

η Σκέψη

η Ζωή

η Αλήθεια.

Εγώ κρυμμένη χρόνια τώρα

πίσω από τις Λέξεις.

Ασφαλής, 

Θέ μου τόσο ασφαλής!

Δεν με ανακάλυψε ποτέ κανείς.

Όποιος κι αν τα φυλούσε

πάντα του ξέφευγα.

Μία μόνο φορά δελεάστηκα

να με προδώσω...

Λευκή σημαία με κόκκινες φωνές:

"Εδώ είμαι..."...

Με γλίτωσε η Σιωπή μου...

Κάποια στιγμή υπόσχομαι  να το σκάσω,

να κυνηγήσω Εγώ τον Εαυτό μου,

να με αρπάξω,

να με φέρω μπροστά σου...

ΕτεροΧρονισμένα γράφω.

Όλα έχουν συμβεί  και έχουν τελειώσει.

Όλα θα υπάρξουν ξανά,

πάλι με διαφορά φάσης από το Όνειρο.

ΤρεμοπαίΖουν οι καμπύλες της Ζωής.

Μπλέκονται Σκιές και Σώματα.

Επαφή και Απώλεια.

Παντού δίψα για ΣυγΧρονισμό,

μα εκ των υστέρων πάντα 

καταδικάζεται ή δικαιώνεται η Απόφαση.

Μετράς,

Μένω κρυμμένη

κι όταν πλησιάΖεις

έχω ήδη Φύγει

ή έχω Χαθεί.

~Silent night, deadly night~

Το κείμενο είναι κυριολεκτικά κλεμμένο από τον TaSosPap, που του ζήτησα την άδεια της δημοσίευσής του και αρνήθηκε. Δεν είχα  άλλη επιλογή. Το κείμενο έπρεπε να διαβαστεί.

Ο ηθικός αυτουργός του είναι ένας Σκοπευτής, που Παρατηρεί αιώνες πριν αποφασίσει να τραβήξει τη σκανδάλη προς τα πολύτιμα….

Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Δεν αντέχω να ξαναζήσω αυτό το μαρτύριο της υποκριτικής φιλανθρωπίας που ξυπνά για 15  μέρες, βαριά ένα μήνα. Δεν αντέχω να στολίζουν τη φτώχεια με λαμπιόνια και κομφετί  αποκριάτικης  πλάνης. Δεν αντέχω να περιμένουν το μάννα εξ ουρανού οι δεμένοι στα σκλαβοπάζαρα της Συνείδησης…. Δεν αντέχω την εμπορευματοποίηση της λαχτάρας για  ευτυχία και δικαίωση.... ΚΑΠΟΙΟΣ πρέπει να το σταματήσει αυτό…. 

Και τότε συνάντησα τον TaSosPap:

..έσφιξα το μάγουλο στο κοντάκι, πέρασα την ματιά μου μέσα από την διόπτρα της Bausch & Lomb και ακούμπησα απαλά την σκανδάλη. 2/3 της ανάσας εκπνοή, μάζεμα τα μπόσικα και πίεση. Η βολίδα των 0.50’’ βρήκε τον τάρανδο ακριβώς κάτω από το δεξί μάτι.
Έπεσε σαν να τον χτύπησε αμαξοστοιχία φορτωμένη σιδηρομετάλλευμα. Κρεμάστηκε στον αέρα από τα χαλινάρια και το υποζύγιο, άψυχος μόνο για μια στιγμή. Κατόπιν μετατράπηκε κατευθείαν σε χιόνι που έπεφτε από ψηλά...

‘’Τι στον διάολο γίνεται...?!’’ μουρμούρισα....
‘’οκ, ας χιονίσει ταράνδους, λοιπόν..’’
Και σημάδεψα το διπλανό του.
Οι υπόλοιποι πέντε που μείναν να τραβάνε το έλκηθρο, δεν πτοηθήκαν καθόλου.
Το ίδιο εύκολα πέσαν και οι επόμενοι τέσσερις.
Άφησα τον έναν να τραβάει, γιατί έτσι είχα μια αργή ακολουθία με την διόπτρα, ενώ αν τον ξεπάστρευα τον μπάσταρδο, το έλκυθρο με τον κωλόγερο θα έπεφτε με ελεύθερη πτώση...
Σημάδεψα τον γέρο με τα λευκά γένεια και τα κόκκινα ρούχα ακριβώς στον κρόταφο.
Πάτησα την σκανδάλη και η Μ33 ήταν το τελευταίο πράγμα που του πέρασε από το μυαλό.
Ακολούθησε και ο τελευταίος τάρανδος την τύχη των υπολοίπων.

Κατέβασα το Barrett από την κουπαστή που ακουμπούσα το δίποδό του και άρχισα να το λύνω. Ήδη η κάνη άχνιζε ελαφρά.

Τότε άκουσα πίσω μου κλάματα, φωνές και τσιρίδες....
Γύρισα και αντίκρισα κάτω από το ικρίωμα, που είχα ανέβει για να έχω θέα του στόχου μου, πλήθος μανάδων με τα πιστιρίκια τους στα χέρια να κλαίνε όλοι μαζί, να οδύρονται και να μου φωνάζουν....
Άφησα αυτό που έκανα, και κάθισα κρεμώντας τα πόδια μου στο κενό.
Στήριξα τα χέρια μου στις αντηρίδες και χάζεψα όλο αυτό το πλήθος, σαν να το απολάμβανα...

’’Βγάλτε τον σκασμό...!’’ είπα ελάχιστα πιο δυνατά.
Το βούλωσαν όλοι, σχεδόν μονομιάς.

’’Τι πρόβλημα έχετε, θα σας λείψουν τα δώρα...?!’’ρώτησα χωρίς να τις αφήσω να μου απαντήσουν.
’’΄Η μήπως θα σας λείψει αυτό που πιστεύετε...?!” συνέχισα.
‘’Τα δώρα σας τα κρατάτε ήδη στα χέρια σας. Και για τα πιτσιρίκια τα δώρα τους, είστε εσείς, ηλίθιες κακοβολεμένες νοικοκυρές...’’
’’Αυτό που πρέπει να πιστεύετε δεν το σκότωσα.
Πιστέψτε στον εαυτό σας και κάντε τα παιδιά σας να πιστέψουν στις δικές τους ικανότητες. Ένα πράγμα πρέπει να κάνετε και τίποτε άλλο: τα αγόρια άντρες και τα κοριτσάκια γυναίκες. Αυτός είναι ο σκοπός σας....‘’

Μπήκα στο αμάξι και κοίταξα την λίστα.
Σειρά είχαν όλοι εκείνοι που φτιάχνουν χριστουγεννιάτικα στολίδια και μπάλες.
Ακολουθούσαν όλοι όσοι πωλούσαν αληθινά δέντρα και όλοι όσοι κρεμούσαν κάλτσες στα τζάκια.
Σίγουρα δεν θα άφηνα κανέναν.

Αυτή η αηδία κάποια στιγμή έπρεπε να τελειώσει.
Και θα την τελείωνα Εγώ...[...]

Παγκόσμια ημέρα ΤΙ???....

ΔΕΝ πιστεύω στις Παγκόσμιες ΗΜΕΡΕΣ...

Μισώ τις Παγκόσμιες ημέρες του τυποποιημένου Ημερολογίου Υπενθυμίσεων...

Σιχαίνομαι να πρέπει σήμερα να αγκαλιάσω, να χαϊδέψω, να φιλήσω, να μιλήσω, να χαμογελάσω, να θυμηθώ το ΠΑΙΔΙ...

ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ τον Εαυτό μου όταν θέλω καμπανάκια για να ΠΡΑΞΩ ως ΑΝΘΡΩΠΟΣ....

ΜΗ χτυπάς την πόρτα μου για να συμμετάσχω στον Έρανο Υπέρ του ΠΑΙΔΙΟΥ..... ΔΕΝ είναι ιδρυματοΠοιημένο το ΠΑΙΔΙ... ΔΕ θέλει Έρανο, του οποίου τα έσοδα θα είναι μέλι στο δάχτυλο που γλείφει ο κάθε τυχοδιώκτης που εμπλέκεται με ΧΡΗΜΑ....

ΔΕΝ θέλω να μου μιλάς ΣΗΜΕΡΑ για το ΠΑΙΔΙ...

ΘΕΛΩ κάθε μέρα να ΠΡΑΤΤΕΙΣ για το ΠΑΙΔΙ......

Είμαι η Μητέρα του Παιδιού... Πήρα το Παιδί μου Αγκαλιά...

Νανουριστήκαμε σε ένα Παραμύθι Ζωής, όπως το Ονειρεύονται οι ΑΛΗΘΕΙΕΣ, οι ΑΞΙΕΣ, τα ΙΔΑΝΙΚΑ του ΑΝΘΡΩΠΟΥ....

ΜΗΝ μας Ξυπνήσεις αν δεν έχεις ΚΑΛΑ νέα να μας ΠΕΙΣ.....

και ειδικά πως το ΠΑΙΔΙ ΓιορτάΖΕΙ ΖΩΗ κάθε ΜΕΡΑ!.......

~Απο...ΣΤΡΟΦΗ~

ΑποΣτρέφομαι τους Συλλέκτες Στιγμών, Γυναικών, Αντικειμένων, Φωτογραφιών, Ποιημάτων, Ζωών, Θανάτων....

Ψάχνω τον Έναν

φτωχό

ρακένδυτο

με άδεια χέρια

Ερωτευμένο Μελλοθάνατο

που νικά όλους τους θανάτους του........