Δεν έπρεπε να σε γνωρίσω τώρα
που είμαι έτοιμη για Έγκλημα,
που ο Καιρός δε συνεργάζεται,
που οι Αιτίες πληθαίνουν,
που έπαψα να χωρώ στο Σώμα μου,
που ξηλώνεται η Ζωή μου και ...κρυώνω,
που με γρατζουνούν εσωτερικά οι Αδικίες,
που σκληραίνουν τα νύχια μου και δαγκώνω
-έξω από το άγριο ερωτικό παιχνίδι-
και λυσσάνε μέσα μου τα ένστικτα...
Έπρεπε να Σε γνωρίσω τότε
που σαν Κορίτσι, σαν Γυναίκα
με τακτ χαμογελούσα στα υπονοούμενα,
με γλύκα προσφερόμουν για φάγωμα,
με τρυφερότητα νανούριζα το εσωΘηρίο,
τότε
που η Σκέψη μου κεντούσε αδυναμίες
και το Σώμα μου επιβεβαίωνε δυνάμεις...
Δεν έπρεπε να Σε γνωρίσω τώρα,
που τις δυνάμεις μου εξαντλώ πολεμώντας,
που ντύθηκα τα μαύρα
και ματώνω τα χέρια μου στα σφαγεία,
εμποδίζοντας την επόμενη σφαγή,
σφαγιάζοντας το σφαγέα...
Δεν είναι που ξέχασα να ερωτεύομαι.
Είναι που το κόκκινο πολιτικοποιήθηκε
και το ήθελα αθώα πονηρό
κι αλλιώτικα επικίνδυνο...
