Δεν μπορώ να το πω με λόγια, μπορώ όμως να σου το χορέψω;

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία την Εκπαιδευτική Πύλη alfavita

Η Νεφέλη πήρε  το βιβλίο στα χέρια της και αποχώρησε στο δωμάτιό της. Εκεί, πάντα διάβαζε καλύτερα. Εκεί, όλα συνέβαιναν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.  Στην –κάθε- πρώτη της προσπάθεια ανάγνωσης έσφιγγε το βιβλίο στην αγκαλιά της και χόρευε, αδέξια, δεξιοτεχνικά, παιδικά, αυθόρμητα. Μεγάλωνε το δωμάτιο και ο εαυτός της. Όσο χόρευαν τα γράμματα, χόρευε κι αυτή.  Ξεπηδούσαν από το βιβλίο όλες οι μουσικές του κόσμου και δένονταν στην ψυχή της τα κόκκινα παπούτσια εκείνου του αεικίνητου παραμυθιού. Δεν κουραζόταν ποτέ. Όταν η μαμά χτυπούσε την πόρτα του δωματίου και ρωτούσε «Τι κάνει το κορίτσι μου;», εκείνη με μία αθώα πονηριά έστεκε μερικά δευτερόλεπτα  να ξελαχανιάσει και απαντούσε «Μα, διαβάζω καλέ μαμά..». Και η μαμά απομακρυνόταν ήσυχη. Της είχε εμπιστοσύνη. Η Νεφέλη ήταν μόλις 6 χρονών κι όμως, η μαμά τής είχε εμπιστοσύνη. Εμπιστευόταν όλα όσα της είχε μάθει από τότε που γεννήθηκε. Θα αναρωτιέστε τι μπορεί να μάθει ένα παιδάκι ως τα 6 του χρόνια! Μπορεί να μάθει να πιστεύει στον εαυτό του και στη ζωή. Αυτό αρκεί, δε νομίζετε;

Κάποια στιγμή η μαμά φώναξε τη Νεφέλη, για να ελέγξει, όπως συνηθίζεται, τι διάβαζε τόση ώρα κλεισμένη στο δωμάτιό της. Πήρε το βιβλίο στα χέρια της και ρώτησε τη μικρή «Για τι μιλάει το σημερινό μάθημα μικρή μου;». Η Νεφέλη στεκόταν αμίλητη.  «Έλα λοιπόν… τι έπαθες; Γιατί δεν απαντάς;» Η Νεφέλη έψαχνε να βρει έναν τρόπο  να «πει» το μάθημα. Τελικά πήρε το θάρρος και απάντησε «Δεν μπορώ να το πω  με λόγια, μπορώ όμως να σου το χορέψω;» Και πριν προλάβει η μαμά να πει –έστω διστακτικά- το ναι, η μικρή  άρχισε να χορεύει…. Και ανέβαινε αέρινη πάνω στους καναπέδες, γλιστρούσε πάνω στο χαλί, απορροφούσε όλον τον αέρα του δωματίου και φούσκωνε σαν μπαλόνι που αιωρείται πάνω από τα γράμματα, μέσα στην ιστορία του κειμένου και όλων των κειμένων που περιέχονται στο αναγνωστικό της Α’ δημοτικού. Και η μαμά έμεινε με το βιβλίο στα χέρια να ελέγχει το μάθημα που της έλεγε η κόρη της… για ώρες…  καθώς στο διπλανό διαμέρισμα ο Θωμάς καθόταν ακίνητος μπροστά στη μητέρα του που επέμενε στην ερώτηση «Για πες μου για τι μιλάει το σημερινό μάθημα;» Μετά από μικρή παύση πρόσθεσε «Δεν ξέρεις; Λοιπόν, τι έκανες τόση ώρα στο δωμάτιό σου;…» Ο Θωμάς έμενε βουβός. Έβλεπε κι αυτός τα γράμματα να χορεύουν, μα ποτέ κανείς δεν του έμαθε να χορεύει, να ακούει τη μουσική που παίζουν τα γράμματα, να ταξιδεύει  μέσα του, να πιστεύει στα θαύματα, να δημιουργεί μαγεία. Κι έτσι ένιωθε μικρός, ασήμαντος, ανίκανος να τα καταφέρει και χωρίς το θάρρος να ομολογήσει πως δεν  μπορεί να διαβάσει τα γράμματα που χορεύουν. «Δεν ξέρω τι θα κάνω με σένα!» του απηύθυνε η μητέρα του απογοητευμένη. Ράγιζε η καρδιά του  κάθε φορά που έβλεπε αυτή τη σκοτεινιά της απελπισίας στα  μάτια της μαμάς. 

Συρρικνωνόταν ακόμη περισσότερο και ακυρωνόταν η αγωνιώδης  προσπάθειά του να τα  καταφέρει. «Δεν μπορώ», συνέχισε να λέει μέσα του. Κι αυτό το «Δεν Μπορώ» τον συνόδευε χρόνια τώρα, όπως συνόδευε τη Νεφέλη η εσωτερική μουσική της.

Έτσι πέρασαν δέκα ολόκληρα χρόνια. Η Νεφέλη με τη συμπαράσταση της μαμάς της χόρευε πάνω και μέσα στα κείμενα. Ο Θωμάς σκαρφάλωνε πάνω στον αγκαθωτό φράχτη της προσπάθειας, χωρίς ποτέ να δικαιώνει κανέναν.

Στα 17 τους ένας δυσλεκτικός άγγελος έριξε τα βέλη του ταυτόχρονα στο Θωμά και στη Νεφέλη και ερωτεύτηκαν, όπως ερωτεύονται οι έφηβοι, χωρίς να μετρούν ανασταλτικούς παράγοντες κι ακολουθώντας απόλυτα την καρδιά. Ο Θωμάς, χωρίς να το γνωρίζει πώς, συνέθετε μικρά ποιήματα με τα μάτια του. Η Νεφέλη το αισθάνθηκε. Του άπλωσε το χέρι και ο Θωμάς ανταποκρίθηκε. Του έμαθε να χορεύει και να αιωρείται πάνω από τον εαυτό του. Του έμαθε πως δεν υπάρχουν εμπόδια. Του έδειξε τον τρόπο να ρέει με τη ζωή. Ο Θωμάς στεκόταν για πρώτη του φορά σε μία κορυφή ανασαίνοντας λαχανιασμένος αυτοπεποίθηση.

Όταν παντρεύτηκαν, κανείς δεν διέκρινε πως και οι δύο ήταν μαθητές με δυσλε3ία. Και μετά από χρόνια, όταν τα παιδιά τους προετοιμάζονταν για την Α’ δημοτικού, το πρώτο πράγμα που είχαν μάθει από μικράκια δεν ήταν να γράφουν το όνομά τους, μα να χορεύουν μέσα στις ιστορίες των κειμένων. 

------------------------------------

Αφιερωμένο στα παιδιά με τα ιδιαίτερα χαρίσματα....