Γυναικείες δουλειές....

My picture is waiting for your visit right here:  

http://brendaclews.blogspot.gr/2012/11/pat-stanley-convergence-at-propeller.html

Είναι σίγουρο πως αυτά τα χαλιά δεν περιμένουν εμένα για να πλυθούν. Μένουν χρόνια μαζί μου. Γνωρίζουν πως θα άνοιγα τους καταρράχτες πάνω τους μόνο αν ήταν μαγικά χαλιά. Αν πετούσαν τα βράδια πάνω από την πόλη, πάνω από τον τρούλο αυτής της εκκλησίας δίπλα στο σπίτι μου, πάνω από το σύννεφο, το θεό, τα όνειρα των θνητών ανθρώπων και ταξίδευαν στο υπερπέραν.

Όμως, είναι απλά χαλιά και τη μοίρα τους την ξέρουν. Θα αντέχουν το γυμνό βήμα της ζωής μου και αδιαμαρτύρητα οφείλουν να βρουν τρόπο να αυτοκαθαρίζονται, αν επιθυμούν να έχουν τη φρεσκάδα των χαλιών της γειτόνισσας στα δεξιά που ανελλιπώς τα στέλνει στο πλυντήριο χαλιών και των χαλιών της γειτόνισσας στα αριστερά που τα πλένει μόνη της στην πίσω αυλή της μικρής μονοκατοικίας της.

Είναι αυτονόητο πως ποτέ δεν αφήνω το κλειδί μου κάτω από το χαλάκι. Όλο και μία συμμορία αρθροπόδων, που ΠΟΤΕ δεν τα εξολοθρεύω με χημικά, θα πάρει το κλειδί και θα του αλλάξει θέση, έτσι, για να παίξει με την ανθρώπινη αγωνία μου μένοντας κλειδωμένη έξω από το σπίτι μου. (Μα...... ποιο άλλο ζώο κλειδώνει το σπίτι του;  Χαίρε πολιτισμένε άνθρωπε! Πεντακάθαρε και τόσο βρώμικε μαζί.)

Περί καθαριότητας συνέχεια. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεκρεμάσω αυτές τις κουρτίνες που αποθηκεύουν στις ίνες τους μνήμες της ζωής μου. Νοτισμένη σκόνη από κλάματα. Τεμπέλικη χορογραφία αιωρούμενων σωματιδίων που τινάζονται από το φόρεμά μου καθώς στροβιλίζομαι αργόσυστη στο κέντρο του σαλονιού και ευθυγραμμίζονται με το ανέμισμα της κουρτίνας. Κομμένες ανάσες από λυγμούς ή γέλια. Εκπλήσσομαι πώς το βάρος τους εξακολουθεί να είναι αέρινο, όταν πλέον κουβαλούν τόσο όγκο Ζωής. "Πλένονται στα ευαίσθητα" επεσήμανε η πωλήτρια. "Και η μνήμη πλένεται στα ευαίσθητα;". Απέφυγα να ρωτήσω. Υποψιάστηκα πως δε θα καταλάβαινε.

Επισκέπτριες δεν υπάρχουν στο σπίτι μου. Όλες μεγαλωμένες από συμβατικές Μητέρες, έμαθαν τη συνέπεια σε μονοδιάστατα μοτίβα καθαριότητας και καμία δεν μπορεί να κατανοήσει πως η σκόνη πάνω στα φωτιστικά είναι ένας μικρός παράδεισος ενός μικρόκοσμου που δε φαίνεται με το μάτι, μα βρίθει από ποιητική αρμονία ως ένα οικοσύστημα μέσα στο οικοσύστημα του σπιτιού μου που είναι ένα μικρό οικοσύστημα στο μεγάλο οικοσύστημα αυτής της μισοπεθαμένης πόλης, που είναι ένα μικρό οικοσύστημα του ευρύτερου τοπικού φυσικού περιβάλλοντος.

Έχεις μικροσκόπιο;
Έχεις φαντασία;
Έχεις ανιχνεύσει με μάτια μαγικά τη ζωή στο μικροεπίπεδο της ύλης και της ενέργειας να σημειώσεις τις εκρήξεις που λαμβάνουν χώρα;
Ή απλά περιμένεις, σουλατσάροντας στην καθημερινότητα της ζωής σου, τη ΝΑΣΑ να σού ανακοινώσει πως υπάρχουν εξωγήινοι που επισκέπτονται το οικοσύστημα του πλανήτη σου;

Το δωμάτιο του γιού μου είναι ένας ανεξερεύνητος κόσμος που επιτρέπει την είσοδο μόνο σε όσους γνωρίζουν πώς να βαδίζουν με σεβασμό ανάμεσα στα δομικά στοιχεία ενός παιδικού παραδείσου. Σ' αυτό το μέρος απαγορεύεται η ηλεκτρική σκούπα γιατί θα απορροφήσει τη συμπαντική σκόνη, την αστερόσκονη της φαντασίας. Το τακτοποίημα δεν επιτρέπεται, διότι κάθε τακτοποίηση υποτάσσεται στους κανόνες των μεγάλων με στείρες ομαδοποιήσεις αντικειμένων, δίχως ερμηνεία της χρηστικότητάς τους στον πλανήτη των παιδικών εξερευνήσεων. Εγώ είμαι επιθυμητός επισκέπτης στο δωμάτιο του γιού μου. Αν ποτέ γεννήσεις ένα τόσο υπέροχο αγόρι, θυμήσου να ανατρέψεις τους κανόνες τακτοποίησης και  καθαριότητας που διδάχθηκες από τη μαμά σου. Τα ιδιαίτερα παιδιά διαμορφώνουν μέσα τους και γύρω τους ιδιαίτερους χώρους που θέλουν ιδιαίτερη περιποίηση. ΔΕΝ ξεσκονίζονται οι γαλαξίες. Διαταράσσεις έτσι την αρμονία του χορού τους. ΔΕΝ υπάρχει βρωμιά στο Σύμπαν. Οπότε, αλλάξτε την οπτική σας και αφήστε από το χέρι σας τη σφουγγαρίστρα και πάρτε τη φωτογραφική μηχανή να φωτογραφίσετε αυτό το μοναδικό μέρος που τυχαίνει να προεκτείνει το σπίτι σας ως το απέραντο της παιδικής φαντασίας.

Η κυρία απέναντι με παρακολουθεί. Μέρες. Μήνες. Περιμένει να με δει να κρατώ τη χλωρίνη και να  καθαρίζω τα λευκά πλακάκια του μπαλκονιού μου. Αρνούμαι. Την κρυφοκοιτάζω που με κρυφοκοιτάζει πίσω από την κουρτίνα και διασκεδάζω την αγωνία της για τα  πλακάκια.
"Η χλωρίνη είναι το στοιχείο του διαβόλου" έλεγε η γιαγιά μου. Σοφή γιαγιά μου.
Ποτίζω με νεράκι την κοσμική σκόνη στο μπαλκόνι μου. Μυρίζει σαν χώμα που ανθίζει. Δε φυτρώνουν λουλούδια. Τα λουλούδια θέλουν γη, όχι πλακάκι που αγκαλιάζει τη σκόνη. Ανθίζουν νήματα που φτιάχνουν ποιητική ανεμόσκαλα, όταν η ψυχή δε χωρά στο ρούχο της να σκαρφαλώνει ως τον Παράδεισο. Μην καθαρίζετε με σκόνες και χλωρίνες το μπαλκόνι. Καταστρέφετε τις ανεμόσκαλες που ίσως κάποια στιγμή, πριν πεθάνετε, σας ταξιδέψουνε σε κάποιον Παράδεισο.

Άνοιξε τη ντουλάπα μου. Θα δεις, έχω καλά ρούχα! Ρούχα για γάμους και γιορτές. Για βαφτίσια  και κηδείες. Για γενέθλια, εγκαίνια και επετείους. Δε θα με δεις να τα φορώ ποτέ. Εγώ θα είμαι αυτή που θα λείπει από τις λίστες. Εγώ έρχομαι πάντα την επόμενη μέρα. Γιορτάζω με τον ανιψιό μου τα γενέθλιά του όταν έχει τελειώσει και το τελευταίο κομμάτι τούρτας. Γιορτάζω με το τίποτα. Χωρίς έξοδα. Η γιορτή απλά θέλει καρδιά να φτερουγίζει σαν πυροτέχνημα. Ούτε στην κηδεία θα με δεις. Θα τιμώ τον άνθρωπο που έφυγε με μία προσευχή στο όνομα της Συμπαντικής Ενέργειας με την οποία ενώνεται ο καθένας που φεύγει. Δεν τις αντέχω τις τυπολατρικές διαδικασίες. Θέλω ελευθερία κι αυθορμητισμό. Τα καλά μου ρούχα μπορώ να τα φορέσω όταν πέφτω για ύπνο. Περιποιημένη και όμορφη να περιπλανιέμαι στα άδυτα του υποσυνείδητού μου που, χωρίς έξοδα μετακίνησης και διαμονής, καταστρώνει τα πιο μαγευτικά ταξίδια. Εκεί που δεν υπάρχει δόλος, βρωμιά και ακαταστασία. Εκεί που η μουντζούρα στο κάδρο έχει το σκοπό της και βρίσκει εκείνο το βλέμμα που μπορεί να αναγνωρίσει την αξία της.

Ακριβό χαλί. Φτηνό χαλί. Καθαρό χαλί. Χιλιοπατημένο χαλί. Κλειδωμένο σπίτι. Αμπαρωμένο σπίτι. Ακριβό σπίτι. Και μέσα ένας εαυτός φοβισμένος και στείρος.

Αποποιούμαι το ρόλο της καλής νοικοκυράς.
Δε θα έχεις την ευκαιρία να με αξιολογήσεις γιατί στο σπίτι μου, σ' αυτό το Ναό της Ζωής μου, δε δέχομαι επισκέψεις.

Ο μόνος τρόπος να κρίνεις το Ποιόν μου είναι μελετώντας αυτές τις αράδες, που ορκίζομαι τις κρατώ ακατάστατες χρόνια μέσα μου, χωρίς να ξεσκονίζω τις αρχαίες μου σκέψεις, στοιβάζοντας τις καινούριες πάνω στις παλιές και χοδοπηδώντας σαν αγοροκόριτσο στην κορυφή του ετοιμόρροπου πύργου μου ακούγοντας την Μητέρα μου από έξω να φωνάζει: "Ακόμη να καθαρίσεις το Δωμάτιό σου?"....

Ακόμη Μαμά.............