Κορδέλα

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Μία κορδέλα

ξέφτι

προεξέχει από το σώμα μου

σαν παρανυχίδα της ψυχής μου

και δεν έχω στόμα 

να την κόψω με τα δόντια

δεν φτάνουν τα χέρια μου 

στη ραχοκοκαλιά

να την ξηλώσω

κι ανεμίζει άγρια

σαν φίδι

που πιάστηκε σε νύχια αετού

και παλεύει να ξεφύγει.

Με την κόψη του ματιού

αγγίζω την άκρη της

μετρώ τα λέπια και τα πούπουλα

και υπολογίζω τα χρόνια

της πάλης.

Πόσο περιποιημένα
και καλοχτενισμένα
τα κορίτσια που πιστεύουν στο Θεό
που υπακούν στο δάσκαλο.
Πόσο καθαρά δάχτυλα
σταθερές γραμμές
ισορροπημένες αποχρώσεις
στα μάτια, στα μαλλιά, στο δέρμα.
Με σεβασμό ραμμένα υφάσματα
ντυμένα τα κορμιά τους
κι η ψυχή
μήτε που το συζητά να κρεμαστεί
απ' την κλωστή
που ξηλώθηκε απ' το κορμί τους,
απ' τη λέξη
που τεντώθηκε στο μυαλό τους.
Δεν ξηλώνονται.
Δεν τεντώνονται.
Δεν μπλέκονται τα μαλλιά τους
στα νύχια του αετού.
Είναι σεμνά θηλυκές
απ' την αρχή ως το τέλος.

Η κορδέλα μου
φτερουγίζει  και τρέμει.
Διαρρέεται από την επιθυμία μου
για μεταμόρφωση.
Ο αετός κομπιάζει
φρενάρει στον αέρα
την ύπαρξή του,
σαν να νιώθει πως ετοιμάζομαι
να μπω στο σώμα του.

Και το επιχειρώ.
Για κείνο το κοριτσάκι

που με κοιτάζει με κομμένη την ανάσα

από το μπαλκόνι του..

όπου δένοντας κάθε πρωί 

την κορδέλα στις πλεξούδες του

ονειρεύεται ράμφος και νύχια

λέπια και ουρά

να υψωθεί πιο πάνω απ' το ρόλο της
ενσαρκώνοντας το Άπιαστο
που της δίδαξαν να θαυμάζει.

Υιοθετώντας κάθε εγκατάλειψη

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Υιοθετώ
όσα εγκατέλειψες.
Φτιάχνω τεράστια οικογένεια
απ' τα ορφανά σου είδωλα
τους παιδικούς σου εαυτούς
τα όνειρα που δεν κυνήγησες
τις σκέψεις που γέννησες
κρυμμένος στη γωνία
της αυτοτιμωρίας
και τις εγκατέλειψες
σαν βγήκες στο φως.


Κρατώ με τρυφερότητα
τα σπασμένα σου παιχνίδια
όλα τα παζλ
που τους λείπουν κομμάτια
και τη στιγμή που
εγκαταλείπεις τον εαυτό σου
τον φιλοξενώ στο σπίτι μου
και σε περιμένω
γνωρίζοντας πως
Εσύ που εγκαταλείπεις
έχεις πιο μεγάλη ανάγκη από αγκαλιά
παρά ο εαυτός σου που εγκαταλείφθηκε.




---------------------------------------------------------------
Στην κυρία Χρυσάνθη, που αγωνίζεται ακολουθώντας την καρδιά της.

Τζογαδόρος

Ένας Τζογαδόρος

προκλητικά αναιδής

έχει πάρει αυτό το ζάρι 

στο χέρι του.

Κάνει τα μαγικά του

κι έπειτα 

εκσφεντονίζει τη Γη

στο μαύρο συμπαντικό της σεντόνι. 

Χύνονται οι θάλασσες 

γεμίζει ο γαλαξίας αλμύρα

και ψάρια που σπαρταράνε,

ψυχές ξεθεωμένες

αρπάζονται απ' τους βράχους.

Στις πιθανότητες 

μία σύγκρουση με την αντιύλη 

αυξάνει το κέρδος του στοιχήματος

και στο μεταίχμιο της αγωνίας

ο Τζογαδόρος

ποντάρει όλο του το βιός

-την Ύπαρξή του-

στην εκ νέου επιβίωσή μας.

Το μπλουζ των τρελών

Ένα μπάσο απομακρύνεται
στο βάθος του χρόνου
και σαν κύμα επιστρέφει
ο ήχος του ξανά
στο σημείο που υπάρχω
δίνοντας ρυθμό στην πορεία μου
σαν βήμα εσωτερικότητας
που ισορροπεί στις αρτηρίες
στις φλέβες
στα νήματα της σκέψης
μ' έναν αντίλαλο που βαθαίνει
και με ξετυλίγει προς τα μέσα.

Θροΐζουν τα αιμοσφαίρια
κλιμακώνοντας το συγχρονισμό
ζωής χρόνου
καθώς παύσεις από αμυδρό φόβο θανάτου
σποραδικά
διακόπτουν το φως
τον παλμό
και τη μελωδία.

Ο καιρός γρατζουνά με κενή σιωπή
και με θόρυβο.
Τσαλακώνει το χαρτί
το δέρμα
το ημερολόγιο της ζωής μας.

Παλεύω κόντρα.

Η μητρική μου γλώσσα μικρή
δε χωρά όλ' αυτά που χορεύω μέσα μου
μιλώ πια με τα μάτια
κι αν κοιτάξεις από τη χαραμάδα της πληγής μου
μιλώ πια με το αίμα.

Ανεμίζω τους άγραφους στίχους μου
στο μικροδιάστημα που μας χωρίζει
την ώρα που τυλίγεις τα χέρια σου στη μέση μου
και με συνοδεύεις στο μπλουζ των τρελών
που γράφουν τραγούδια
στα συρματοπλέγματα αυτού του κόσμου
με νότες από αποδημητικούς εαυτούς
σε κενές ώρες επίγειου θανάτου.

Με κρατάς ζωντανή
και σε χορεύω ως το θάνατο.



-----------------------------------

Χορός

My picture enjoys dancing here:

https://flavorwire.files.wordpress.com/2012/10/csb9q.jpg

Δε θυμάμαι πώς βρέθηκα
σ' αυτόν το χορό
των επιτηδευμένων διασημοτήτων
των ανώνυμα επωνύμων
με τα ταμπελάκια καρφιτσωμένα
στο πέτο
να διδάσκομαι ταχύρυθμα τα βήματα
δίχως να προφταίνω να αφομοιώσω
τη μουσική.

Σας παρακαλώ
αφήστε με για λίγους αιώνες
εδώ, στη γωνιά μου
να ενσωματωθώ με τη μελωδία
να με απορροφήσει ο ρυθμός
μέχρι να γίνουν όλα μουσική
και ν' αρχίσει το σώμα μου
μόνο του να χορεύει
ξετυλίγοντας την κίνησή του
στο χωματόδρομο της δικής μου ιστορίας.

Επίθεση

My picture is getting asleep in here:

https://favim.com/image/15433/

Όσο κοιμάται ο Δαίμονας

η Ψυχή σου τρέμει.

Ξύπνησέ τον λοιπόν

για να μπορέσεις 

να τον νικήσεις.

Η επάρκεια μιας σταγόνας

Θα ΄μαι κλειδωμένη
κι όταν θα πεθυμώ θάλασσα
θα μου ζωγραφίζεις μία μολυβένια σταγόνα
να βουτώ
να πνίγομαι
να βουλιάζω στο μαύρο του γραφίτη
να μην υπάρχει βυθός ή βράχος
ούτε ακτή κι ουρανός
μόνο ένα εκτυφλωτικό λευκό
και μία πιτσιλιά  γλυκό μαύρο
και θα πρέπει να ντυθώ το αίμα μου
για να με ξεχωρίσεις
σαν μπεις αναπάντεχα στο δωμάτιο
κι έρθεις να με σώσεις
οδηγούμενος από την αλμυρή φωνή μου
που στάζει στο πάτωμα
αντηχεί στους τοίχους
υψώνει τη στάθμη της τρέλας μου
ως το ταβάνι της φυλακής μου
και ξεχειλίζει κάτω από το άνοιγμα της πόρτας
που υποκρίνεται πως με περιορίζει.

Υπόγεια γέφυρα

My picture enjoys the Miracle of Existence in here:

https://letvent.com/2014/01/18/surreal-photos-created-with-food-v/

Αδέσποτοι ας πάμε μια βόλτα

και πεινασμένοι.

Είχα φυτέψει λίγο γνήσιο εαυτό

στη ρίζα μιας λεύκας

πριν πιάσουν οι καταιγίδες

πριν κατολισθήσουν τα χρόνια

πριν διοριστούμε 

στην επιχείρηση ελεγχόμενων εγχειρημάτων.

Θα σκάψουμε βαθιά.

Όχι σαν παιδιά

το απαλό βρεγμένο χώμα.

Όχι σαν εργάτες

υπό την επίβλεψη και πίεση του επόπτη.

Θα σκάψουμε 

έξω από βαρέα κι ανθυγιεινά ωράρια 

τη χειραγωγημένη, άγονη γη

τη στειρωμένη σαν κατοικίδιο,

παρά τη θέλησή της,

με τα παιδικά μας σχέδια

βαλσαμωμένα έμβρυα

μέσα στις σάλπιγγες της άτεκνης Μάνας,

σαν φωνές άφωνου ανθρώπου

αντηχώντας στο μυαλό του

εκατομμύρια σκέψεις Ανθοφορίας

δίχως όμως μία λέξη 

ν' ανθίζει στη γλώσσα του

να αναρριχηθεί ως τον απέναντι

να γεφυρωθούν οι ανάγκες

κι οι αλήθειες.

Θα σκάψουμε το σώμα μας 

ως την Ψυχή.

Εμάς περιμένει η σκαπάνη.

Μη μου δείχνεις τ' άκαμπτα χέρια σου

τα καλομαθημένα

που ξέχασαν να οργώνουν.

Η υπόγεια γέφυρα

ανέγγιχτη κουρνιάζει

σ' αναμονή ανοικοδόμησης

κάτω από τα δωμάτια της Ζωής μας,

απ' τα περιποιημένα σοκάκια

αυτής της πόλη,

κάτω από το ιδρωμένο δέρμα 

των επιστρατευμένων υπερωριών μας.

Αδέσποτοι ας ξεκινήσουμε

και πεινασμένοι.

Όσο μεγαλύτερη η Ανάγκη,

τόσο  μεγαλύτερη κι η Θέληση 

για το Θαύμα.