Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024
Το βράδυ ξυπνά το φάντασμα της μάνας
μού σκαλίζει τα μπαλκόνια
βγάζει τα παράσιτα από τα φυτά που δεν έχω,
φυτεύει νέες ρίζες,
κλαδεύει τα δεντράκια,
χαϊδεύει τους κάκτους,
πετάνε κλαδιά με άνθη οι αρμοί στα πλακάκια.
Μετά στολίζει το δέντρο
που αρνούμαι να στήσω στο σαλόνι μου,
ζεσταίνει Χριστούς με τα λόγια της
και ανάβει τα λαμπάκια με αγγίγματα.
Προχωρά στην κουζίνα
ζυμώνει, πλάθει, ψήνει
μοσχομυρίζει ο κόσμος Μαμά.
Κι εγώ υπνοβατώ
μες τον βαθύ μου ύπνο.
Σκοντάφτω στο δέντρο
τρέχει με πιάνει,
με πιάνουν τα κλάματα
δεν πιάνει πια το "Θα μεγαλώσεις και θα σού περάσει".
Στο φωτάκι του αναμμένου φούρνου
ροδίζει το πρόσωπό μου
τα ξυπόλητα πόδια
κι όλες οι πληγές.
Σκύβει με κοιτά.
Ανοίγει την αγκαλιά στους 200o C
λιώνουν τα χιόνια
γίνονται ζάχαρη οι νιφάδες
μελώνω κι αρχίζει να πιάνει και πάλι το
"Θα μεγαλώσεις και θα σου περάσει"
και σχεδόν πιστεύω πως είναι Χριστούγεννα
Εγώ
που το κόκκινο μού θυμίζει αίμα και χημειοθεραπεία,
που συστήνομαι ασυγκίνητη στον καθρέφτη
και στον εαυτό μου.
4 σχόλια:
Υστερα απο πολυυυυ καιρο περασα απο εδω για να αφησω τις ευχες μου .ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ με υγεια και ολα τα καλα.Να εισαι παντα καλα!!!!🌟🎄
Πάρα πολύ συγκινητικό!!!
Χρόνια πολλά και καλή χρονιά σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου
Φιλί καρδιάς
Skroutzako,
οι blogογειτονιές έχουν το ιδίωμα να διατηρούν τη ζεστασιά της φάτνης χωρίς να ...υπάρχει φάτνη... μόνο και μόνο γιατί οι λέξεις αγγίζουν τα νοήματα με σεβασμό προς την αιωνιότητα που κρύβουν.
vasiliki
όλοι μέσα μας κρύβουμε το αγγελικό φάντασμα της Μαμάς, που ενισχύεται κάθε που απομακρυνόμαστε από κοντά της, θυμίζοντάς μας πως δε γίνεται να απομακρυνθούμε από τη Ρίζα του γενεαλογικού μας δέντρου.
Δημοσίευση σχολίου