Καπετάνιος

Ένα χέρι σε ορίζει Καπετάνιο στο μεγάλο σκαρί και δίχως εκπαίδευση παλεύεις με τα κύματα και τα μποφόρ κι εκεί που αρχίζεις να κουμαντάρεις αυτοδίδακτος το Καράβι, αυτό βουλιάζει.. και φανερώνεται πως εξαρχής η πρόκληση ήταν να δαμάσεις την Άγρια Θάλασσα.

Ξώφαλτσα

Και με ρωτάς «Πώς είναι δυνατόν να κλαις με τη θυσία της Natasha για το Πετράδι της Ψυχής και για τη θυσία του IronMan με σκοπό να επικρατήσει του Thanos, ώστε να σωθεί η ανθρωπότητα …? Ταινία είναι!....»

Και σου εξηγώ πως δεν μπορώ να περάσω ξυστά από τις Πραγματικότητες που επιλέγω να βιώσω και οι συμβολισμοί των γεγονότων με στοιχειώνουν. Συναγωνίζονται τη μικρότητά μου, ενεργοποιούν τις υπενθυμίσεις για τις θυσίες που δεν τόλμησα να κάνω. Με στήνουν στον τοίχο. Για ποιον έχω πεθάνει εγώ…? Για ποιον έχω ζήσει…? Για ποιον έχω αγωνιστεί…?

Και συρρικνώνομαι κρυμμένη στο δωμάτιο, στα ρούχα μου, στη ζωή μου. Σας κρυφοκοιτάζω όλους από το παράθυρο. Μαζί σας και το δικό μου είδωλο, που κάθεται στη θέση F15 του κινηματογράφου, που κάθεται στο τρίτο τραπέζι της δεύτερης σειράς στο καφέ, που βολτάρει στον πεζόδρομο. Μία ακόμη Μεγάλη Παρασκευή, που θα ξεχυθούμε με κατάνυξη, με το κεράκι στο χέρι, ακολουθώντας τον επιτάφιο κι ο νεκρός Χριστός θα κάνει πως δε βλέπει, πως δεν ξέρει πως από αύριο πάλι οι θέσεις θα είναι πιασμένες στα στέκια, στις συνευρέσεις των καθημερινών εαυτών.

Συρρικνώνομαι στην κουκκίδα μου. Με ψηλαφώ. Μπας και βρω κάποιο καρφί καρφωμένο στις παλάμες, στην πλάτη μου, στην καρδιά… Μπας και ανακαλύψω έναν λόγο μου για να είμαι περήφανη και να πω «Ορίστε!... κάτι έκανα κι εγώ… Δεν πέρασα ξώφαλτσα από τη ζωή.»

Με ρωτάς με σιωπή γιατί μένω μόνη. Γιατί σβήνω τα φώτα στο δωμάτιο. Μένω πένθιμα γυμνή, γιατί η αφή εκπαιδεύεται καλύτερα στο σκοτάδι. Ούτε μία άξια λόγου πληγή. Όλα μου τα σημάδια από προσωπικές μάχες για προσωπική ευτυχία, για συναισθηματική μου δικαίωση, για το Εγώ μου. Δεν έχω κανέναν Σταυρό που να σταυρώθηκα οικειοθελώς για το καλό του κόσμου, απ’ τον οποίο να αποκαθηλωθώ, να ταφώ για να μού πρέπει Ανάσταση.

Και σε αντιστάθμιση του μικρού εαυτού μου, τέτοιες ώρες, απομονώνομαι. Κλείνω τις πόρτες, επιβάλλω σιωπή κι απουσία. Να κοπάσει ο θόρυβος κι η σκόνη μέσα μου. Το κατευόδιο στο υπόγειο απαιτεί να κοπούν οι συνιστώσες. Εκείνα τα σκοινιά που κινούν τη μαριονέτα του καθημερινού εαυτού. Κατεβαίνω. Άσε με να με συναντήσω, να μού μιλήσω, να εξηγήσω γιατί έζησα τόσο εγωιστικά, γιατί μοιάζω τόσο καλή, ενώ δεν είμαι (Είμαι…?), γιατί παρασύρομαι από την επικρατούσα νοοτροπία, γιατί χρειάζομαι να τα γράψω όλα αυτά, γιατί εκεί που με βρίσκω με χάνω και πάλι μέσα στο πλήθος…..? 

Άσε με να μου μιλήσω. Μην με περιμένεις απόψε. Έχω μία Σταύρωση να μού κάνω. Και μία Ταφή. Κάτω από λέξεις. Ναι. Εύκολη Ταφή. Μα με ειλικρίνεια, όπως πεθαίνω τίμια, πάντα. Δώσε μου χρόνο και θα σε ανταμώσω στη σοφίτα, σαν θα ‘χω σκαρφαλώσει όλα μου τα πατώματα και θα ‘χω φτάσει έναν όροφο Εαυτού πιο κοντά στην Ανάσταση και θα ‘μαι πιο ανθρώπινη.. θα κλαίω πιο εύκολα σαν συνειδητοποιήσω το συμβολισμό της Θυσίας, είτε συμβεί στην επόμενη Ταινία που θα δούμε, είτε στην ….επόμενη Ζωή που θα ζήσουμε, μέχρι να συμβεί από Μένα και σε παρακαλώ τότε μην κλάψεις που θα με χάσεις. Αυτός είναι ο καλύτερος θάνατος. Να πεθάνεις για να σώσεις τον Άλλον.

Άγριο παιχνίδι

Είναι εκείνες οι ήττες που σε παραμονεύουν σαν πέσει το σούρουπο. Σου βάζουν τρικλοποδιά σαν επιστρέφεις σπίτι, πέφτεις, χτυπάς, χάνεις τις αισθήσεις, σε σέρνουν άδειο σώμα ως την εξώπορτα, ανοίγουν με τα κλειδιά σου την πόρτα, σε ξαπλώνουν στον καναπέ, σε γλείφει το κατοικίδιο που νιώθει πως χάθηκες χάνοντας, σε τσιμπούν να ξυπνήσεις, δεν ήταν όνειρο, ξυπνάς, συνέρχεσαι, έρχεσαι μα θες να φύγεις, σε δένουν από τον αστράγαλο, δεν μπορείς να βγεις από τα παπούτσια σου, σού σφίγγουν το λαιμό, σού βάζουν ένα ξύλο στο στόμα μην σπάσεις τα δόντια σφίγγοντας τα σπασμένα χαμόγελα, σού σκουπίζουν τα δάκρυα, σού περιποιούνται τις πληγές, κερνούν τους συγγενείς γύρω που κλαίνε, σού στήνουν αριστουργηματικό σκηνικό επικής συμπαράστασης, δοκιμάζουν την πίστη στον εαυτό σου, τις αντοχές σου, σού μιλούν με τους στίχους του jukebox μιας θυματοποίησης, ο κόσμος έξω σωπαίνει μπρος στη δοκιμασία σου, το σκοτάδι βαθαίνει, ο ουρανός κοντεύει στη σκεπή σου, οι νεκροί ανεβαίνουν στο σαλόνι σου, η ματιά σου θολώνει, το μυαλό περισσότερο και μέσα στην ομίχλη αυτού του κόσμου,  λίγο πριν παραδώσεις την κραυγή σου, τη Γη σου, την αυτοκυριαρχία σου στο μοιραίο, μία ξεψυχισμένη ή... νεογέννητη φωνή μέσα σου σού ψιθυρίζει πως ..νίκησες.  Την ώρα που εσύ νιώθεις πως κοντεύεις να πεθάνεις. Και νικάς, ρε φίλε... όντως νικάς. Και ξυπνάς, όνειρο ήτανε, φτύνεις το ξύλο, λύνεις τον αστράγαλο, βγάζεις τα στενά παπούτσια, διώχνεις το συγγενολόι που σε κλαίει, αρπάζεις απ' τα χέρια τους τα κεράσματα, ξηλώνεις το σκηνικό, ξαναβάφεις το δωμάτιο, γυρίζεις τους νεκρούς στο μνήμα τους, σηκώνεις τον ουρανό σημαία στο ψηλό κατάρτι του, πολεμάς τις σκιές και νικάς. Νικάς τον ίδιο τον εαυτό σου που σού στήνει τα πιο άγρια παιχνίδια και ανασταίνεσαι γλεντώντας, νικώντας τις ήττες σου.

Λεκές

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Να είσαι καθαρός και διαυγής.
Ο λεκές αφήνει χειρότερο σημάδι
από την πληγή.

ΦυσιοΛογικά

Θα μιλάμε με κώδικες. Θα παίζουμε το παιχνίδι τους συνομωτικά. Θα υποκρινόμαστε φυσιοΛογικότητα κι όταν βραδιάζει κι όλοι ήσυχοι πέφτουν για ύπνο θα σκάμε στα γέλια, θα αγαπιόμαστε όπως οι Τρελοί, θα μιλάμε τη γλώσσα των άστρων που έχουν μπει σε πορεία σύγκρουσης, θα ανταλλάσσουμε κομμάτια, θα μαθαίνω την Ιστορία σου κι Εσύ τη δική μου και λίγο πριν χαράξει θα σοβαρεύουμε, θα μπαίνουμε στις πυτζάμες μας, θα κάνουμε πως τώρα ξυπνάμε για τη δουλειά και θα μιλάμε και πάλι τη διάλεκτο των λογικών, έχοντας τη λάμψη του supernova στην κόρη των ματιών και..... πρόσεχε μην μάς καταλάβουν!

Υγρασία

Να βρέχει κι ας μην σ αρέσει η βροχή. Χωρίς υγρασία πεθαίνω. Μην με βλέπεις που υπάρχω ανθρώπινα, αναρριχώμενο είμαι. Χώνω τα πόδια μου ρίζες δίπλα στα θεμέλια και τυλίγω το σπίτι. Ανθίζω, μαραίνομαι, καρποφορώ, ρίχνω τα φύλλα μου, γίνομαι λίπασμα και θρέφω τις ρίζες μου. Δε φεύγω. Μόνο αν ραντίσεις με τοξικά την ρίζα μου. Και δεν πιάνουν όλα τα ραντίσματα. Έχω ήδη αναπτύξει αρκετές ανοσίες στα είδη καταστροφής. Αντέχω. Κι έξω στο κρύο και στη νύχτα και στη μοναξιά της αναρρίχησης.
Βρέχει. Κάνε ησυχία και άκου τον ψίθυρο στο καπό, στη σκεπή, στην άσφαλτο, στα φύλλα, στο δέρμα. Όλες οι ανθρώπινες διάλεκτοι σιώπησαν. Μάς έμεινε μόνο η βροχή και το φιλί.