Labyrinth

Ο Άνθρωπος που διασχίζει τους λαβυρίνθους του μυαλού σου χωρίς να χάνεται.. είναι επικίνδυνος.
Αναπόφευκτα τον ερωτεύεσαι κι ενώ τον παρακολουθείς με την ασφάλεια πως κινείστε Εντός σου, Σε οδηγεί στους λαβυρίνθους του δικού του μυαλού, χωρίς κανείς να μπορεί να εγγυηθεί πως.... δεν θα χαθείς.

Αυθαιρεσία

Ο κόσμος είναι τόσο πνιγμένος από Όλα, που στο όνομα της Ελευθερίας του σκοτώνει ακόμη και την Ευτυχία, γιατί του γεννά εξαρτήσεις.

Trust

Η Εμπιστοσύνη είναι ασυμβίβαστη Θεά. Μπορεί να αναγνωρίζει πολλά πρόσωπά σου και να τους αποδίδει πτυχές της πολυδιάστατης Αλήθειας σου,
αν όμως της παρουσιάσεις έστω κι ένα ψεύτικο πρόσωπό σου, διαγράφει από το Ιστορικό της Μνήμης της κι όλα τ' Αληθινά σου.

Εκ προμελέτης

Και ξέρεις.. ίσως εγώ να φοβάμαι περισσότερο, καθώς σε βλέπω να έρχεσαι ατάραχος πάνω στα θηρία μου. Να διασχίζεις σώος τις λίμνες γύρω από τις προστατευτικές μου απομονώσεις, που τις έχω γεμάτες σαρκοφάγα ποιήματα. Να κατευθύνεσαι ευθύγραμμα πάνω στα μαχαίρια μου, που τόσο καιρό τ' ακόνιζα στις φλέβες μου. Να μην τραυματίζεσαι από τις αυτοκαταστροφικές μου εκρήξεις, που πάντα συντάρασσαν τον κόσμο γύρω μου. Να με βρίσκεις, όταν εξαφανίζομαι. Να με αναγνωρίζεις, όταν αλλάζω.Να πλησιάζεις δίχως να αποκλίνεις από μένα. Να με φτάνεις, όσα βήματα πίσω κι αν έχω κάνει. Να μένεις, όσο κι αν δεν σερβίρω καφέ, φαγητό, κέρασμα, εαυτό. 

Ξέρεις...... ίσως εγώ, παρόλο που σε κάλεσα, να φοβάμαι περισσότερο από σένα τις αλλαγές που συνεπάγεται αυτή η επίμονη και παρατεταμένη επιθυμία δολοφονίας της μοναχικότητας. 

Επιστροφή

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Μέσα φυσά.

Έξω άπνοια.

Ρούχα, μαλλιά, βλέμματα

ασάλευτες προεκτάσεις ύλης.

Κάποιες Ψυχές μόνο 

σπαρταράνε στην ατμόσφαιρα

απ' αόρατες συγκινήσεις.

Έπαψα να σού απαγγέλω.

Κρατώ τους στίχους στο στόμα μου.

Τους μασάω και τους καταπίνω.

Με ντύνουν από μέσα

και κάθε που έρχεσαι

φορώ τα μέσα έξω μου

και σου παρουσιάζω όλα μου τα πρόσωπα.

Κι εσύ επιμένεις να φυτεύεις στην αυλή μου

γειωτές και αλεξικέραυνα.

Με προστατεύεις από μένα

ενώ ατάραχος εκτίθεσαι 

στους Εαυτούς μου.

Κουρνιάζω στη φωλιά μου.

Οκλαδόν μαγειρεύω ποιήματα

μα σαν ακούω το βήμα σου

σκίζω το χαρτί

μουτζουρώνω με χαρακιές τους τοίχους

καίω τις σκέψεις μου

και αθώα σε περιμένω 

να με φωνάξεις με τ' όνομά μου

να ξυπνήσω απ' τον ποιητικό μου λήθαργο

να μ' αγγίξεις

να με επαναφέρεις στην πραγματικότητα

να  με ντύσεις για να μοιάσω άνθρωπος

να διώξεις τις σκιές μου 

να σαμποτάρεις όλα μου τ' αόρατα

να διώξεις τις φωνές που μού υπαγορεύουν 

να με κοιτάξεις 

και να νιώσω πώς είναι η Αλήθεια

να σε διαπερνά

να απαρνηθώ τους θανάτους, τους λαβυρίνθους και τα ποιήματα

και να επιστρέψω από το υπερπέραν 

των απολεσθέντων ανθρώπων.

Για χάρη σου.

Στο πιάτο..

Είναι στιγμές που έχεις ένα ερωτηματικό μέσα σου να ταλαντεύεται σαν αιχμηρό εκκρεμές, να γρατζουνάει τις εσωτοιχίες σου, να συνδέεται με τα εσωμεγάφωνα και η ηχώ του να σε παιδεύει χωρίς να μπορείς να το απαντήσεις, καθώς βρίσκεσαι στη συχνότητα αδυναμίας λήψης μιας απόφασης. Σε τραβούν ισοδυναμικά όλες οι πιθανές απαντήσεις και μέσα στην ομίχλη της αναποφασιστικότητάς σου σκάει μύτη ένα ενεργειακό ξέφωτο. Στιγμιαία συγχρονίζεσαι με το.... υπερπέραν και σού έρχεται κωδικοποιημένη η απάντηση από μία ατάκα διαλόγων στο τρέχον επεισόδιο της αγαπημένης σου σειράς που παίζει αδιάφορα στην τηλεόραση ή από την απάντηση ενός περαστικού στον διπλανό του καθώς τυχαία περνούν κάτω από το μπαλκόνι σου ή από τον στίχο τραγουδιού που μόλις επέλεξε τυχαία (μα πόσο τυχαία..?) ο υπεύθυνος της ραδιοφωνικής εκπομπής ή από την αναφορά του συγγραφέα στην τάδε σελίδα του βιβλίου που έχεις στα χέρια σου ή από μία φράση μιας ανάρτησης ή σχολίου την ώρα που μηχανικά ρολάρεις πάνω στις σκέψεις των άλλων..... 

Εκκρεμεί αν θα σού γίνει αντιληπτό το γεγονός ότι σού δόθηκε η απάντηση και αν καταφέρεις να την αποκωδικοποιήσεις ξεφεύγοντας από τον .....στρουθοκαμηλισμό σου..... 

Τίποτε δεν σερβίρεται στο πιάτο, φίλε.. Ακόμη και το έτοιμο "γεύμα" χρειάζεται να το ξετυλίξεις για να σε χορτάσει.

Εξατομίκευση

Ο ίδιος τοίχος δεν έχει για όλους το ίδιο Ύψος.
Η ίδια πόρτα δεν οδηγεί τον καθένα στο ίδιο Τοπίο.
Στο ίδιο σκηνικό δεν ξετυλίγεται για τον καθένα το ίδιο.. Έργο.

Ζωντανός ή νεκρός

Δύσκολο να ζεις με την καρδιά. Ας ωριμάσουμε επιτέλους. Είμαστε νοήμονα όντα. Και ενήλικες. Έχουμε δεχθεί τόση κατάρτιση σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας πολυπράγμων Νους που αποθηκεύει τις προσλαμβάνουσες, επεξεργάζεται τα δεδομένα, συνδυάζει πιθανές εκδοχές και τις επιπτώσεις τους και ενεργεί άμεσα, ψύχραιμα, αποτελεσματικά.

Ξαπλώνω στο χειρουργικό σας κρεβάτι, γιατρέ. Αφαιρέστε μου την καρδιά. Μού αρκεί ο Νους.

Πόσο όμορφα είναι τα πράγματα. Το λογισμικό του κόσμου σχεδιασμένο να πετυχαίνει τους σκοπούς τους. Δεν υπάρχει διαχωρισμός ανθρώπινο ή απάνθρωπο σενάριο. Μόνο χρήσιμο, χρηστικό και λειτουργικό. Όλα μαθηματικά. Στην καρδιά του κόσμου ένα μηδενικό, που ενίοτε συστρέφεται και γίνεται άπειρο. Ή... δύο μηδενικά σιαμαία. Τέρμα οι σουρεάλ προεκτάσεις. Θα εξοικειωθούμε πλέον με τις κυριολεξίες.

Οι αντοχές μου αυξήθηκαν. Εξακολουθώ, παραδόξως να είμαι καλή. Σάς κάνω χάρες, σάς θέλω χαμογελαστούς, ανταλλάσσω συμφέροντα για να είμαι κι εγώ εντάξει με το ισοζύγιο του εαυτού μου. Έσοδα - Έξοδα = 0. Ίδιο με το μηδέν της καρδιάς του κόσμου. Ισοσκελισμένος ισολογισμός. Όπως οι φορολογικές δηλώσεις μη κερδοσκοπικών Συλλόγων, που φανερώνουν πως κανείς δεν καταχράστηκε τίποτε. Δεν σάς έκλεψα, δεν με κλέψατε. Δεν σάς χρωστάω, δεν μού χρωστάτε. Προτείνω να οριστεί ο θεσμός φορολογικών δηλώσεων διαπροσωπικών σχέσεων. Όποιος έχει χρεωστικό το υπόλοιπο εσόδων - εξόδων να πληρώνει φόρο. Όποιος το έχει πιστωτικό, να έχει επιστρεφόμενα. Ένα φλέγον ζήτημα είναι σε τί "νόμισμα" θα γίνονται οι πληρωμές. Αν το επεξεργαστούν τα συμβούλια των ειδημόνων και εισάγουν το πρόβλημα σε έναν υπερυπολογιστή, θεωρώ πως το μηχάνημα θα μάς δώσει την καλύτερη λύση.

Στέκομαι μηχανιστικά μπροστά σας. Μού φαίνεστε όμορφοι. Άδειοι, μα όμορφοι. Ίσως σάς βλέπω άδειους γιατί δεν έχω πλέον τα μάτια της καρδιάς μου. Μην παρεξηγείτε την λέξη. Άδειος σημαίνει πιο ανάλαφρος. Πιο ελαφρύς. Χάσατε βάρος μπρος στα μάτια μου. Βλέπω το περίγραμμά σας. Το λειτουργικό σχήμα σας. Δεν βλέπω την αύρα σας. Ίσως να τείνουμε όλοι να μην έχουμε αύρα. Ή να έχουμε μία πανομοιότυπη, που πλέον δεν έχει ενδιαφέρον να "διαβαστεί". Ίδια αύρα νοημόνων όντων ελλείψει καρδιάς.

Εξακολουθούν να κυκλοφορούν βιβλία Συναισθηματικής Νοημοσύνης, μα ευτυχώς ο Νους τα μεταφράζει ως συγγράμματα επιστημονικής φαντασίας και δεν επιτρέπει να καταγραφεί εσωτερική σύγκρουση των παρόντων εαυτών με τα παρελθοντικά τους στιγμιότυπα.

Οι ζωγράφοι αποδίδουν πιο πιστά τη νεκρή φύση και οι ποιητές επιτέλους έχουν ταυτιστεί με το πραγματικό σενάριο της Ζωής και αποφαίνονται πλέον χρήσιμοι, μιας και μέσα από τις αλληγορίες τους προσεγγίζουν λύσεις σε υπαρκτά καθημερινά προβλήματα διαπροσωπικών ή εργασιακών σχέσεων, πολιτικών καταστάσεων και η μόνη μεταφυσική αναφορά που επιμένει να εμφανίζεται στους στίχους είναι εκείνη του θανάτου, που δεν αποφεύχθηκε παρόλο τον τόσο εκσυγχρονισμό, γιατί εξακολουθούμε να.... πεθαίνουμε.

Ίσως το κάνουμε πιο πειστικά, ακόμη και όντας εν ζωή. Πεθαίνουμε ήρεμα, ακρωτηριάζοντας το συναίσθημα. Μαραζώνει η υποψία συγκίνησης στις γκριμάτσες του προσώπου, μα με τον καιρό η απουσία της δε γίνεται αισθητή. Και το πρόσωπο αποκτά μία ήρεμη έκφραση νεκρού, που αποδέχθηκε το θάνατο που επήλθε. Σπουδαίο υπαρξιακό επίτευγμα να αποδεχθείς πως θα πεθάνεις. Πόσο μάλλον να αποδεχθείς πως....... ήδη πεθαίνεις.
Έχει και τα καλά του.
Δεν θλίβεσαι. Δεν παίρνεις προσωπικά τις εξωτερικές καταστάσεις. Δεν σοκάρεσαι με τις τραγικότητες. Δεν ξεσηκώνεσαι με ενθουσιασμούς. Είσαι νεκρικά ήρεμος, ψύχραιμος, σχεδόν αδιάφορος μπροστά σε όλα. Λειτουργικό, γιατί ποτέ δεν μπλοκάρεσαι. Πάντα αποδίδεις τα μέγιστα, χωρίς να αποσυντονίζεσαι.

Και στις επιθέσεις των ανθρωποφάγων αυξάνονται τόσο πολύ οι αντοχές σου.. Στέκεις να παρατηρείς το σκηνικό της δολοφονίας σου από απόσταση. Ξεπερνάς το σημείο θανάτου και συνεχίζεις να ζεις. Χωρίς καρδιά είναι εύκολο. "Όλα είναι στο Μυαλό, φίλε". Και ισχύει το  μεγαλειώδες: "Ο νεκρός δεν γίνεται να πεθάνει δύο φορές!"..

Λυτρώθηκες. Όσες πισώπλατες μαχαιριές κι αν δεχτείς δεν πεθαίνεις!. Έχεις ήδη κάνει ευθανασία στον εαυτό σου.

Γιατρέ, καλημέρα, έκλεισα αυτό το δεύτερο ραντεβού γιατί νομίζω από την προηγούμενη επέμβαση έχουν μείνει κάτι ψίχουλα παλμών στις φλέβες μου. Τα βράδια βλέπω όνειρα πως ερωτεύομαι, πως γίνομαι ρομαντική μπροστά στην πανσέληνο, πως αποκτά μία ζεστή βελούδινη αίσθηση το σκοτάδι και στον αντίποδα κλαίω γοερά μπροστά στους πίνακες των μεγάλων σύγχρονων ρεαλιστών ζωγράφων σαν να βρίσκομαι σε κηδεία.
"Καθίστε να σας εξετάσω.."

Έχω πεθάνει, γιατρέ, ή ζω ακόμα...?

Διακοπές

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Ευτυχώς είναι καλοκαίρι
και οι καταθλιπτικές απουσίες σου
ερμηνεύονται απ' τους γείτονες
ως παραθερισμοί
και δεν σε ψάχνει κανείς
εκτός από ένα δυο κλέφτες
που θα επιχειρήσουν να διαρρήξουν
το σκοτεινό διαμέρισμα
διαπιστώνοντας πως ..είσαι μέσα
ενώ ήδη λείπεις από το σώμα σου..

Advice

Το ΓιαΠάντα είναι η Στιγμή. Μην θεωρείτε αιώνια τα πράγματα, τη Ζωή, τους ανθρώπους. 

Όπως ήρθε μια στιγμή που χωρίς να το ξέρετε "ήταν η τελευταία φορά που βρεθήκατε και παίξατε στη γειτονιά", και μετά... μεγαλώσατε κι αλλάξατε στέκια και σμίξατε με άλλες παρέες, έτσι περνά κι η Ζωή.

Δοθείτε, αφεθείτε, ξεκλειδωθείτε κι απολαύστε στο έπακρο τη Στιγμή με τον Άνθρωπό σας, τους φίλους σας, τα παιδιά σας, τους γονείς σας (δεν θα 'ναι για πάντα εδώ) και κυρίως με τον Εαυτό σας... χωρίς ενδοιασμούς, αντιπερισπασμούς, φραγμούς, φοβίες, ανασφάλειες και άσκοπη σπατάλη χρόΝου. 

Φιλικά

Εκ της Διευθύνσεως αυτού του Τσιγγάνικου Εαυτού

Ένα πληκτρολόγιο

Ένα πληκτρολόγιο ασύνδετο. Χέρι ακρωτηριασμένο. Δίχως οθόνη, σκληρό, RAM. Δίχως ένα πρόγραμμα ν αποθηκεύσει το κείμενο που πληκτρολογούσε τα βράδια ο υπνοβάτης, που την ημέρα συστηνόταν ως ..συγγραφέας.. Και χάθηκαν από τη βιβλιογραφία τόσες μεταμεσονύκτιες ευφυίες ιδρωμένης συλλήψεως που πληκτρολογήθηκαν στο.. κενό.

Υποσημείωση Υπογεννητικότητας

Κάτι αδειάζει. Δεν είναι οι σχολικές αίθουσες λόγω καλοκαιριού.
Στο τέλος κάθε χρονιάς γίνονται οι εγγραφές για την επόμενη. Πλέον ο αριθμός συνεχώς μειώνεται. Τα τμήματα μικραίνουν. Ο αριθμός τους φθίνει. Τα σχολεία συρρικνώνονται, όχι λόγω συγχωνεύσεων που επιτάσσει οι λιτή οικονομική πολιτική. Τα σχολεία φθίνουν λόγω υπογεννητικότητας. 

Μη με ρωτάς. Δε φοβάμαι μην μείνω χωρίς δουλειά. Η ανάγκη οδηγεί τον άνθρωπο στο επόμενο βήμα του. Από ανάγκη θα επιβιώσω με τον καλύτερό μου τρόπο. Δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Το ζήτημα είναι πως, πιο αισθητά από ποτέ, γινόμαστε χώρα γερόντων. 
Οι γυναίκες αφήνουν τα χρόνια να περάσουν μέσα στο κυνήγι της οικονομικής τους ανεξαρτησίας και της όποιας καριέρας / καθιέρωσης στον εργασιακό χώρο. Οι άντρες φοβούνται μεγάλες ευθύνες. Ένα παιδί μοιάζει να αρκεί, εκεί στο πέρας της εργένικης ζωής για να καλύψει την ανάγκη γονεϊκού (κληρονομικού κατά βάση) ενστίκτου. Κληρονομώντας DNA στον / στην διάδοχο γίνεσαι εν μέρει ….αθάνατος. Πολλαπλασιάζεσαι και ψευδαισθητικά θα συνεχίσεις να υπάρχεις και μετά θάνατο! Ένα μοναχοπαίδι μοιάζει να καλύπτει αυτήν την υπαρξιακή ανάγκη.

Και θα μού πεις. Και γιατί τόση ανησυχία για την ελληνική υπογεννητικότητα..;
7 δις πάνω στον πλανήτη, με τόση φτώχεια, τόση δυστυχία. Η φιλανθρωπία μας ας υιοθετήσει τα παιδιά του πολέμου ή των τριτοκοσμικών χωρών που υποφέρουν. Είναι κι αυτό μία λύση. Μα… πιστεύετε πως μπορεί να υιοθετήσει ένα παιδί αυτός που δεν αποφασίζει να κάνει παιδιά γιατί…. (πάμπολλες οι δικαιολογίες) δεν φτάνουν τα λεφτά, θέλει να ζήσει τη ζωή του, να κάνει καριέρα, γιατί βολεύει στα 30+ να μένει με τη μαμά και τον μπαμπά, γιατί ένα παιδί θέλει όλη την προσοχή σου, γιατί χάνεις τον προσωπικό σου χρόνο… άσε που οι γυναίκες χάνουν (ΝΑΙ, ΚΑΙ στις μέρες μας από γνωστές αλυσίδες καταστημάτων και εταιρείες) και τη δουλειά τους πριν προλάβουν να μείνουν έγκυες, μα λίγο πριν ή μετά την αναγγελία του γάμου τους!... Αυτοί οι τρομαγμένοι αστοί, λοιπόν, που δύσκολα τεκνοποιούν και παντού εντοπίζουν προβλήματα, ΔΕΝ θα υιοθετήσουν ποτέ ένα παιδί. (Υιοθεσία: Ύψιστη Ανθρώπινη Πράξη που την αποτολμούν οι Γενναίοι Άνθρωποι).

Και έτσι, συζητώντας, αναρτώντας, διαβάζοντας, σχολιάζοντας κι αντιδρώντας….. περνούν τα χρόνια… 

Και εξακολουθεί ο κάθε νέος /νέα να προσπαθεί να εισχωρήσει στη μηχανή του κόσμου, τρέχει να προλάβει επαγγελματικές ευκαιρίες, παλεύει να ζήσει, βρε αδερφέ, όσο καλύτερα μπορεί με τις «υπάρχουσες» συνθήκες. Γαμώ, πέθαναν κι ΟΛΕΣ εκείνες οι Ηρωίδες Γιαγιάδες που σε καιρούς, όντως δύσκολους, δίχως κόμπιασμα, με περισσή αγάπη, έστηναν πολύτεκνες οικογένειες, γιατί ο κόσμος δεν είχε προλάβει να σπείρει την ατομική καταξίωση και οι Άνθρωποι έβρισκαν την Ευτυχία στη Συνύπαρξη πολυμελών οικογενειών… και μέσα στη δομή τους μάθαιναν τα σπουδαιότερα μαθήματα: αγάπη, δουλειά, συνεργασία, αποδοχή, αλληλοβοήθεια, μη περιθωριοποίηση, η δύναμη εν τη ενώσει, εκείνο το ανιδιοτελές «νοιάζομαι» για τον άλλον.

Και σήμερα, εν έτει 2019, συρρικνώνεται η οικογένεια, που όσο κι αν έχει πολεμηθεί εξακολουθεί να είναι το κύτταρο της κοινωνίας.

Αν εκλείψει, αλήθεια, τί θα είναι χωρίς «κύτταρα» αυτός ο κοινωνικός Ιστός..?
Ένα νεκροταφείο άτεκνων ενηλίκων που έρχονται στη ζωή, φοιτούν στο σχολείο, λαχανιάζουν πάνω σε διαδρόμους από εργασιακά ωράρια, κακοπληρώνονται ή καλοπληρώνονται, ζουν εξατομικευμένα και πεθαίνουν, χωρίς να ‘χουν βιώσει τί θα πει η Ευτυχία του «Γεννώ έναν Άνθρωπο από Αγάπη και Επιλογή».

1 το Κρατούμενο: Να φταίει η κρίση;… Το μελετώ. Νιώθω πως η επικράτηση της ατομικότητας έναντι της συλλογικής αντίληψης του κόσμου και του εαυτού, έχει επηρεάσει θεμελιωδώς τις επιλογές του ατόμου, το οποίο για να στηρίξει την στάση Ζωής που υιοθετεί χρησιμοποιεί διάφορες δικαιολογίες.
Και θα μού πεις "Γιατί η τεκνοποίηση πρέπει να είναι στους στόχους Ζωής του ατόμου...?"

Πραγματικά, ο εκπολιτισμένος άνθρωπος της σύγχρονης εποχής των ΤΠΕ περισσότερα κοινά έχει με τις μηχανές, παρά με τα Θηλαστικά και τη Φύση.

Οπότε, αλήθεια, δεν είναι κι απαραίτητο να γίνει γονιός!...

....ή μήπως, σύγχρονε τεχνολογικέ μηχανιστικέ ανθρωπάκο χρωστάς στον Εαυτό σου ένα γενναίο: "Επιστροφή στη Φύση" ...?

2 τα κρατούμενα: Μήπως γίναμε πολλοί και αυτός είναι ένας μηχανισμός αυτό…ρύθμισης?...…. Μπα... Τους πολέμους, τις γενοκτονίες, τους ξεριζωμούς χρησιμοποιούν έτσι..

Το φαινόμενο, σε περίοδο ειρήνης, να θέτεις ποικίλες ατομικές στοχοθεσίες παρακάμπτοντας την ανάληψη της ευθύνης μιας πολυμελούς οικογένειας, έχει να κάνει με τον φόβο της ευθύνης, με την προστασία του προσωπικού χώρου και με τη μεγέθυνση της ανασφάλειας.

3 τα κρατούμενα: Πάντα υπήρχε εργασιακός μεσαίωνας, ο οποίος για να εκλείψει πρέπει οι νέοι να μάθουν να διεκδικούν εργασιακά δικαιώματα. Όσα πτυχία κι αν έχουν τα νέα παιδιά, δεν έχουν μάθει να διεκδικούν. Είναι τα αιώνια υπάκουα παιδάκια που ή συνεχίζουν να δουλεύουν κάτω από συνθήκες εκμετάλλευσης ή παραιτούνται με την ελπίδα να αποστείλουν βιογραφικό και να βρουν κατιτίς καλύτερο.

Το να πολεμήσεις τον εργασιακό σου μεσαίωνα απαιτεί τα ίδια Κότσια με το να αποφασίσεις να γίνεις Γονιός.

Επίσης, είναι βαθιά πληγή του Φεμινιστικού κινήματος να εξαργυρώνει τον εργασιακό δυναμισμό της Γυναίκας με την..... ατεκνία της.

4 τα κρατούμενα: Όντως υπήρχε θνησιμότητα σ εκείνα τα χρόνια της γιαγιάς και του παππού.. μα αν αναλογιστούμε τη διαδικασία για να γεννηθεί ένα παιδί, την Αγάπη, τον Έρωτα, την εγκυμοσύνη, την γεννά..... το ενδεχόμενο να ζήσει αυτό το πρώτο μικράκι.... και το δεύτερο και το... πέμπτο...
Αξιολογώντας σφαιρικά την εικόνα, θα έλεγα γεννούσαν παιδιά από Αγάπη και Αισιοδοξία μπρος στα δύσκολα της Ζωής.
Ο υπέροχος Bregovic λέει "Οι τσιγγάνοι χρειάζονται ένα ευτυχισμένο τέλος."
Κάποτε και οι Έλληνες ήταν έτσι. Τώρα πλέον οι Έλληνες εξευρωπαΐστηκαν. Έγιναν "ψυχροί" και "δύσκολοι" στις σχέσεις τους. Δεν αφήνονται. Δεν χαρίζουν Εαυτό. Δεν έχουν υπομονή. Αλλάζουν συντρόφους στα δύσκολα.
Ο σύγχρονος Έλληνας επενδύει σε άλλες αξίες Ζωής, απ ότι οι πρόγονοί του. Επενδύει στην........ παρτη του.
Θλιβερό.
Ίσως να μπορούν ν αλλάξουν όσοι συνειδητοποιήσουν την ρίζα του κακού.

5 τα κρατούμενα: Η ανθρωποφάγα κοινωνία θέλει τα παιδιά μας σκλάβους απόκτησης πτυχίων, κατάκτησης προσωπικών κορυφών.
Κι έτσι διανύουν τις ενήλικες δεκαετίες τους μυώντας εαυτό στην εργένικη νοοτροπία τους χωρίς να αφήνουν χρόνο και χώρο για την ολοκλήρωση που φέρνει στη Ζωή ενός ανθρώπου η δημιουργία οικογένειας.
Θλίβει η ιδέα της... στειρότητας στην οποία υποβάλλονται άντρες και γυναίκες, όντας άλογα κούρσας, για επαγγελματική καταξίωση που καθιερώθηκε ως συνώνυμο της προσωπικής επιτυχίας και... στα 50 αφήνει μια αβάσταχτη πίκρα στο "στόμα", επιβεβαιώνοντας το μάταιο των πραγμάτων..