Έξω άπνοια.
Ρούχα, μαλλιά, βλέμματα
ασάλευτες προεκτάσεις ύλης.
Κάποιες Ψυχές μόνο
σπαρταράνε στην ατμόσφαιρα
απ' αόρατες συγκινήσεις.
Έπαψα να σού απαγγέλω.
Κρατώ τους στίχους στο στόμα μου.
Τους μασάω και τους καταπίνω.
Με ντύνουν από μέσα
και κάθε που έρχεσαι
φορώ τα μέσα έξω μου
και σου παρουσιάζω όλα μου τα πρόσωπα.
Κι εσύ επιμένεις να φυτεύεις στην αυλή μου
γειωτές και αλεξικέραυνα.
Με προστατεύεις από μένα
ενώ ατάραχος εκτίθεσαι
στους Εαυτούς μου.
Κουρνιάζω στη φωλιά μου.
Οκλαδόν μαγειρεύω ποιήματα
μα σαν ακούω το βήμα σου
σκίζω το χαρτί
μουτζουρώνω με χαρακιές τους τοίχους
καίω τις σκέψεις μου
και αθώα σε περιμένω
να με φωνάξεις με τ' όνομά μου
να ξυπνήσω απ' τον ποιητικό μου λήθαργο
να μ' αγγίξεις
να με επαναφέρεις στην πραγματικότητα
να με ντύσεις για να μοιάσω άνθρωπος
να διώξεις τις σκιές μου
να σαμποτάρεις όλα μου τ' αόρατα
να διώξεις τις φωνές που μού υπαγορεύουν
να με κοιτάξεις
και να νιώσω πώς είναι η Αλήθεια
να σε διαπερνά
να απαρνηθώ τους θανάτους, τους λαβυρίνθους και τα ποιήματα
και να επιστρέψω από το υπερπέραν
των απολεσθέντων ανθρώπων.
Για χάρη σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου