Μεγαλώνουν μαζί μας κι οι λέξεις. Αποκτούν νέο σχήμα μέσα στις παλιές τους φόρμες. Στο πρώτο γράμμα ή ποίημα ή ραβασάκι ήταν πετραδάκια που τις πετούσαμε στη λίμνη να σχηματίσουν κυματισμούς, να κλέψουν εντυπώσεις. Αργότερα έγιναν η λίμνη.. ατάραχες, ήρεμες, κρύβοντας καλά το βυθό. Στην πορεία έγιναν το αμφίβιο τέρας της λίμνης, που θρεφόταν με σάρκες και ψυχές, και καθώς μεγάλωνε έσκαβε τον βυθό, άνοιγε ρωγμή και φύγαν τα νερά, χάθηκε η λίμνη, επικράτησε ξηρασία. Τότε οι λέξεις γίνονται σιωπή κι έχουν πιο βαθύ αντίλαλο από πριν. Αφήνουν λευκό το χαρτί και άδεια την οθόνη. Εκσφενδονίζονται στα εσωτερικά μας τοιχώματα, σφαίρες που δεν βρίσκουν στόχο κι αδέξιοι παλεύουμε να επικοινωνήσουμε μιλώντας με τον καιρό ο καθένας μία ξένη γλώσσα δικού του θανάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου