Η εξ
αποστάσεως διδασκαλία αναιρεί τον Δημόσιο και Δωρεάν χαρακτήρα της Εκπαίδευσης,
μιας και αρκετοί μαθητές και των δυο βαθμίδων απέχουν από τη σύγχρονη και
ασύγχρονη διαδικασία, είτε λόγω ανεπαρκούς υλικοτεχνικής βάσης, είτε λόγω
έλλειψης στοιχειώδους τεχνογνωσίας και αδυναμίας βοήθειας από το γονιό, οπότε
οι διαδικασίες τηλεκπαίδευσης δεν εξυπηρετούν στην αναπλήρωση χαμένων ωρών,
παρά μόνο στο να διατηρηθεί επαφή του μαθητή (που θα καταφέρει να συνδεθεί) με
το σχολείο, τον καθηγητή, το γνωστικό αντικείμενο με ασκήσεις και μαθήματα στα
οποία ΔΕΝ θα παίρνουν απουσίες και δεν γίνεται να αξιολογηθούν για το Β
τετράμηνο, όπως και δεν γίνεται να προχωρήσουν στην ύλη.
Τόσες ώρες
προγραμμάτων κατά του BULLYING εστίαζαν στον Κοινωνικό Αποκλεισμό, και να που
ήρθε η στιγμή να τον υλοποιήσουμε επίσημα, ως Εκπαιδευτικό Σύστημα...
Απολαμβάνω
την διαδικασία. Λατρεύω την επαφή με τα παιδιά μου, μα ειλικρινά θλίβομαι και
εξοργίζομαι μαζί μου, με το σχολείο μου, με τη ΔΔΕ, με το Υπουργείο, σαν
σκέφτομαι τον ΕΝΑΝ , έστω έναν, μαθητή μου που λείπει από αυτό το......
ιντερνετικό πάρτι!...
Μικρόφωνα, καζούρα, κάμερες κλειστές, φωνές παιδιών, απορίες, εξηγήσεις,
ανάθεση εργασιών, οργασμός αλληλεπίδρασης, mail, πλατφόρμες ασύγχρονης,
κυψέλες, τοίχοι ανακοινώσεων, ιστολόγια κυψέλης...... και από ένα μόνο τμήμα
μου 7 άτομα απόντα...
ΔΕΝ Με νοιάζει η απουσία από το μάθημα. Με νοιάζει η απουσία από την ΟΜΑΔΑ!
Ξαφνικά Όλοι μαζί και κάποιοι, ως μονάδες, είναι Εκτός..
Εξήγησα στα παιδιά που συνδέθηκαν στο Webex πως ό,τι λέω εδώ, μόλις ανοίξουν
(αν ανοίξουν) τα σχολεία θα το ξαναπώ για ΟΛΟΥΣ, γιατί ΔΕΝ είναι δίκαιο να
λείπει ΟΥΤΕ ένας μαθητής από την διαδικασία!... Τούς εξήγησα πως ΔΕΝ θα βαθμολογηθούν
στέλνοντας τις εργασίες.. Θα τις αξιολογώ, θα τους επισημαίνω τυχόν λάθη, θα
τους τονίζω τί να προσέξουν, μα ΔΕΝ ΘΑ ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΘΟΥΝ!....
Απάντησαν "και γιατί να τις κάνουμε..?" "Τώρα τις κάνετε για να
ακονίσετε το μυαλό σας μέσα στην αδράνεια του εγκλεισμού, για να μην ξεχάσετε
όσα μάθαμε, για να μείνετε σε εκπαιδευτική εγρήγορση..!..."
Δυστυχώς, η εικόνα των 7 του τμήματος που απέχουν, λείπουν, απουσιάζουν, μού
αμαυρώνει όλη την χαρά της επικοινωνίας.
Είμαστε περήφανοι που προχωράμε μπροστά ως Εκπαιδευτικό Σύστημα.
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ως εκπαιδευτικός και ως Κάκια που προχωράμε μπροστά αφήνοντας
κάποιους πίσω... (στην παρούσα φάση, τουλάχιστον....) :(
Πριν χρόνια
υπηρετούσα στο 2ο Γυμνάσιο Γιαννιτσών. Είχαμε μαθητές από τα γύρω χωριά,
ελληνάκια, ρομά και αλλοδαπούς.
Κάποια στιγμή διαπιστώθηκε πολυήμερη απουσία ενός μαθητή από ένα διπλανό χωριό.
Επιχειρήθηκε τηλεφωνική επικοινωνία. Μάταια. Εστάλη ταχυδρομικώς ενημερωτικό
σημείωμα απουσιών. Μάταια. Ο διευθυντής (Μωυσιάδης Παντελής) με ρώτησε (εμένα,
γιατί είχα σχέση με το χωριό του μαθητή) αν γνωρίζω κάτι, αν συμβαίνει κάτι στο
σπίτι, στην οικογένεια.. Απάντησα αρνητικά. Δεν ήξερα τίποτα. Μού είπε,
ανθρώπινα από τη θέση ευθύνης του, "Θα αναλάβεις να έρθεις σε επαφή με
τους γονείς και το παιδί. Έχουμε ευθύνη. Δεν γίνεται να λείπει ένας μαθητής μας
από το σχολείο και να μην αναζητήσουμε το λόγο. Πού είναι αυτό το παιδί...? Τί
συμβαίνει...?"
Την επόμενη
μέρα πήγα στο σπίτι του παιδιού. Ναι, υπήρχαν οικογενειακά προβλήματα.
Καταφέραμε το παιδί να επιστρέψει στο σχολείο. Είχαν μείνει 2 περίπου μήνες ως
τη λήξη της χρονιάς, της Γ' γυμνασίου. Το παιδί τελείωσε.
Και τί έγινε
θα μού πεις...?
Δεν καταφέραμε να λύσουμε τα προβλήματα της οικογένειας. Όχι. Μα το παιδί ένιωσε
πως η σχολική κοινότητα ενδιαφέρεται γι’ αυτόν, πως δεν μάς ήταν αόρατη η
παρουσία και η απουσία του. Οποιοσδήποτε άνθρωπος, σε οποιαδήποτε δύσκολη
κατάσταση, όταν νιώσει κάποιον να εστιάζει πάνω του, διδάσκεται πως είναι να
δέχεσαι συμπαράσταση, να μην αισθάνεσαι μόνος, να έχεις κάποιον που είναι εκεί
και σε υπερασπίζεται.
Η εστίαση
του Διευθυντή μου, μού δίδαξε πώς δεν μπορώ να είμαι αδιάφορη προς καμία
απουσία μαθητή μου.
Πίσω από
κάθε παιδί που αργεί ή λείπει υπάρχει μια Ιστορία που δεν θα ψάξει ποτέ κανένα
Υπουργείο. Μόνο ο άνθρωπος, πίσω από το ρόλο του δασκάλου / διευθυντή, μπορεί
και οφείλει να ψάξει, για να μην λείψει κανένα παιδί από την Εκπαιδευτική
Διαδικασία.
Δίπλα στο
δάσκαλο και στο διευθυντή του κάθε σχολείου, ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων
καλείται και οφείλει να υπερασπιστεί το δικαίωμα ΟΛΩΝ των παιδιών για Ισότιμη
Συμμετοχή στην διαδικασία μάθησης, με όποιον τρόπο κι αν αυτή υλοποιείται.
Για το
Υπουργείο που στέλνει οδηγίες για 4ωρη ζώνη τηλεκπαίδευσης στο Γυμνάσιο, 8 -12,
με οργανωμένο ωρολόγιο πρόγραμμα, οι μαθητές που λείπουν απ τη διαδικασία είναι
απλά νούμερα. Απ’ τους 300.000 μαθητές οι 230.000, είπε με καμάρι η υπεύθυνη
τηλεκπαίδευσης διευθυντών και ομάδων
συντονισμού, είναι μέσα στις πλατφόρμες του ψηφιακού σχολείου. Νούμερα. Στατιστικά
στοιχεία σε μία οθόνη.
Για μένα οι μαθητές μου που λείπουν έχουν όνομα, πρόσωπο, συναισθήματα.. και
τούς θέλω στην τάξη. Και πιστεύω σ αυτό το εγχείρημα, που μ’ έναν τρόπο πλήττει
το δικαίωμα του κάθε μαθητή για Ισότιμη Συμμετοχή στην Εκπαιδευτική Διαδικασία,
θα πρέπει οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων να πάρουν μία θέση. Ως γονείς και
κηδεμόνες δεν αρκεί το παιδί μας να έχει πρόσβαση, μα και το παιδί του γείτονα.
Η συλλογικότητα θα δοκιμαστεί, όπως δοκιμάζεται πάντα.
Σ αυτό το συλλογικό δικαίωμα, το δίχως εξαιρέσεις, στηρίζεται η Δημοκρατία.
Ποιά Δημοκρατία, θα μού πείτε τώρα, ε...?
Μέσα σε περίοδο έκτακτων μέτρων, απαγορεύσεων υπέρ του καλού της δημόσιας
υγείας, η Δημοκρατία έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Συγχωρέστε με. Διαφωνώ.
