Τελεσίδικο

Δεν θα βγω απ’ τον Τάφο.

Έχω τρεις μέρες να κάνω τον απολογισμό μου

κι αν δεν μού φτάσουν θα ζητήσω παράταση..

Έχω να μετρήσω τις φορές που σταυρώθηκα

-          δικαίως ή αδίκως -

που αναστήθηκα ματαίως

δίχως ν’ αλλάξω τον κόσμο

ή τον Εαυτό μου

κι έδωσα ευκαιρία να συνεχιστούν οι Φαύλοι Κύκλοι.

Έχω να φυλλομετρήσω τ’ αγκάθια στο στεφάνι μου

πάνω στο «μ’ αγαπά, δε μ’ αγαπά» η Ζωή.

Έχω να απολογηθώ που παρέχω πέρασμα

στους εισβολείς

και με τα 30 αργύριά τους με εξαγοράζουν

και με πουλούν στους επόμενους

κι όλο αλλάζω χέρια αγοραστών.

Δεν αρκεί τόσο σκοτάδι για να σκεφτώ.

Χρειάζεται να προχωρήσω πιο κάτω,

πιο βαθιά,

πιο μέσα.

Στους πιο παλιούς νεκρούς.

Να μεταφράσω τον φόβο και τον θρήνο

να βυζάξω τις ρίζες του δέντρου

όπου κρέμονται αυτοκτονικά οι τύψεις των ανθρώπων

με το χώμα του να θρέφεται απ’ το λίπασμα των νεκρών

που δεν αναστήθηκαν ποτέ.

Η δύναμη βρίσκεται μπροστά στο τελεσίδικο.

Ελάχιστα πριν σφραγιστεί το φέρετρο

πριν βαρύνει το χώμα

πριν κοπεί το νήμα

πριν τελειώσουν τα Ποιήματα

τότε που θα πεθάνω στ’ αλήθεια,

δίχως ελπίδα Ανάστασης,

τότε

θα έρθει η σειρά σου ν’ αναστηθείς

δίχως να περιμένεις κάποιον άλλον

να έρθει να σε σώσει.