Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2020

Burn the Witch




Περιθωριακή, πληθωρική, απόμακρη, αντικανονική και αντικοινωνική. Ένα ζώο. Με μία λάμψη αρχέγονη στα μάτια της. Σαν μία πείνα που ξεπηδά φωτιά και τρώει το εύφλεκτο υλικό της. Σιωπηλή κι αθόρυβη, μα όχι αδύναμη. Αλίμονο αν επειδή είναι θηλυκό της χρεώσεις αδυναμία. Είναι φλόγα. Από κείνη την ήρεμη της καύτρας του τσιγάρου που καίει τα χείλη κι όταν την πετάς στο χώμα και την πατάς με το πόδι δεν λέει να σβήσει. Δεν. Φυτρώνει στο χώμα κι ανθίζει. Ψηλώνει και χαϊδεύεται με τον άνεμο. Χορεύει στους ήχους που σ' ενοχλούν και κλείνεις τα διπλά αλουμινένια σου κουφώματα για να μην τους ακούς. Και τραγουδά σε γλώσσες που γρυλίζουν, σφυρίζουν, γαβγίζουν, ουρλιάζουν, μουγκρίζουν και ταυτόχρονα συλλαβίζουν τρυφερότητες στ' ακροδάχτυλα μιας έφηβης που ερωτοτροπεί με τον εαυτό της, στο θρόισμα μιας λεύκας, στο υποθαλάσσιο ρεύμα που χαϊδεύει τη ράχη ενός θηλυκού καρχαρία σε οίστρο. Δε θα σού μιλήσει ποτέ στη γλώσσα σου. Πάντα θα έρχεται διαισθητικά κάτω από το ρούχο και το δέρμα σου, να πάρει στα χέρια της το μυαλό σου, να το ζυμώσει σε σχήμα ενθουσιασμού ,την ώρα που η πειραγμένη λογική σου αντιστέκεται, μιας και δεν είσαι άγριος πια, μα ένας  πολιτισμένος άνθρωπος.. και δεν είσαι για να ρισκάρεις. Θέλεις να έχεις τον έλεγχο. Θέλεις να μπορείς να ερμηνεύεις τα φαινόμενα, κι ας πέφτεις έξω. Είναι ασφαλείς οι αυταπάτες της κυριαρχίας σου. Κι αν εκείνη σε θέλει να αφεθείς,  δεν αφήνεσαι. Και καλά κάνεις γιατί, πίστεψέ με, είναι επικίνδυνο να αφήνεσαι. Ειδικά σε μία μάγισσα που θα μολύνει το πολιτισμένο μυαλό σου με βολβούς άγριας ορχιδέας που χύνει τους χυμούς της μέσα στον καφέ που πίνεις το πρωί για να ξυπνήσεις, κι ας μην ξυπνάς ποτέ. Εκείνη όμως επιμένει και με εκπλήσσει πώς δεν παραιτείται και τόσο παθιασμένα ασχολείται  μαζί σου. Χρησιμοποιεί όλες τις μεταμορφώσεις της. Υγροποιείται σε σταγονίδια και ρέει με την εισπνοή σου στα πνευμόνια σου. Αυτά τα πνευμόνια που προσέχεις σαν τα μάτια σου, μην και μολυνθούν και σε οδηγήσουν στον τάφο. Φοβάσαι να πάρεις βαθιά αναπνοή, φοβάσαι ν' αγγίξεις, φοβάσαι να έρθεις κοντά. Εκείνη, όμως, πλησιάζει το στόμα της στο δικό σου, με τα ζουμερά της χείλη και την ανάσα της να γαργαλάει τα φωνήεντα που πνίγεις από έφηβος. Γίνεται μαγνήτης και έλκει τα ένστικτα που θάβεις. Τα παίρνει μαζί της και βγαίνει έξω. Στη σκηνή όπου παίζεται το έργο, την ώρα που εσύ κρύβεσαι στα παρασκήνια μιας άδειας από κοινό και ηθοποιούς αίθουσας θεάτρου. Εκείνη κυκλοφορεί ιδρωμένη από πάθος, φορώντας ένα διάφανο νυχτικό ως τον αστράγαλο και σού νεύει να ακολουθήσεις. Διστακτικός και τρομαγμένος, μην και παρασυρθείς, κρύβεσαι πίσω από την κουρτίνα σου. Προσεύχεσαι στο θεό σου να την κάνει να παύσει το παιχνίδι της. Μα εκείνη είναι ο θεός. Κινεί τα νήματα, όσες παπαγαλίες κι αν έχεις αποστηθίσει. Όποτε θέλει βουτάει τη γλώσσα της στο μυαλό σου και σού θυμίζει πώς είναι να ζεις. Χώνεται στο καβούκι σου και κουνάει την ουρά της μαστιγώνοντας την ακινησία σου. Είναι βάσανο να μην σε αφήνει να ηρεμήσεις στην απομόνωσή σου. Μα, γαμώ, είναι θηλυκό... Ό,τι κι αν της επιβάλλεις θα σπάει τις αλυσίδες. Είναι τρελή. Δε χώρεσε ποτέ στις παλάμες σου. Πάντα ξεχείλιζε. Κι εσύ, ρε αλήτη δειλέ, κόσμε, παρόλο που απαρτίζεσαι από δύο βιολογικά φύλα, είσαι γνήσια αρσενικός, από κείνα τα κομπλεξικά αρσενικά που ατιμάζουν τη γυναίκα. Την κακοποιούν, για να πάψει να χαίρεται. Είναι βασανιστική η χαρά. Της τσαλακώνεις την εικόνα για να μάθει μόνο μηχανικά να ανταποκρίνεται σε κινήσεις επαναλαμβανόμενες που ακυρώνουν το νόημα: ξύπνα, πιες καφέ, δούλεψε,  φάε, αφόδευσε, πλοηγήσου, μίλα δίχως να μιλάς, κοιμήσου, ξύπνα, πιες καφέ, δούλεψε, φάε.......
Εκείνη, όμως, είναι θηλυκό. Πριν πεθάνει γεννά έναν πιο ανθεκτικό εαυτό της. Εσύ θα σβήσεις, μα εκείνη ακόμη θα βασιλεύει. Θα έχει επιζήσει απ' όλες σου τις κακοποιήσεις. Και θα είναι παρθένα σε κάθε της αναγέννηση. Θα είναι γόνιμη σε κάθε της εκδοχή. Και θα σε έχει ξεπεράσει. Θα ερωτοτροπεί, όπως όλες οι μάγισσες, με τον άνεμο, το φεγγάρι, το φως, το σκοτάδι, το δάσος, τα θηρία, ακόμη και με τους νεκρούς και με όσους θεούς θα έρχεσαι να ορίσεις. Και θα μιλά τη γλώσσα των θεών, καλύτερα απ' όσο εσύ μπορείς να την καταλάβεις. 
Είναι θηλυκό. Είναι μάγισσα. Είναι άγρια φύση. Είναι ο εφιάλτης σου, γιατί σε σπρώχνει σε όσα αρνείσαι, την ώρα που κάνεις πως δεν την ακούς και ντύνεσαι το κουστούμι σου, το τζιν σου ή τις πιτζάμες σου κι ετοιμάζεσαι για ύπνο.
Και στον ύπνο σου την διώχνεις, μα βρίσκει τρόπο να παίξει με το καλά πειθαρχημένο μυαλό σου και να σού θυμίσει την άγρια φύση σου που την έχεις θυσιάσει στον βωμό του εκπολιτισμού σου. Κάθε πρωί πείθεσαι πως δε θυμάσαι τίποτε από τα βραδινά σου όνειρα. Πονάει να θυμάσαι. 
Στην καθαρή της μορφή, θα είναι πάντα η Γυναίκα που δεν θα κάνεις ποτέ δική σου, γιατί είσαι δεμένος, ενώ εκείνη ελεύθερη. Κι όση προπαγάνδα κι αν πουλάς πως όλα τα κάνεις για χάρη της εκείνη ξέρει πως την ξεπουλάς για ένα κομμάτι ασφάλειας, σε έναν κόσμο γεμάτο ανασφάλειες. 
Είναι Γυναίκα και το όνομά της είναι Ζωή.
Είναι η μάγισσα που πρέπει να κάψεις με προσάναμμα τις ελευθερίες σου, αλλιώς θα στοιχειώνει τα απελπισμένα κτίρια στα οποία κατοικεί η φυγή σου. Θα στοιχειώνει το μυαλό σου που το παραγεμίζεις με σκουπίδια και ξερές γνώσεις. Θα στοιχειώνει κάθε παιδί που γεννάς και μέσα από το γέλιο και το βλέμμα του θα σού θυμίζει όσα απελπισμένα θες να ξεχάσεις πως απαρνήθηκες για μία χούφτα ασφάλεια μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο ανασφάλειες.

Η σωτηρία σου: Burn the Witch.











2 σχόλια:

Eυαγγελία είπε...

Ἐξοχο.!

Αγαπητή μου, είχα καιρό να περάσω απ’ το κατώφλι σου, και χαίρομαι που βρήκα την ευκαιρία να το κάνω. Να είσαι καλά και να συνεχίσεις να υφαίνεις πάντα δημιουργικά προπάντων τώρα που διανύουμε δύσκολες εποχές.

Χαιρετώ σε.!

~reflection~ είπε...

Ευαγγελία
νιώθω πως κάποιες φορές οι διαδικτυακές μας γωνιές είναι σαν τάφοι απ' όπου ξεπροβάλλουμε σαν φαντάσματα εαυτού από εποχές λεύτερου λόγου..
Εδώ μάς βρίσκει μόνο αυτός που μάς επιλέγει. :)
Δεν υπάρχουν τυχαιότητες..