Σκυλίσια κι ανθρώπινη Ζωή

My dog belongs to Excellent: Anne Geier

Σ' αυτήν την πένθιμη ακινησία
νηστεύουν οι αισθήσεις,
από Ζωή.
Άσκοπα, χωρίς ακολουθία μετάνοιας.
Νηστεύουν γιατί επιβάλλεται
μ' έναν τρόπο ήρεμης αιχμαλωσίας.
Εγώ νοήμων.
Εκπολιστισμένο το λουρί μου.
Ακολουθώ τον κανόνα
ακόμη κι όταν τον εχθρεύομαι.
Χρησιμοποιώ τα μέσα του
ακόμη κι όταν τον πολεμώ.
Δεν ξεφεύγω των προβλέψεων.
Καταδικάζομαι στο ακλείδωτο κλουβί μου.

Το σκυλί με τραβάει απ' το μπατζάκι.
Θέλει βόλτα.
Πάρε τη σκιά μου και βγες.
Τα κλειδιά μην ξεχάσεις.
Μέχρι να γυρίσεις
θα κείτομαι ίδια
ανάμεσα στους ανύπαρκτους.
Την επόμενη φορά όμως
μη βιαστείς να φύγεις.
Γάβγισέ μου
μήπως και ξυπνήσω από το λήθαργο.
Αν όχι,
κι αν μ' αγαπάς,
βύθισε τα δόντια σου στη σάρκα του μυαλού μου
να με συνεφέρεις
από αυτό το είδωλο του κόσμου
που με κατάπιε.

Ναι.

Μ' αρέσει αυτό που συμβαίνει.
Αυτό το αυθόρμητο
που ξεφεύγει από την τεχνητή κανονικότητα
τις τιμωρίες των φτιαχτών θεών
τις κατακρίσεις των μικρών ανθρώπων
το φόβο που σαν έθιμο κληροδοτείται,
που ξεφεύγει ακόμη
κι από τις συνταγογραφήσεις των πανεπιστημιακών.

Υπάρχει πολλή Ελευθερία
σ' αυτήν την αιχμαλωσία του Εαυτού.
Υπάρχει η Ελευθερία να επιλέξεις
το πού και το πώς
το ποιος και το πόσο.

Στο πάντρεμα της Νόησης
με το Ζωώδες σου Ένστικτο
γεννιέται αυτός ο ανυπέρβλητος Καλπασμός
που δε βιώνεται μέσα στις αποστειρώσεις του Νου
ούτε στην άναρθρη βιοπάλη της σάρκας.

Πέρα από τις συμβουλές
απλώνεται ένας δρόμος
που δεν περπατήθηκε ποτέ
από  κανέναν.
Δικός σου δρόμος.
Σου ανήκει.
Ή θα τον διασχίσεις
μ' Ένστικτο και Μεθυσμένο Νου
ή θα τον αρνηθείς
καταδικάζοντάς τον στην αφάνεια.

Ο εξομολόγος στην εκκλησία
συγχωρεί τις αμαρτίες που έκανες
μα όχι όσα αρνήθηκες να τολμήσεις.
Δεν υπάρχει συγχώρεση για τη δειλία.

Ο ψυχολόγος χτίζει πλάνα
προστασίας εαυτού.
Μην εκτεθείς.
Μην  πληγωθείς.
Φτάνει τόσο.
Τόσο όσο.
Όχι άλλο.
Η αξία των ορίων.
Πείθουν όλα
και χωρίς αναισθησία
γίνεσαι αυτός που περιμένουν.

Ο εξομολόγος κορυφώθηκε ποτέ?
Ο ψυχολόγος στάθηκε στην κορυφή
των θεωριών του να ουρλιάξει Εμπειρία?
Κάλπασαν ποτέ στο βράχο
πάνω από μια αγριεμένη θάλασσα?

Είναι επικίνδυνοι οι ήρεμοι άνθρωποι.
Σου κατευνάζουν τον παλμό.
Κι όταν η καρδιά υπολειτουργεί
πεθαίνεις.

Ήσουν λευκή πολύ
με κείνο το σπίρτο στο βλέμμα
σβηστό.

Ήθελα λίγο να σε δω
τη στιγμή που η απάντηση ήταν
Ναι
λευτερώνοντας τα Ένστικτα
και το Νου.

Ό,τι κι αν ακολούθησε.
Ζωή ή Θάνατος.

Ό,τι κι αν ακολούθησε
πλέον έχεις μέσα σου
την περιουσία μιας Κατάφασης
που λίγοι θα τη ζήσουν ποτέ.

ΠΟΙΗΣΗ: Δύσκολη Υιοθεσία

Ήρθε τυλιγμένο με γάζες, γιατί γεννήθηκε με πληγές και Υιοθετήθηκε Δύσκολα.
Δεν είναι Ποίηση. Είναι Κομμάτια Εαυτού. Είναι ο τρόπος που ζω τη Ζωή μου.
------------------------------------------------

Σε Υιοθετώ. Εγώ είμαι υπεύθυνη για Σένα. Για τα Ισχυρά Κίνητρα που κλονίζουν το υπέδαφός σου και σε μετατοπίζουν προς το Υπέρτατο +  του Εαυτού σου.

Όλες οι ευχές «Καλημέρα», «Καληνύχτα», «Καλή συνέχεια» ευλογούν τις καλές συγκυρίες Ζωής. Και οι κακές συγκυρίες; Και εκείνα τα δύσκολα σενάρια περιπετειώδους αγωνίας που σου ζητούν να ψηλώσεις, να μετατοπιστείς, να ενεργοποιήσεις όλες σου τις πτυχές, να αλλάξεις το πρόγραμμά σου, να υποστείς μία κατάρρευση, να προκαλέσεις μία αναδόμηση Εαυτού, να πεις Ναι στην πρόκληση;

Είμαι στο δρόμο σου με σκοπό να μείνω ως το τέλος της διαδρομής. Δεν με ενοχλεί ο καιρός. 

Λατρεύω το χιόνι, την ξηρασία, τη βροχή, τον κατακλυσμό, το θυμό σου, την ανασφάλειά σου, τον αρσενικό σου εγωισμό. Ήρθα να σε αγαπήσω ολόκληρο, χωρίς ακρωτηριάσεις. Ήρθα να σε συνοδεύσω στον Άδη και να σε φέρω πίσω. Να κρυφτώ πρώτη στο σκοτεινό σου δωμάτιο και να σε περιμένω εκεί όταν  αιώνια τιμωρημένο παιδί θα έρθεις να εκτίσεις την τιμωρία σου. Ήρθα να σε συντροφεύσω, όπως ο μόνιμος αντίλαλος της σκέψης σου. Να είμαι εκείνο το «Σ’ αγαπώ» που σου ζητά να είσαι ο Εαυτός σου, κατακερματισμένος μα άρτιος, πληγωμένος μα δυνατός. Ήρθα να περπατήσω δίπλα σου όλους τους δρόμους. Να μη φοβηθώ το σκοτάδι σου. Να μην τρομάξω από τα ουρλιαχτά των λύκων σου. Να μη λυγίσω από τις φοβέρες του Θεού σου. Να μην επιτρέψω να με πλανέψει ο Δαίμονάς σου που εκμαυλίζει τις Αλήθειες.

Ήρθα για Σένα και δε θα φύγω, εκτός κι αν Σε πάρω μαζί μου.

Σε Υιοθετώ. Εγώ είμαι υπεύθυνη για Σένα. Και μπορώ να το κάνω γιατί έχω ήδη καταφέρει να υιοθετήσω τους πιο Δύσκολους δικούς μου Εαυτούς και με όλους αυτούς σού συστήνομαι.

Και είμαι Εδώ γιατί στοχευμένα Εσύ με διάλεξες, σ’ αυτήν τη «Δύσκολη» αμοιβαία «Υιοθεσία» μας,  την οποία, πίστεψέ με, έχει τόσο ανάγκη ο Κόσμος, αυτό το δυσπροσάρμοστο ορφανό παιδί που η Ανθρωπότητα διστάζει να το Υιοθετήσει.

Βροχή

Εκεί που οι λέξεις γίνονται άναρθρες κραυγές
μιας Φύσης που βιώνει την αυταπάρνηση,
εκεί κρύβεται η ουσία των νοημάτων.
Βρέφος στα σπάργανατης παιδικής αθωότητας
που πορεύεται προς μία εφηβεία
που βρίθει από ακατανόητες προθέσεις και
από αυθορμητισμούς συναισθημάτων.
Να φοβάσαι τη βροχή...
όταν αυτή δεν είναι βροχή ονείρων
στο έδαφος της εφηβικής ευαισθησίας.

Παραπομπή

Αστεράκι σημειώσεων. *

Τα ένστικτα αρνούνται να ακολουθήσουν το χρόνο. Υιοθετούν ένα κοπάδι εαυτών και τρέχουν αντίστροφα στο ρεύμα. Ο κίνδυνος ατυχήματος πάντα τεράστιος κι όμως όλο γλιτώνουν, ενώ οι ακίνητοι σφαδάζουν από τον πόνο της αγκύλωσης. Οι ρόδες της καρέκλας γραφείου ονειρεύονται τους ίππους των οχημάτων. Μαρσάρισμα. Drift. Ιλιγγιώδεις ελιγμοί. Τα ποδαράκια των πεζών δισταγμών κρατάνε κόντρα. Πόσο ακόμα; Η χαρά πλησιάζει κορύφωση. Σε  λίγο θα σπάσει ο επίτονος κι όλες οι Δυνάμεις θα ευθυγραμμιστούν άγρια με την Ορμή των φραγμάτων που παραδόθηκαν στις ρωγμές τους.

Εγώ η Ίδια, 2018. Ενδοσκοπήσεις: Παρακινδυνευμένες Αντιστάσεις, Τόμος 43,  κεφ. 10, σ. 5689, § 3, Πλανήτης ΓΗ: Βιώματα

Προσωπική Ήττα

Τη φωτογραφία δανείστηκα από τη φίλη μου Sofia Zoubery

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Συμβαίνει να 'ναι νόστιμες
αυτές οι μαύρες ήττες.
Γλείφεις όπου σ' ακουμπήσουν,
όχι σαν σκύλος που γιατρεύει πληγές,
μα σαν πεινασμένος
που είχε χρόνια να δοκιμάσει
κάτι ζωντανό
που σκοτώνεται και σερβίρεται
με ιεροτελεστία δείπνου.

Γλείφεις το δέρμα,
τη γυαλιστερή ως το κόκκαλο πληγή,
τα μαλλιά που στάζουν ανώφελη προσπάθεια,
γλείφεις τους μολυσμένους
απ' το οξύ των ηττημένων ρημάτων
νευρώνες,
γλείφεις τα μάτια που δακρύζουν
κι όσο περνά η ώρα γλυκαίνει το κάψιμο
μουδιάζει η γλώσσα
και πάνω της λιώνουν οι λέξεις,
που δεν έχουν πια αξία- ποτέ δεν είχαν -
κι όλο το σιρόπι
με ιδιότητες αυτοθεραπείας
σε δυναμώνει
ώστε η επόμενη προσωπική σου ήττα
γευστικότερη όλων
να προσπαθήσει
-μάταια, και το ξέρεις-
να σε αποτελειώσει.

αποΠοίηση

Η Γάτα μέσα μου φταίει για όλα.

Εγώ είμαι αθώα.

Ακατοίκητη κιβωτός του Νώε

Επιστρέφω
με τα παπούτσια γεμάτα άμμο
γδαρμένη απ' το αλάτι
και το βράχο
με δέρμα ψαριού
που στραγγίζει κύμα
στη μέση του καθιστικού.

Ποτίζω το σανίδι
αλμύρα
-να ποτίζεις τα δέντρα
και κομμένα ακόμη,
έχουν μνήμες.

Αυτή η ακατοίκητη
κιβωτός του Νώε
δε λέει να ζευγαρώσει τον πνιγμό μου.
Υπό εξαφάνιση κινούμαι
στις θάλασσες μέσα μου
και ούτε ένα αγκίστρι
να με ψαρέψει
ίσως γιατί
δεν δαγκώνω πλέον τα δολώματα.

Τρόπος

Να έρχεσαι πάντα

άψογα προετοιμασμένος,

μα πάνω απ' όλα

να έρχεσαι έτοιμος

να τινάξεις όλα τα σχέδιά σου

στον αέρα.

Σαν σε όνειρο

Ο ύπνος μικραίνει
κι όσο μικραίνει βαθαίνει
απρόσμενα.
Μικρή τον απολάμβανα
όπως τη λογοτεχνία.
Ζούσα πολλαπλάσια ζωής
στο κάθε όνειρο
κι όλο σκαρφάλωνα στα δέντρα
που στην πραγματική ζωή
είχαν κοπεί επιμελώς.



Τα δέντρα εξακολουθούν κομμένα
μα τώρα ξυπνώ νωρίς.
Τοποθετώ το σώμα στο πράσινο χαλί
και δουλεύω με πραγματικότητες.
Τεντώνομαι ακανόνιστα
ύλη μου και επιθυμία.
Μία σπίθα με σκαρφαλώνει
από τους αστραγάλους ως τον κρόταφο
λες και εκεί κάτω στην πατούσα
γεννιέται το Θέλω.

Με καίει όπου πατήσει
μα όσο κι αν πονούν τα εγκαύματα
τ' αφομοιώνω
όπως το δάσος την πυρκαγιά του.

Έξω από το όνειρο
χωρίς λογοτεχνία
με εκείνη την επίγνωση
του πόνου στις πληγές
που μαρτυρά ότι ζήσαμε
πριν πεθάνουμε στο όνειρο
και πριν σκοτώσουμε τη λογοτεχνία.