Έχω εκθειάσει την ανάγκη να αγγίξουμε την πτώση και την
πληγή μας. Από το μέγιστο της συναισθηματικής καμπύλης πάντα ρέπω προς την
ολίσθηση, μόνη μου.. πριν με σπρώξει η απώλεια ή η έλλειψη...
Είναι το πρόβλημα που κουβαλά ο καθένας, που πιάνει το χέρι του και γράφει. Οι υγιείς δεν έχουν ανάγκη από θεραπεία...
Λέει ο ασθενής καλλιτέχνης...
-Με κατατρέχει μία μανιοκατάθλιψη.... Κλείνω τα μάτια και σπάνε οι καθρέφτες, κόβομαι, κάθε κομμάτι μου αυτονομείται και με πολεμά ή μ’ ερωτεύεται… Κι εγώ μία νιώθω απαθής και μία λιώνω σα μάγμα έκθετο σε λάβα ηφαιστείου!
Απαντά ο καρδιακός φίλος που τον συμπονεί ...
-Υπάρχει τρόπος να απαλλαγείς...
Αποκρίνεται ο καλλιτέχνης..
-Μα, δε θέλω να απαλλαγώ... Η μανιοκατάθλιψή μου είμαι εγώ... εκείνη ζωγραφίζει στον καμβά μου τις σουρεαλιστικές μου εικόνες και με γλιτώνει απ’ τον εαυτό μου κάθε που με σκοτώνω, κάθε που πέφτω... πέφτω... πέφτω στο κενό της απόγνωσης, κάθε που εξατμίζομαι και δεν υπάρχω.... Αν την χάσω, τι θα μου μείνει;... άδειοι αντίλαλοι.... κλειστά παράθυρα...κούφιες σκέψεις….. ΟΧΙ!... κατηγορηματικά ΟΧΙ.... αρνούμαι να απαλλαγώ από την ασθένειά μου..... Εγώ και η ασθένεια είμαστε ένα... και το νόημα το σεντόνι που αγκαλιαζόμαστε...... στις ώρες της άγριας σιωπής.
Είναι το πρόβλημα που κουβαλά ο καθένας, που πιάνει το χέρι του και γράφει. Οι υγιείς δεν έχουν ανάγκη από θεραπεία...
Λέει ο ασθενής καλλιτέχνης...
-Με κατατρέχει μία μανιοκατάθλιψη.... Κλείνω τα μάτια και σπάνε οι καθρέφτες, κόβομαι, κάθε κομμάτι μου αυτονομείται και με πολεμά ή μ’ ερωτεύεται… Κι εγώ μία νιώθω απαθής και μία λιώνω σα μάγμα έκθετο σε λάβα ηφαιστείου!
Απαντά ο καρδιακός φίλος που τον συμπονεί ...
-Υπάρχει τρόπος να απαλλαγείς...
Αποκρίνεται ο καλλιτέχνης..
-Μα, δε θέλω να απαλλαγώ... Η μανιοκατάθλιψή μου είμαι εγώ... εκείνη ζωγραφίζει στον καμβά μου τις σουρεαλιστικές μου εικόνες και με γλιτώνει απ’ τον εαυτό μου κάθε που με σκοτώνω, κάθε που πέφτω... πέφτω... πέφτω στο κενό της απόγνωσης, κάθε που εξατμίζομαι και δεν υπάρχω.... Αν την χάσω, τι θα μου μείνει;... άδειοι αντίλαλοι.... κλειστά παράθυρα...κούφιες σκέψεις….. ΟΧΙ!... κατηγορηματικά ΟΧΙ.... αρνούμαι να απαλλαγώ από την ασθένειά μου..... Εγώ και η ασθένεια είμαστε ένα... και το νόημα το σεντόνι που αγκαλιαζόμαστε...... στις ώρες της άγριας σιωπής.
34 σχόλια:
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ
Η μανιοκατάθλιψή μου είμαι εγω... εκείνη ζωγραφίζει στον καμβά μου τις σουρεαλιστικές μου εικόνες και με γλιτώνει ραβοντας φτερα στην πλατη μου καθε που πεφτω...πεφτω...πεφτω από το στίχο.... Αν την χάσω, τι θα μου μεινει??... αδειοι στίχοι.... κλειστα παραθυρα... ΟΧΙ!... κατηγορηματικά ΟΧΙ.... αρνούμαι να απαλλαγώ από την ασθένειά μου..... Εγω και η ασθένεια είμαστε ένα... και ο στίχος το σεντόνι που κάνουμε έρωτα...... αργα τις Νύχτες........
~~~~ΤΕΛΕΙΟ~~~~
Όταν κατέβουμε τη σκάλα τι θα πούμε
στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,
αυστηροί, γνώριμοι, αόριστοι φίλοι,
μ' ένα χαμόγελο στ' ανύπαρκτα τους χείλη;
Τουλάχιστον δωπέρα είμαστε μόνοι.
Περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει,
και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα
κάτι που δίνει στα πράγμα χρώμα.
Αλλά εκεί κάτου τι να πούμε, πού να πάμε;
Αναγκαστικά ένας τον άλλον θα κοιτάμε,
με κομμένα τα χέρια στους αγκώνες,
ασάλευτοι σαν πρόσωπα σε εικόνες.
Αν έρθει κανείς την πλάκα μας να χτυπήσει,
θα φαντάζεται πως έχουμε ζήσει.
Αν πάρει ένα τριαντάφυλλο ή αφήσει χάμου,
το τριαντάφυλλο θα 'ναι της άμμου.
Κι αν ποτέ στα νύχια μας ανασηκωθούμε,
τις βίλες του Posilipo θα ιδούμε,
Κύριε, Κύριε, και το τερραίν του Παραδείσου
όπου θα παίζουν cricket οι οπαδοί Σου.
καλησπερα!!!!
Κάκια μου, γαιτί τάχα δεν μπορείς να κρατήσεις την Ποίηση χωρίς τη ροπή προς την αυτοκαταστροφή;;
Γιατί δεν μπορεί να είναι οργασμός δημιουργίας; Γιατί να πρέπει να φθείρει, να λιώνει να πεθαίνει;;
Λέω να σηκωθεί αμέσως τώρα και να προβάλλει κυριαρχικά τη Δύναμη της Δημιουργίας, την Ορμή της Αγάπης και να τα σαρώσει Όλα!!
Την αγάπη μου
πέφτω...μα έτσι μόνο θα μάθω να αντέχω την πτώση...έτσι μόνο θα μάθω και να πετάω...
κλείνομαι...μα έτσι μόνο μπορώ να συμμαζέψω τις σκέψεις μου...έτσι μόνο θα μπορέσω να τις αποτυπώσω στο χαρτί...
αφήνομαι να με παρασύρει η έμπνευση, το συναίσθημα, η διαφορετικότητα, αντιήρωας, απόμακρη, χαμαιλέοντας σκιών...άλλοτε έτσι, άλλοτε αλλιώς, αρκεί να μπορέσω να βγάλω από τα λαγούμια του μυαλού τις σκέψεις μου που δημιουργούνται...
αφήνομαι να με παρασύρει η πτώση και μετά ξανά σηκώνομαι...οφείλω να σηκώνομαι...
πολλά φιλάκια ποιήτρια της συναισθηματικής καμπύλης :))
παιρνω το σεντονι μου κ φευγω....φιλια!!!
Αντρέα
το κείμενο σε ευχαριστεί....
εγω εκπροσωπώ το χέρι που γραφει, περιγραφοντας το χορό των σκέψεων μέσα από κοστούμια εποχής ραμμένα με λέξεις....
Συλλαβίζεται το φ-ι-λ-ι γραμμα γραμμα και σε καληνυχτίζει.....
Βούλα.....
εσύ ξέρεις....
ωρες ωρες κυλας σε ρυάκια μόνωσης που κανείς δεν άπλωσε το χερι να αγγίξει.... σαννευρωνες ηλεκτρισμένης ροής μεσα στη σκέψη μου....
Τα φιλιά μου.....ενα με την ασθενεια που ο Καθενας κουβαλα... και τις περισσότερες φορες λεγεται ΤΡΕΛΑ.....
Κάπως έτσι...
Μάγε
Οι οπαδοί του Θεού παθιάστηκαν με το χειροκρότημα...
κι ο κάθε εθισμός είναι ασθενεια...
μα σήμερα δε θελουμε ν'απαλλαγούμε από αυτες..
καπου εγραψα πως Κάποιοι Δεσμοι δε λύνονται ούτε με μάγια..
Φοράς το παραξενο πουκαμισο με τα αναποδογυρισμένα μανίκια που σε σφιχταγκαλιάζει ερωτικά... και κλείνοντας τα ματια ερωτοτροπείς με την πίεση που σου ασκεί καθως από άμυνα προσπαθείς να ξεφύγεις....
μαζοχιστικά στρεφεσαι εναντίον σου και τ'απολαμβάνεις..
πεφτεις...
πεφτεις....
πεφτεις.....
βουτας στο κενο.....
ανυψωνεις μονο το βλεμμα..
ενω το σωμα όλο και πιο βαρύ έλκεται από παραξενα ενισχυμενες βαρύτητες...
σαν να θελεις σκοπίμως να τσακιστείς για να μυρίσεις το άνθος του θανατου....
μα .... γι' αυτο έγινες Ποιητης, μάτια μου.....
για να μπορεις να προσομοιώνεις στη σκέψη τα Αδυνατα.... τα Ασύλληπτα... τα Υπεράνθρωπα....
πεθανα χίλιες φορες..
αλλες τόσες ήρθα πίσω...
μεσα από ποιητικές αναστάσεις.....
το θαύμα μου λάτρεψα, καθως και την πληγη....
και πιο μεγαλη πληγη από τον Ερωτα δε γνωρισα...
εκεινο το μαχαιρι ακομη το στροβιλίζω στην ανοιχτη πληγη μου...
κι όλο πεφτω.......
πεφτω..........
πεφτω......
μα...πριν χαθω τον φιλώ στο στόμα...
τον ίδιο τον Ερωτα..
ή τον Θανατο...
μοιαζουν τόσο πολύ!!!..
μπερδευεται καθε φορα το Ποίημα και αντί να ερωτευτει...πεθαινει....
Σε φιλω.... με υποκλισεις για το κίνητρο που μου εδωσες......
Υπερ-Μαγικο!!!
"Πώς γλιστρούν αυτοί οι δρόμοι
πέφτω έξι, πάνω εφτά θα σηκωθώ
και μαθαίνω από τις πτώσεις
λίγο-λίγο, πιο καλά να ισορροπώ"
Ρεγγίνα
οι καθρεφτες του Εαυτού μας είναι ιδιότροπης κοπής..
Πρωτη αυτοπροβολή της Πίεσης είναι η Αυστηρή Κριτική που ασκούμε στον Εαυτό μας..
λίγο λίγο εκείνος εθιζεται...
μαθαινει να δεχεται αυτο-Πίεση....
Η αυτοκαταστροφική τάση είναι Ευλογία όταν εκπαιδευτείς να την αντιμετωπίζεις ως εμπόδιο προσπελάσιμο, γιατί προσομοιώνει σεναρια να τροχίσουμε τις αντοχες μας..
Και μεσα από ενισχυμενες αντοχες γεννιεται η Θεϊκή Δημιουργία που Προσεγγίζει το Τελειο...
Νιώθω ότι ελαχιστοι αγγιξαν Θεό....
μπορω να θεωρήσω καποιους βουδιστες να εξασκούν τη λεκτική απόδοση της μαζοχιστικά στερητικής φιλοσοφίας τους..
Ασθενειες υπαρχουν πολλες...
οι μανιοκαταθλίψεις δεν είναι ορατες στην καθημερινή συναναστροφή...
όμως μέσα από ένα ελεύθερο κείμενο μπορείς να κατανοήσεις το μεγεθος του Εκτροχιασμού που κουβαλαει ο καθενας μεσα του.....
Τα φιλιά μου...... αγαπης ασθενειες καρδιας....
Ονειρέματα
διακρίνω μία πρωτοβουλία στην πτώση σου.....
κι εγω στιγμιαία το ανεφερα..
μα στο σύνολό της η ροπή προς την πτώση τελείται μονη της...
είναι ψευδαισθηση πως εμείς την επιλέγουμε...
είναι αυτό που αναφερω για τα Κείμενα...
εκεινα μας επιλεγουν να αποτυπωθούν από το χερι μας..
κι όχι εμεις...
ετσι και η ασθένειά μας.... ο εκτροχιασμός που ανεφερα στη Ρεγγίνα....
Το πόσο βαριας μορφής θα είναι η ασθενεια, το πόσο αμβλεία ή οξεία θα είναι η γωνία εκτροχιασμού δεν είναι κατι που συμβαίνει από βούλησή μας.....
Βρισκόμαστε στο ματι του κυκλώνα πριν αποφασίσουμε να φορεσουμε τα καλά μας, να μας βρει το Ποίημα Περιποιημενους....
ολα συμβαίνουν σε ανύποπτο Χρόνο.....
όταν θεριέψει η Αναγκη και η Ίδια αποφασίσει πως ήρθε η Ωρα...
τα φιλιά μου..... καταλληλες στιγμές για.... Ποίηση.....
Δημητρη
κάθισε λίγο..
καθισε αναπαυτικά στον καναπέ που εχω στο τσαντηρι μου..
Αυτη τη ταση φυγής που σε κατατρεχει υποδηλώνει εναν εκτροχιασμό..
Εναν ρόκ εκτροχιασμό...
ελα να το συζητήσουμε....
Κλείσε τα ματια και σκέψου την πρώτη φορα που πηρες το σεντόνι ή την κουμερτα σου κι έφυγες....
χχχχχμμμμ....
λοιπόν?.....
{αστειεύομαι....... μία τσιγγανα από τον άνω μαχαλά γεματη εμμονές και τικ, ποτέ δε θα μπορούσε να προσποιηθεί την ψυχολόγο!....}
φιλια......που παντα φέρουν το τραυμα των αποχωρισμων....
αν φυγεις μην πας μακρια..
ίσως μεχρι το μπλοκάκι σου!!!!
Christina
και λάθος να είναι...
νιώθω ότι μερικές φορές είναι όντως Έτσι Ακριβώς....
απ'όποια μεριά κι αν γυρίσεις την οπτική γωνία της Αναγνωσης...
Σε φιλω με καλοσωρίσματα....
{ήμουν ετοιμη να πω "καθισε κι εσύ στον καναπε!!!"....
;-))))
αλλα......
Φοβαμαι μήπως τελικά όταν καθισω εγω βγουν στο πρωτο πλάνο πιο πολλές εμμονές, φοβίες, τικ, κομπλεξάκια και ασθένειες από όσες υποψιάζομαι πως με κατατρεχουν!....}
Bd
ξερεις γιατι?...
Γιατί είχες Δάσκαλο τον Άνεμο...
εκεινος ξερει από ισορροπίες....
μα ξερει κι από σκορπίσματα..
ξερει κι από απλές εισόδους που ψαχνουν πολύπλοκα κρυμμενες Εξόδους.....
μα....
καποιες φορες κι ο Ίδιος ο Άνεμος εγκλωβίζεται και τον πιάνουν οι μανιοκαταθλίψεις του.....
τοτε θεριεύει το αναστημά του και .............
φιλιά... ρεαλιστικής ασυνεχειας...σουρεαλιστικής ολοκλήρωσης στη Σκέψη που Συνορα Δε γνωρίζει!......
Η ανθρώπινη φύση δισυπόστατη νους και σώμα.Το σώμα είναι έρμαιο του νου .Ο νους δημιουργεί τον κόσμο γύρω του,το τραγικό είναι ότι αγνοεί την αλήθεια της ύπαρξης του με αποτέλεσμα να είναι σε διαρκή πλάνη ,πλάνη που μπορεί να οδηγήσει το σώμα στην αυτοκαταστροφή.
Ο άνθρωπος που το σώμα του τον οδηγεί ,δηλαδή ο πτωχός τω πνεύματι είναι ευτυχής?
Σε έχει απασχολήσει αυτή η συνεχής πάλη με τη ποίηση δηλαδή με το νου που οδηγεί σε τι ωφελεί?Η μήπως είναι η ερώτηση αφελής ?ρώτησε ποτέ το φεγγάρι γιατί υπάρχει και τι ωφελεί ?
Θά΄θελα νά΄μουν
αστέρι να φέγγω
ποτέ να μη φεύγω
απ΄τον ουρανό...
Νά΄μουν ο ήλιος
στις γκρίζες σου μέρες
στις άδειες Δευτέρες
η Κυριακές?
Νά΄μπαινα μέσα
στο αίμα σου μόνο
και να σε θυμώνω
κι εσύ να πονάς
Στο μορφασμό σου
να γίνω το γέλιο
σε πρόσωπο τέλειο
ο θυμός ωχριά...
Το χρώμα να΄μουν
στ΄αχνά μαγουλά σου
και στα σωθικά σου
ανάσα βαθιά...
Μα Έρωτας είμαι
και δεν έχω λύσεις
αν δεν μ΄αγαπήσεις
να φύγεις... απλά
Κι εγώ θα κρυφτώ
σε μια χαραμάδα...
δικό σου το θαύμα
κι η επιλογή...
Έτσι να μείνει λοιπόν μα να βρει και άλλους τρόπους να ζει και να γράφει, να δημιουργεί... η μανιοκατάθλιψη εκείνου μόνο μάτια ίδια άλλων θε να αντικρίσει... ας ζήσει, αυτό θέλω κάκια μου, να ζήσει και να δημιουργήσει μέσα από την ίδια τη ζωή.!!!
:*
Για να σχολιάσει κανείς μόνο την απόκριση του καλλιτέχνη πρέπει να δει πρώτα βαθειά μέσα του. Να σκάψει. Να καταλάβει.
Εκείνος είχε καταλάβει.
Είχε καταλάβει;
Κάκια μου,
ναι. Στάθηκα πολύ σ αυτά που λες. Είναι έτσι! Πολλά επεισόδια όλα εσωτερικής καύσεως..
Έλα μια βόλτα από ε΄δω:http://anemondixtia.blogspot.com/2010/11/blog-post_12.html
κι αν θέλεις δήλωσε συμμετοχή..
Είναι κάτι συρτάρια που κρύβουν πολλά..
Τα φιλιά μου
-Μα, δε θελω να απαλλαγώ... Η μανιοκατάθλιψή μου είμαι εγω...
διότι, σε ένα κόσμο που θα έχουν 'θεραπευτεί' όλα, δεν θα έχουν πια θέση οι θεράποντες...
ποιος είπε ότι θέλουμε να αποστειρωθούμε, να γευτούμε την κλινική καθαρότητα της άγευστης 'ισορροπημένης' και 'υγιούς' ζωής;
σύσκηνος Κάκια...
εγώ και η ασθένεια είμαστε ένα... λες...
όσο είμαστε ακόμα ευλογημένοι να ασθενούμε...
Κένταυρε
ρωτησα κατ' επανάληψη το Φεγγάρι, γιατί υπαρχει....
ΕΔΩ
Κάθε μας δραστηριότητα είναι Ποίηση...
είναι θαυμασμός στο αντίκρισμα του Κόσμου..
είναι Ατομική Ερμηνεία του Γεγονότος...
είναι αλληγορία αντιστοίχισης των εσω με τα έξω...
καθενας είναι Ποιητής, ακόμη κι αν επίσημα δεν έχει αναλάβει το ρόλο....
Ο Νους, ακόμη και μέσα από την αυστηρή μαθηματική σκέψη, λειτουργεί Ποιητικά,
μέσα από το απροσδιόριστο μαθηματικών ορίων,
μεσα από το απαγορευτικό των διαιρέσεων με το μηδέν,
τα άπειρα όρια της συστοιχίας των αριθμών,
τους φανταστικούς αριθμούς...
Το Σωμα καταδικασμένο - μα απολαμβάνοντας την ΚΑταδίκη του - ακολουθεί αυτούς τους Θεϊκούς Συνειρμούς που ΔΕ χωρανε στον ασυνορο Νου, ίσως γιατι τον χρησιμοποιούμε με λάθος τρόπο...
Η ασθένειά μας μπορεί να εντοπίζεται ακριβώς εκεί..
Στο ότι χρησιμοποιούμε πεπερασμενα τον Αχανή Νου...
μα...πως να ξεφύγουμε της λαθος νοοτροπίας?..
Ποιος Θεόσταλτος Γιατρός θα μας ανακουφίσει τον Ποιητικό μας Πόνο, που εκφράζεται μεσα από ασθενείς στίχους πανω στο Αιώνιο κρεβάτι της Συμπύκνωσης?...
Και η μανία της Αφαίρεσης?..
νιωθουμε ότι με τη Σπαρτιατική Λιτότητ του λογου θα αγγίξουμε Πεμπτουσία..
Αληθεια?..
Πλάνη κι αυτο?..
Γιατι ωσανΠοιητες οφειλουμε να "αρρωστήσουμε" με ίδια συμπτώματα ΟΛΟΙ?...
αρνουμαι φίλε μου να μπω στο Νοσοκομείο της Διαγνωσης...
εγω αποδεχομτια την Ασθένειά μου..
ανίατη...
αλλες φορες με συμπτώματα Παιδικότητας..
αλλες με στερητικά σύνδρομα Ενηλικης Γυναίκας..
άλλες με Ιογενείς αυθάδειες αλήτικης αμεσότητας...
άλλες φορές με συμπτώματα βρογχικού θράσους και αφορισμού - που ευτυχώς παιρνάνε γρήγορα...
Το σωμα μου με έμαθε...
σε κάθε σύμπτωμα αντιδρά αναλόγως..
κι άλλες φορες απλά μου γυρίζει την πλάτη, αδιαφορώντας για την "εικονική" μου ασθένεια που λυσσομανάει για ένα στίχο αντιβιωτικής θεραπείας στην καλπάζουσα έξαρση της Ίωσης..
Τα φιλιά μου.... αρνούμενα να δεχτούν άλλες αντιβιώσεις περαν των στίχων...
Μάγε,
ανίατη αρρώστια που περιέχει την ίασή της...
μα...
το Ποίημα ακόμη δεν γιατρεύτηκε..
δε θελει?..
δεν δύναται?..
μήπως και το Ποίημα φέρει την Ιδιοτροπία του Ποιητή και αρνείται να απαλλαγεί από την ασθένειά του?..
Είναι ολες οι ασθενειες θανατιφόρες?..
πιο θανατηφόρα ασθενεια από την ίδια τη ΖΩΗ υπερχει?...
η ΖΩΗ μας οδηγεί κάθε μερα πιο κοντά στο θανατο....
ο Έρωτας?..
ασθενεια?..
μηπως είναι η εναλλακτική θεραπεία στην ΑΣΘΕΝΕΙΑ που λεγεται ΖΩΗ?...
Αγαπα με, επιτάσσουν τα τραγούδια....
και οι φωνες υψωνουν το διαπασών των ματιων..καθώς η μουσική απλώνει στο σώμα και στο Νου που βασανιζεται το καταπραϋντικό της...
http://www.youtube.com/watch?v=bYVAksacNlA
τα φιλιά μου..... της Ζωής Ιώσεις.... του Ερωτα εμβόλια!!!!...
Γλυκιά μου Αληθεια
η Ζωή παντα βρίσκει τρόπους να επιβιώσει ο Ιός της...
και ο καθένας μας εφευρίσκει τρόπους να αμυνθεί όταν η Ασθένεια Γιγαντώνεται και αγγίζει όρια Εθισμού...
Τα στερητικά σύνδρομα είναι πιο επικίνδυνα από την ίδια την αρρώστια...
και ειδικά όταν η εναλλακτική θεραπεία του Ερωτα, που ανεφερα στο Μάγο, μετουσιωθεί σε ασθένεια και συνοδευτεί αβίαστα από το στερητικό της σύνδρομο....
Εκείνος ο Θεόσταλτος Γιατρός πότε θα έρθει?...
κι αν ερθει και τελικά ερωτευτεί κι αυτος?...
ποια παρηγοριά μας μενει?.
μηπως ο ίδιος ο Θεός?..
οι Θεοι ερωτεύονται?....
αρρωσταινουν ψυχικά από την έλλειψη του αντικείμενου του Παθους τους?..
Ο Θεός έχει Παθος?..
κι αν όχι, τότε πώς στυάλαξε τόση ομορφια στο Συμπαν?..
Τοσες εκρήξεις πλανητών....
τοσους πυρήνες καρδιάς σε σχάση...
τόσα ανθίσματα σε κήπους..
τόσα ποιηματα που εκθειάζουν αδυναμίες.....
Μήπως ήδη είναι Αρρωστος ο Θεός μας?...
ΑΡΡΩΣΤΟΣ για δημιουργία, ερωτα, δραση?..
αλλιως γιατί ΟΛΑ αυτα?...
αναρρωτιέμαι....
κοριτσάκι στο πρωτο θρανιο της Ζωης...
ακομα..
φιλι....ολογλυκιας αλήθειας...
Χριστόφορε
δε χρειάζεται να καταλαβεις...
μόνο να ψυχανεμιστείς την πρόθεση..
Η πρόθεση καταδεικνύει την ασθενεια...
καθε λέξη έχει προσβληθεί..
κάθε στίχος έχει το άρωμα της ενέσιμης Τρελας που ο καθενας κουβαλάει μεσα του...
Πόσες φορες δεν χαρακτήρισε η κοινή γνώμη τον κάθε Ποιητη - γνωστό, αγνωστο - με τη φράση:
"Αυτός ζει στον κόσμο του?.."
Αυτηη απομόνωση είναι ασθένεια...
δηλωνει αποκοπή από το σύνολο και αυτο-φυλακιση στην Ιδιωτική μας Ιδιοτροπία..
Ο Ποιητής αναπόφευκτα είναι αλλαζόνας..
αν τον ρωτήσεις θα σου πει ότι ο δικός του κοσμος είναι καλύτερος των άλλων, του έξω, του ιδεατού, όπως κι αν ορίζεται αυτος..
Λατρευει παθολογικά τις Ιδιοτικές του Αποχρωσεις.. το Ατομικό του Άρωμα... την Ιστορία που μεσα του καταγραφουν οι λεξεις....
Αυτό το ΕΓΩ που προβάλλει μεσα στο στίχο, είναι γυμνό και ακομη κι όταν το γκρεμίζει εμμεσα το εκθειάζει...
Αυτη η εστίαση είανι παθογόνα κατασταση.....
αλλα ο ΠΟιητής έχειτο χαρισμα να μπορεί να "δει" τον εαυτό του στη θεση του ΚΑΘΕ ανθρωπου...
οποτε εξυπνώντας το ΕΓΩ του εξυμνεί τον Ανθρωπο....
Αυτο είναι μεγαλειο...
και δε χρειάζεται κατανοηση...
μόνο να είσαι υποψιασμένος πως το κύμα είναι πιο βαθύ απ'άυτο που φαινεται στο στίχο....
Αφηνω φιλιά να διασχίσουν το δρόμο ως την νέα σου αναρτηση.....
ερχομαι προσεχως.....μολις ξεφύγω από τον ερωτιάρη Χρόνο που με κυνηγάει μονιμα....
Αρρωστος κι ο Χρονος?....
μαζί μου?...
μπα?..
κι εσενα κυνηγαει?..
εεεεεεεεεεεεε.....
ΠΟΛΥ ΑΡΡΩΣΤΟΣ ο ΧΡΟΝΟΣ...
αφού κυνηγάει άντρες γυναικες....
χχχχχμμμμμμμμμμ..
φιλι....επαναφορας στη σοβαρότητα!!!!...χι χι χι...
ωχ!.......
Ρεγγίνα μου
θα ερθω..
παντα μου άρεσαν οι εκπλήξεις..
ακομη και τις δυσαρεστες της Ζωης εφευρισκα τρόπο να τις διασκεδάσω και να τις απολαύσω δεόντως...
όσο για τη συμμετοχή, δεσμεύομαι λίγο και φοβαμαι μην δεν αποδειχτώ συνεπής, λόγο εκείνου του κυνηγητού που άρχισα με το Χρόνο...
φιλι....καθρεφτισμα στους καθρεφτες των ματιών σου....
Νημερτή
σε τσακωσα!!!
επεσες στην παγιδα της δυαδικής σκέψης!! .... ΕΣΥ!!!..
Όρισέ μου τι θα πει Ασθενεια, Νημερτή..
και τοτε θα σου πω τι εστί Ίαση....
μήπως η Ίαση είναι η ασθένεια της Ασθενειας?....
Δυαδική διαδοχή σκέψης που τελειωμό δεν εχει..
Εξω από αυτή δεν υπαρχει ασθενεια ούτε ίαση... ευλογημενος ή καταραμενος....
υπαρχει μονο Υπαρξη...
περιμενω συναινεση ή διαξιφισμό...
το πεδίον παντα ελεύθερο...
φιλι....εξω από τη Δυαδικότητα.. εκει που τίπτοε δε νοσεί, τίποτε δε θεραπεύεται.... και ολα απλά ίστανται...
να ρωτήσω;
από που προκύπτει στο σχόλιό μου Κάκια η δυαδικότητα;
μήπως δεν με διάβασες προσεκτικά; δύσκολο για σένα...
ίσως αν έβαζα σε εισαγωγικά το 'ασθενούμε' να γινόταν σαφέστερο το σκωπτικόν του σχολίου...
ηπίως διεμαρτυρήθην και ησχύχως αποχωρώ...
Υπέροχε Νημερτή,
ακομη κι αν ειχες τοποθετήσει τη λέξη σε εισαγωγικά παλι δε θα αντιλαμβανόμουν το κρυφό της νοημα...
Η παρερμηνεία μου θα ίσχυε ως έχει...
Δεν έχω μελετήσει φιλοσοφικές θεωρίες και ομολογώ ότι υστερώ....
Εύλογα συνεχίζω να αναρρωτιέμαι:
1. Τι σημαίνει "σκωπτική θεώρηση"?..
2. Η σκωπτική προσέγγιση των πραγμάτων δεν κρύβει δυαδικότητα στη σκέψη?....
Δυαδικότητα σημαίνει να συμπεράνεις πως κατι νοσεί ή όχι, κάτω από οποιαδήποτε οπτική του θεματος...
Εξω από το δυαδικό κόσμο, δεν υπαρχει ασθενεια, αλλά Διαφορετικότητα...
Ο τρελος είναι τρελος συγκινόμενος δυαδικά {με βαση τη λογική σκέψη και την παραλογία - το αντίθετό της} με τον λογικό άνθρωπο...
Εξω λοιπόν από τη δυαδικότητα δεν υπαρχει ουτε τρελος,ουτε λογικός...
Υπαρχουν απλά παραλληλες Σκέψης και Θεωρήσεις των πραγματων....
Υπαρχει μόνο Υπαρξη....
καμία ασθενεια....καμια θεραπεία...κανενας θεράπον ή ασθενής...
Ομολογώ την αλήθεια μου πως ενα χαμόγελο παιδικού θριάμβου σχηματίστηκε στο μουτράκι μου μόλις διάβασα το αρχικό σου σχόλιο, γιατί το είδα σαν μία αφορμή να επακταθεί η συζήτηση στην αναιρεση του κειμένου της αναρτησης με το αιτιολογικό πως τελικά "η ασθένεια" υποκειμενικά ορίζεται...... αναλογα οριζεται και η ίασή της...
με γοητεύει η θεώρηση του τρελού που λεει :
"Νομίζετε πως εγω είμαι τρελος?.....χα!..ΛΑΘΟΣ!..εσεις είστε τρελοι...εγω είμαι απόλυτα λογικός με τον δικό μου τροπο..."
Ολος αυτος ο συνειρμός προκύπτει από τη σύγκριση των Δύο Καταστάσεων: Υγιείς {κατα τους αποδεκτούς κανόνες συμπεριφορας} - Ασθενής {παλι με βαση τους ίδιους κανονες...}
Σημειώνω πως περιμενα ακομη και μετα τη λάθος ερμηνεία μου να με βοηθήσεις να καταλάβω το πραγματικό νόημα του σχολίου σου....
Επιμενω στις ερωτήσεις που παραθετω παραπανω...
Το τσιγγανακι αναλφάβητο καθισε παλι στο θρανίο της Ζωής....
Όποιος κατεχει ένα μυστικό τεκμηρίωσης οφείλει να το καταθετει...
Η αποχώρησή σου άφησε μία πικρή γεύση στο στόμα...
Το μόνο που μπορω να πω είναι ότι η πρόθεσή μου ήταν παιδική, το "σε τσακωσα" χαριτολογούσε για να δηλωσει τον παιδιάστικο ενθουσιασμό μου μπροστα στην οπτική μιας νέας τροπής της συζήτησης επι του θεματος της Τρελας του Ποιητή....
Εύχομαι η "αποχωρηση" σου να μοιάζει με μία δική μου αναρτηση που αμεσως την διαδέχτηκε μία "Αφιξη".... που στην προκειμένη περίπτωση μεταφραζεται ως επιστροφή στον τσιγγανικο μαχαλά....που νιωθω είναι πάντα φιλόξενος και δεν προσβάλει κανένα...
Σου στελνω τα φιλιά μου.....μαθητευόμενα ακόμη να υπογραφουν αλλη μία φορα πόσο σεβονται και εντιμούν τις σκέψεις όλων των bloggers, ακομη και μεσα από επικείμενους διαξιφισμούς...
ΕΝΑ ευχαριστω είναι λίγο!!!...
αχ....
εσυ ξερεις......
Κακια ενας καλυτεχνης αρνητε να απαλγει...
Ειμαστε αυτο που ειμαστε και φτανει που το ξερουμε...
Αυτο μας δινει ολη την δυναμη για να καταπολεμησουμε ολες τις παραμετρους σε αυτην την "ασθενεια" με τροπο που εμεις μονο ξερουμε..
Αλλοστε ποιος μπορει να καθορισει ποιο ειναι το σωστο η οχι για τον εαυτο μας?μονο εμεις
Αρνουμαι να απαλαγω...
Η "ασθενεια" μας κρατα ζωντανους κανοντας μας δυνατοτερους ,δημιουργωντας μεσα απο αυτην εργα ζωης..
Αρνουμαι να μπω στο νοσοκομειο της διαγνωσης
Συμπτωματα παρεμφερη με τα δικα σου
Αντιδραση παρεμφερη...
Το σωμμα ξερει και εχει τις καταληλοτερες αντιβιωσεις...
φιλια..."τρελααα"..
Εγω και η ασθένεια είμαστε ένα... και ο στίχος το σεντόνι που κάνουμε έρωτα...... αργα τις Νύχτες........
Στάζεις έρωτα... ολόκληρη!!!
Ο καλλιτένης είναι σάν τόν διαλογιστή
( η ποίηση έχει ομοιότητες μέ τόν διαλογισμό...για αυτό μέ βρήκε...).
Ασχολείται όλη τήν ώρα μέ τό νά γνωρίσει τόν εαυτό του καί νά τό αποδεχτεί πλήρως παράλληλα.Αυτός ο αγώνας τό ταξίδι είναι μεγάλο καί μακρύ όπως γράφει καί ο αγαπημένος Κ.Π Καβάφης στήν Ιθάκη.Η πλήρης άφεση θέλει θάρρος και τσαγανό...Αφήνεται γιατι αλλιώς δέν θά γνωρίσει τόν εαυτό του αλλά λόγο τής υψηλής ευφυίας του η οποία προκύπτει εκ τής παρατηρήσεως, πολλές είναι οι φορές που έχει έντονη τήν επίγνωση τής γύμνιας του αλλά καί αυτή τής '' ανούσιας '' όπως του φαίνεται πολλές φορές, ζωής...Αυτό που αποκαλούμε δηλαδή ζωή...
Η ιδιοσυγκρασία τού ποιητή
Ο ποιητής
δειλός δέν είναι
πλάθει συνέχεια τόν εαυτό του
καί νέες εξελίξεις τής ζωής
ακόμα καί όταν νιώθει τόν πόνο,
ξενυχτά πάνω από τά γραπτά του
νά ηδεί τί τόν απασχολεί
καί πώς θά τό μεταλλάξει στο μελάνι.
Αρκετές φορές, ομοιάζει μέ καταθλιπτικό
γιατί κινείται στά οριακά σημεία τής γονιμότητας
οι σκέψεις μέ στιχάκια των ακολουθούν,
Η άφεση είναι ο κανόνας
μά η εσωστρέφεια η αναίρεσή του.
Δημοσίευση σχολίου