φοβάμαι τα κεφαλαία γράμματα
η σκιά τους ταΐζει τη γλώσσα μου
με κείνο το σκληρό χώμα
που απορροφά ουρλιαχτά νεκρών
για να θεριεύουν οι ρίζες τους
πάνω από την παιδική φωνή μου
η έντασή τους τρομοκρατεί τις σιωπές μου
και μαζί τους φοβάμαι και τις τελείες
που υποχρεώνουν τις προτάσεις να κεφαλαιοποιούν
το πρώτο τους γράμμα
σε χαρτονομίσματα ακριβής αξίας φθόγγων
τη στιγμή που ο λυγμός μου
δεν έχει κεφάλαιο
για να επιβαρυνθεί κι άλλο υψόμετρο
ωμής διαπραγμάτευσης.
Σ' αυτήν την πόλη
γέμισε η αγορά καλλιτεχνικές επιγραφές
κλειστών καταστημάτων
με τα κεφαλαία τους κεφάλαια χρεωμένα
κι εγώ
ακέφαλη και πεζή
σαν τα ψιλά γράμματα μιας καταδικαστικής
και αιώνιας σύμβασης
δε διαβάζομαι στην ώρα μου
παρά ετεροχρονισμένα ξυπνώ από τον ύπνο μου
και υπενθυμίζω
την τραγικότητα των Κεφαλαίων
και υποκεφαλαίων
του ενυπόγραφου παρόντος
2 σχόλια:
Κάκια μου ταλαντούχα, καλημέρα.
Και εγώ τα φοβάμαι τα κεφαλαία γράμματα κι αυτά που τονίζονται συνέχεια φοβάμαι επίσης.
Νιώθω πιο ασφάλεια με τα μικρά και τα ατόνιστα ενίοτε..
Φιλιά πολλά
Κική, στα ατόνιστα είναι που ξεκινά η Ποίηση, λόγω της αμφιλεγόμενης αμφισημίας τους και της καλά κρυμμένης εσωτερικής τους βαρύτητας.
Και επί προσωπικού μου, το άτονο και πεζό κακια είναι που μπερδεύει ακόμη και τη συνείδησή μου στην προσπάθειά του να αυτοπροσδιοριστεί ως όνομα (Κάκια) ή ως επίθετο (κακιά) του Εαυτού μου..
:)
Δημοσίευση σχολίου