Πλάθω τον
κόσμο για όταν θα ‘ρθεις
δεν
ακουμπάει την αλήθεια κανείς
είμαστε μόνοι στο
πλάνο αυτό
όταν θα έρθεις, Εσύ
κι Εγώ.
Δε θα σε
ψάξω σε επίσημα μέρη
ο Έρωτας χόρτασε
φεγγάρι κι αστέρι
θέλει σκοτάδι και
φώτα σβηστά
θέλει μια νύχτα με
βαθιά μυστικά.
Κεντάω το
μαύρο λινό φόρεμά μου
πάνω στα άγρια, τρελά
όνειρά μου
σκαρφαλώνω, όροφος
τελευταίος
θα ‘ναι θάνατος ή
Έρωτας μοιραίος.
Σε θέλω
ανάμικτο. Κεντρί και μέλι.
Να ‘χει η Ψυχή μου
λόγο να θέλει
αιώνια να μένω στο
δωμάτιο αυτό
μια σταλιά χώρος,
βασίλειο σωστό.
Θα έχουμε
στους τοίχους παράσημα μαχών
ψίθυροι, κραυγές,
λόγια των ψυχών
και τα σώματά μας στο
κέντρο του κύκλου
οι σκιές τρελές, λάδι
θα τους ρίχνουν.
Κι όλα μια
φωτιά στην ήσυχη πόλη
γύρω μας νεκροί,
υπνοβάτες, όλοι
απομείναμε εμείς, σώσε
με να σε σώσω
αγάπησέ με, πριν με
σκοτώσω.
Άπλωσε χαλί
μου τα ξερά τα χόρτα
στέκομαι με σπίρτο
και φωτιά στην πόρτα
δε θ’ αγαπηθούμε όπως
όλοι οι άλλοι
να ‘χεις ετοιμάσει
βαλίτσα μεγάλη.
Θα
αναστηθούμε στην αντίπερα όχθη.
Θα ψαρεύουμε με
τεράστια απόχη
Εγώ την Ψυχή σου, Εσύ
τη δική μου
θα ‘ναι η Ζωή σου,
Μωρό μου, Ζωή μου.
Θα με
χορταίνεις με σάρκα και αίμα
θα σε χορταίνω με
παλμούς στη φλέβα.
Μία αιωνιότητα οι
μικρές στιγμές μας
ορατές στο απέραντο
γυαλίζουν οι σκιές μας.
Κι αν κάπου
θα υπάρχουμε αιώνες μετά
θα ‘ναι στο αγκάθι
που τη σκέψη τρυπά
και φυτρώνει όνειρο
στων ανθρώπων τον ύπνο.
Εκεί πάντα θα ‘ρχομαι
να σε βρίσκω.
Εκεί που γεννιέται ο
σπόρος της τρέλας
ο Έρωτας καλπάζει
άγριος αέρας
σαρώνει το σύμπαν το
καλοφτιαγμένο.
Εκεί πάντα θα σε
περιμένω.
Μην αργείς,
αγριεύει ο καιρός
Υψώνονται κτίρια,
πόλεις, γκρεμός
στενεύει ο χώρος,
κελί φυλακής,
όσο αργείς,
πεθαίνω νωρίς
κι αν ζωντανεύω κάθε
πρωί
είναι γιατί σ’ αγαπώ
σαν Τρελή.
Πλάθω τον
κόσμο για όταν θα ‘ρθεις
δεν ακουμπάει την
αλήθεια κανείς
είμαστε μόνοι στο
πλάνο αυτό
όταν θα έρθεις, Εσύ
κι Εγώ.
