Γέννηση

Όσο κρυώνει ο καιρός

ρίξε φωτιά στο χαμόγελό σου

ψύχεται η Ψυχή του Ανθρώπου.

Πεθαίνουν τα όμορφα έμβρυα 

στην παγωνιά.

Μένει άδειο το διαμέρισμα του έσω κόσμου

και οι τοίχοι μαραζώνουν από θλίψη.

Δε βοηθά ο συνωστισμός.

Θέλω να κλείσεις την πόρτα

έρχεται κρύο από έξω.

Οι άνθρωποι που μας αγαπούν

θα σκάψουν αν θελήσουν να μας φτάσουν.

Κλείδωσε

και ρίξε τον εαυτό σου στη φωτιά

χρειάζεται ζέστη η ζωή μας.

Έλα να κάνουμε ένα παιδί

σ' αυτό το λευκό δωμάτιο αυτού του ποιήματος

το δίχως ηλεκτρικό

που βρίθει από δισταγμούς 

κι ανθρώπινη αγωνία.

Έλα να κάνουμε ένα παιδί

να έχει ένα λόγο η ύλη

να αγαπήσει τον εαυτό της

να αποκτήσει λόγο ύπαρξης 

η αιωνιότητα των λέξεων

να θέλει να παραμείνει ζωντανή η φλόγα

να έχουν ένα λόγο να σμίγουν οι τοίχοι

αγκαλιάζοντας τις ζωές μας

που δεμένες σκαρφαλώνουν στα χρόνια.

Στην κορυφή αυτού του έπους

θα γεννήσω το γιό σου

θα σού μοιάζει

θα είναι ο παιδικός ήρωας 

που δεν είχες ποτέ

θα κρατά τη σπίθα που χρειάζεται το χαμόγελό σου

για να μείνει αναμμένο

όταν τ' άστρα θα έχουν πια χαθεί.

Μη χαϊδεύεις την κοιλιά μου.

Δε θα νιώσεις το σκίρτημα.

Άπλωσε την παλάμη σου στην καρδιά μου.

Εκεί κυοφορώ το παιδί μας

με κείνη τη συναισθηματική νοημοσύνη 

των ευαίσθητων ανθρώπων

γεμίζω τις φλέβες του.

Σ' αυτή τη γωνιά που ονομάζω παράδεισο

μακριά από τα βλέμματα

γεννώ έναν μύθο

και είναι στο χέρι σου να του δώσεις ζωή.

Δεν προσκυνώ βασιλιάδες ούτε θεούς.

Υποκλίνομαι περήφανα

στην πιθανότητα το Αδύνατο

να γίνει Δυνατό

κι αν νιώθεις δεν μπορείς

εγώ μπορώ να σε κάνω να πιστέψεις..