Μην πιστέψεις πως είναι όλα αθώα. Τα βράδια η σιωπή αγριεύει, τα έπιπλα στο ακίνητο σπίτι ζωντανεύουν, μετακινούνται ανεπαίσθητα παίζοντας με την υποψία σου και τρελαίνοντας τη βεβαιότητα. "Κουνήθηκε.... δεν κουνήθηκε.." Οι τοίχοι πλησιάζουν και τ αυτιά τους συνδέουν σε μεγάφωνα τη σκέψη σου. Τα φώτα σε σκανάρουν. Τεράστια μάτια που ενημερώνουν για τις κινήσεις και το στίγμα σου. (Ποιον..?) Οι καλωδιακές εγκαταστάσεις, αρτηρίες με εκείνο το ψυχρό αίμα των ηλεκτρονίων τους, τροφοδοτούν το ρομποτοειδές που σε καταβροχθίζει. Κάθε δωμάτιο κι ένα ζωτικό όργανο. Ο διάδρομος, ο οισοφάγος. Το υπνοδωμάτιο, το στομάχι. Μην τρως αργά τη νύχτα. Και μην τρώγεσαι. Η υγρασία της ατμόσφαιρας βοηθά στην πέψη σου. Κουλουριάζεσαι στο κρεβάτι, έτοιμη για αποσύνθεση. Ως το πρωί θα σε έχει ξεβράσει το κύμα στην.... επόμενη μέρα. Το wifi ενεργό ανακοινώνει στους πάντες την παρουσία σου. Είσαι Εσύ, μα ποτέ η ίδια. Το σπίτι σου τα πρωινά είναι στη θέση του, μ όλα τα έπιπλα και τα ηλεκτρικά του, μα ποτέ το ίδιο. Προσποιείσαι πως δεν έγινε τίποτε χθες. Βγαίνεις, κλειδώνεις και εμφανίζεσαι στον κόσμο, που μοιάζει ίδιος, μα δεν είναι ποτέ όπως τον άφησες πριν τη χθεσινή σου αϋπνία.
Μη διαβάζεις πολύ. Καταστρέφεις την πραγματικότητα με υπερβάσεις και τις κυριολεξίες με αλληγορία. Μοιάζεις εξωγήινη σαν σε παρατηρήσει κάποιος από κοντά. Είναι απλά τα πράγματα. Στις αϋπνίες να μετράς προβατάκια. Πάψε να ψηλαφείς τ αόρατα, τ αθόρυβα και τις σκιές του μυαλού σου. Τρομάζεις τους γείτονες που σε παρακολουθούν απ τις μπαλκονόπορτες. Ηρέμησε. Δεν αγριεύει η σιωπή. Δεν ζωντανεύουν τα έπιπλα. Δεν μετακινούνται οι τοίχοι. Ούτε έχουν αυτιά. Δεν σε καταπίνει το δωμάτιο. Βγες τώρα ήσυχα από την οθόνη του κινητού και πήγαινε για ύπνο. Ο διάδρομος είναι ασφαλής. Απενεργοποίησε το wifi να μείνουμε οι δυο μας. Θα έρθεις.... ή.....με φοβάσαι...?
4 σχόλια:
αχ εξαιρετικη η γραφιδα σου
Τα αόρατα, τα αθόρυβα και οι σκιές, στην πραγματικότητα δεν είναι άλλο από μία αλληλουχία αναμνήσεων που σε ανύποπτες στιγμές έρχονται να κατακλύσουν το μυαλό προκαλώντας του έναν ερεθισμό που οδηγεί στην παραγωγή αδιάκοπων σκέψεων. Οι πιο πολλές μοιάζουν ασύνδετες και παραπέμπουν σε μια σειρά από θολά και δυσκολονόητα στιγμιότυπα. Εικόνες από ένα παρελθόν που μερικές φορές μας δημιουργείται η βεβαιότητα ότι κάποτε, κάπου, τις έχουμε ζήσει και άλλες πάλι το μυαλό αρνείται να τις αποδεχτεί και τις αποβάλλει μέσα από μια αμυντική διαδικασία που στόχο έχει την αυτοπροστασία του από έναν ξαφνικό και ενοχλητικό εισβολέα. Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα να αντικρίσουμε κατάματα την πραγματικότητα…
Θεωρώ κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι ΕΣΥ καταλαβαίνεις τι λέω και έχεις βιώσει ανάλογες εμπειρίες…
Ο κίνδυνος για τους συμπαντικούς ταξιδευτές, ειδικά για τους προσωρινά στατικούς, δεν είναι άλλος από τους ψευδοαφηγητές, που εμφανίζονται στους στατικούς και υποδύονται τον ρόλο των αενάως κινουμένων στον χωροχρόνο, αντιγράφοντας στην ουσία τη δράση τους, χωρίς όμως να καταφέρνουν ποτέ να μιμηθούν και το αυθεντικό ηχόχρωμα της φωνής τους ή την ιδιότυπη φωτοσύνθεση της γραφής τους. Εμφανίζονται δε μόνο αφού σιγουρευτούν ότι -κατά την περιορισμένη τους αντίληψη- οι αυθεντικοί έχουν αφομοιωθεί από το αχανές σύμπαν…
Όπως και να έχει πάντως ΕΣΥ δεν φοβάσαι. Και ένας λόγος γι' αυτό είναι και ότι "ο διάδρομος είναι ασφαλής". Θα έλεγα "σαν να τον έβλεπες" αλλά ξέρω ότι πραγματικά τον έβλεπες και μαζί με αυτόν έβλεπες και τον Φύλακα που βρίσκεται κάπου εκεί κοντά. Θα έρθει, λοιπόν, γιατί δεν φοβάται. Κανονικά στη γλώσσα μας φόβος σημαίνει χρόνος αλλά έχουμε αρχίσει να μπερδευόμαστε με τα γήινα. Κι αυτός ακόμα όμως μπορεί να νικηθεί…
Κική,
ο αγαπημένος μου φίλος Γιάννης Ρήγας αναφερόμενος στην αυτόματη γραφή έλεγε "Δεν γράφω εγώ. Οι λέξεις έρχονται μόνες τους."
Συντάσσομαι. Στα κείμενα αυτόματης γραφής, υπάρχεις σ ενα μεσοδιάστημα χωροχρόΝου οπου γίνεσαι κοίτη και από μέσα σου περνά ένα ποτάμι που αδειάζει τις αλήθειες του στο χαρτί, σ εκείνο το δέλτα οπου συμπλέουν Νους και Καρδιά, με το ανερμήνευτο Ένστικτο που σαν Κεραία λαμβάνει ειδοποιήσεις από όλες τις εμπειρίες της Ψυχής μας στο διηνεκές του χρόνου.
Φίλε Ανώνυμε,
παλαιότερα είχα γράψει το κείμενο "Ενεργειακή Υπογραφή", όπου υποστήριζα πως δεν χρειάζεται όνομα για την κατοχύρωση ενός στίγματος / υπαρξιακού ίχνους ή ηχοχρώματος Ψυχής. Αρκεί μόνο το Ενεργειακό μας Αποτύπωμα, το οποίο κανένα είδωλο δεν μπορεί να μιμηθεί.
Υπάρχουν (τουλάχιστον) δύο συχνότητες Εαυτού. Ο γήινος και ο συμπαντικός. Ο πρώτος δεν υποψιάζεται τί έχει εμπειρωθεί μέσα στο Άχρονο ο δεύτερος, γιατί ο γήινος ζει ψαλιδισμενος στις απτές διαστάσεις που χρειάζεται η Ύλη για να υπάρξει.
Στις στιγμές Νιρβάνα του Εαυτού, εισερχόμαστε στο άφθαρτο καλούπι του Ενεργειακού μας Ίχνους. Εκεί συμβαίνουν κάποιες μάχες με είδωλα, αντικατοπτρισμούς, αντανακλάσεις και πραγματικά έχεις δίκιο, εκεί δεν χάνουμε την Ισορροπία μας, δεν αποπροσανατολιζόμαστε από την Αλήθεια, δεν νοθευόμαστε από προσμίξεις, γιατί ο άφθαρτος Εαυτός δεν ορίζεται μέσα σε κανένα Εγώ. Είναι κομμάτι Συμπαντικού Υλικού, με την μνήμη όλων των εκρήξεων και μαχών που το εξελίσσουν στην Αιωνιότητα. Τον Φύλακά μας τον κερδίσαμε μέσα από τις Επιλογές μας σε προκλήσεις γήινης Ζωής, όπου μάς δοκίμασαν οι ανθρώπινες αδυναμίες μας και με το άδολο παιδικό μας Ένστικτο τις νικήσαμε.
Ο φόβος για το σκοτάδι και τα θηρία των παιδικών παραμυθιών είναι προβολές φιλοσοφικών Αληθειών και όταν νικάς τον Εαυτό σου, σαν Πύλες ανοίγουν για να περπατήσεις ένα ακόμη βήμα προς την επιστροφή σου εκεί όπου ανήκεις: Ένα με το Όλον.
Δημοσίευση σχολίου