Στο πιάτο..

Είναι στιγμές που έχεις ένα ερωτηματικό μέσα σου να ταλαντεύεται σαν αιχμηρό εκκρεμές, να γρατζουνάει τις εσωτοιχίες σου, να συνδέεται με τα εσωμεγάφωνα και η ηχώ του να σε παιδεύει χωρίς να μπορείς να το απαντήσεις, καθώς βρίσκεσαι στη συχνότητα αδυναμίας λήψης μιας απόφασης. Σε τραβούν ισοδυναμικά όλες οι πιθανές απαντήσεις και μέσα στην ομίχλη της αναποφασιστικότητάς σου σκάει μύτη ένα ενεργειακό ξέφωτο. Στιγμιαία συγχρονίζεσαι με το.... υπερπέραν και σού έρχεται κωδικοποιημένη η απάντηση από μία ατάκα διαλόγων στο τρέχον επεισόδιο της αγαπημένης σου σειράς που παίζει αδιάφορα στην τηλεόραση ή από την απάντηση ενός περαστικού στον διπλανό του καθώς τυχαία περνούν κάτω από το μπαλκόνι σου ή από τον στίχο τραγουδιού που μόλις επέλεξε τυχαία (μα πόσο τυχαία..?) ο υπεύθυνος της ραδιοφωνικής εκπομπής ή από την αναφορά του συγγραφέα στην τάδε σελίδα του βιβλίου που έχεις στα χέρια σου ή από μία φράση μιας ανάρτησης ή σχολίου την ώρα που μηχανικά ρολάρεις πάνω στις σκέψεις των άλλων..... 

Εκκρεμεί αν θα σού γίνει αντιληπτό το γεγονός ότι σού δόθηκε η απάντηση και αν καταφέρεις να την αποκωδικοποιήσεις ξεφεύγοντας από τον .....στρουθοκαμηλισμό σου..... 

Τίποτε δεν σερβίρεται στο πιάτο, φίλε.. Ακόμη και το έτοιμο "γεύμα" χρειάζεται να το ξετυλίξεις για να σε χορτάσει.