Εγώ στη μέση
Εγώ στον κύκλο
ποίημα στο ποίημα
χάσαμε το χρόνο.
Εγώ το Κορόιδο.
Εγώ το τόπι.
Ήττα στην ήττα
δεν μπαίνει πια
το Κοριτσάκι στο χορό.
Έπαψε
να σκέφτεται
με το στομάχι
με τα χέρια
με τα μάτια.
Δίνει αμπάριζα
με το Νου
πετώντας το τόπι ψηλά
να σκάει απότομα στη Γη
να δονείται το Σύμπαν
γκρεμίζοντας όλες τις νοοτροπίες
που βήμα βήμα
μ' έφεραν ως εδώ:
να 'μαι Εγώ το δόλωμα
του ίδιου του Εαυτού μου
που δεν τσιμπάει πια.
2 σχόλια:
Χρειάζεται, μάλλον, να τσιμπήσει αρκετές φορές κάποιος
πριν φτάσει να μην τσιμπάει πια...
Αν και (για να κάνω την αυτοκριτική μου) είμαστε
κι εμείς που θα αποζητάμε -συνειδητά ή ασυνείδητα-
ένα ακόμα πιο δελεαστικό δόλωμα για να ξανατσιμπήσουμε.
Καλησπέρες !
Κώστα
(ο καρκίνος είναι πολύ έξυπνη ασθένεια. Προσαρμόζεται χαμαιλεοντικά, βρίσκει διεξόδους και εκεί που νομίζεις πως ξεμπέρδεψες είναι ικανός να κάνει νέα επίθεση. Οι γιατροί τον σέβονται πολύ!)
Ο Εαυτός είναι ο πιο έξυπνος Ιός του Είναι!!.. Εκεί που νιώθεις πως συμφιλιώθηκες μαζί του και πλέον τον ψυχολόγησες σε σημείο πρόβλεψης, ανατρέπει τη σκηνοθεσία και μπλοφάροντας ή κυριολεκτώντας προσποιείται κορεσμό, πείνα ή αδιαφορία, ακυρώνει ή ενισχύει την αξία ύπαρξης του δολώματος - δελεαστικό ή μη, πολεμά ή συμμαχεί με το γουργουρητό του τσιμπήματος και σκάει στα γέλια την ώρα που μάς βάζει -με αφορμή ένα παιδικό ποίημα "Κορόιδο"- να..... φιλοσοφήσουμε στο ...Όνομά του!!
:))
Δημοσίευση σχολίου